TAKING COVER

Woensdag 2 december 2015, yogales, 11.30 Rancho Cucamonga; Melissa het front office meisje haalt Ty, onze lerares, uit de les. Ty’s dochter zit op een school vlakbij het Inland Regional Center, San Bernardino, waar zojuist een schietpartij heeft plaatsgevonden en aangezien ze dan nog niet weten hoe of wat sluiten ze alles af. Ik moet zeggen; terugkijkende, nu op de vrijdag erna, dat het politiekorps hier uit de directe omgeving en de zogenaamde first responders (waaronder buurman Basil), het heel goed deden.

Eigenlijk ben ik nou bezig met iets anders op de computer, maar die desbetreffende file is geklapt, dus ik maak maar even een blogje af dat ik op 2 december begonnen was. Ik zit net als 2 december weer naar het nieuws te kijken want alle scholen hier in CA zijn gesloten vanwege een dreiging (15 december is het vandaag).

Verder keken we in ook in weer verbijstering die 2e december de hele dag naar het nieuws. Een maand geleden Parijs…

Woensdagavond 2 december is Piet uit eten. We hebben de afspraak dat we elkaar bellen als er een ramp is in de omgeving. Tot nu toe dachten we meer aan een zware aardbeving, maar die angst is naar de achtergrond verdreven door dit soort ellende. Wij zijn allebei okay. Makkelijk om dat ook even op FB te plaatsen, want mensen gaan meteen berichtjes sturen en zo. Daarom checken we allebei ook altijd even in als we op vliegvelden zijn en waar we naartoe gaan. Weet je in ieder geval waar iedereen zo’n beetje uithangt.

Vriend Javier bijvoorbeeld die net na de Olympische Spelen naar Parijs is vertrokken om bij zijn Franse vriendin te gaan wonen. Toch wel fijn als je dan kan zien dat hij okay is. En een aantal anderen die ik daar ken logden ook in...Een hoop mensen die ik niet persoonlijk ken loggen nooit meer in...

Na de aardbevingcursus: DOWN, COVER, HOLDweet je nog?, is er nou ook een cursus verkrijgbaar hier Mass Shooting Survival tips: RUN, HIDE, FIGHT…

Piet was dus niet thuis woensdagavond en ik denk; ik ga om een hamburger met friet. Kummerspeck zei een vriendin van vroeger altijd ;-). Sta ik bij de Mac, kom ik in gesprek met een jong meisje, zij vroeg of ik het al gehoord had van de shooting in San Bernardino. Ja zei ik, daarom sta ik hier, heb zin in slecht eten als tegenwicht. Dus praatje pot dat ik uit Nederland kom en over Parijs en zo. Zij komt uit Syrie… klein modern meisje, hield de deur voor me open toen we naar binnengingen. Zij een milkshake ik een hamburger. Onze auto's staan naast elkaar (het was hardstikke druk bij de drive in, vandaar dat ik gewoon binnen mijn bestelling heb gedaan). Ik zeg, he meid Take Care, zij geeft mij een hug, geen idee hoe ze heet, maar misschien moest ik daarom wel om die hamburger (Ha altijd een excuus!, maar geen spijt van die vette hap, want wij gingen allebei een beetje blijer weg van de Mac.)

Allee, we komen weer onder de tafel vandaan en gaan gewoon door waar we gebleven zijn.

--------

Je kunt dus van Volkswagen zeggen wat je wilt, maar ze zorgen goed voor mij en ’t Kevertje. Hij is inmiddels 2 jaar en omdat Piet hem voor mij gekocht heeft onder zijn naam en omdat Piet hier Petrus heet bij officiële zaken en omdat hij toen hij hier net woonde de data nog op de nederlandse manier schreef: Dag/Maand/Jaar ipv op de US manier Maand/Dag/Jaar, krijgt Petrus Mulders elk jaar op 7 oktober een mailtje dat hij ’t Kevertje gratis mag komen laten wassen als verjaardagscadeau. Dat is aardig en dat is leuk, dus dat doen wij dan ook maar. Die verjaardagswas is 3 maanden geldig. En ik dacht op 10 december, laat ik dat maar eens gaan doen. Want ik had niks spannends staan.

Ik ben van dat bezoek aan de VW helemaal blij geworden:

Ik lever die gratis was-email in bij de balie, en kreeg meteen van iedereen felicitaties en gratis koffie met een koekje. Ondanks, dat ik geen Petrus heet en hij noch ik binnenkort of jongstleden jarig zijn cq waren. Na een kwartiertje zegt de receptie persoon dat ze mijn auto weer komen voorrijden en zingt de man die uitstapt Happy Birthday voor mij :-)))) Ik kwam niet meer bij. Ik had het op video moeten zetten, maar ik was platgeslagen van verbijstering. De vorige keer heeft Piet hem bij de VW dealer laten wassen, maar ik heb niet gehoord dat ze voor hem zongen. Ik denk dat het nu was omdat ik gewoon net gedaan heb of ik die dag echt jarig was. Happy Birthday to me dus maar!

We hebben mekaar lang niet gesproken hè? blogwise dan. Beetje in het slop geraakt door het een en ander. Maar weer oppakken want het leuk om te doen en er is aan “normale”, dagelijkse dingen nog steeds zat te beleven en op te schrijven. Volgende week stappen we allebei weer maar eens op het vliegtuig. Piet naar New Jersey voor werk, ik naar Raleigh North Carolina om een vriend van vroeger te bezoeken. Gisteren dacht ik; zal ik het afzeggen, want ik schoot in de paniek (moet via via overstappen en ik dacht opeens, OMG!!! ik kan vast de weg weer niet vinden, en wat als er een bom is of een stel gekken??!!!) Maar dat gaan we dus NIET doen! Mevrouw Thiel! We gaan en we zetten het op Facebook en we gaan gewoon lol hebben en daarna een pinnetje steken in de staat North Carolina in de US Map. want in NC / Raleigh ben ik nog nooit geweest.

Wat hebben wij verder nog zoal ondernomen tussen de laatste blog en deze? Moet ik ff terug naar Facebook en de kalender op de muur.

HALLOWEEN, THANKSGIVING en zo nog het één en ander

Ik was dit jaar voor de eerste keer hier in de US tijdens Halloween. De afgelopen 2 keer was ik in Nederland. Dit jaar moest Piet ook weer naar NL, maar hij kon in totaal maar 7 dagen Besloten niet mee te gaan. Want in 7 dagen heen en weer naar Nederland; dus 2 x jetlag in 7 dagen en van hot naar her rennen om toch nog wat proberen te doen, zag ik niet zitten. Dus ik kon hier Halloween meemaken. Ruim snoep ingeslagen, voordeur in de versiering, enge film ligt klaar (Peanuts… The Pumpkin Movie), op mijn telefoon een creepy jingle gezet om af te spelen als de deurbel gaat… :-)

Maar ik ben toch niet thuis ineens, ik krijg een onverwachte uitnodiging van kennissen in Pomona om bij hen te komen eten, en Halloween te vieren. Dus op zaterdagmiddag denk ik; Laat ik nog even langs de shop om iets aan te schaffen om aan te trekken, zodat ik een beetje Halloweenerig overkom. Ik naar de winkel: Halloween World. Geweldig! Wat je daar weer rond ziet lopen! Ik heb een kleinigheidje aangeschaft voor de aardigheid. Maar veel mensen gaan echt gewoon volledig uit hun dak. Vastenavond / Carnaval is er niks bij. Persoonlijk vind ik aangeklede dieren het leukst. Het aparte is dat die honden en katten hier er gewoon echt niet mee zitten. je kunt ze alles aantrekken. Op Halloween zie je dus van alles aan dier verkleed rondlopen. De leukste vond ikzelf een soort van grote hond, mix met bruine krulletjes, die verkleed was als Cowboy, met sporen, cowboyhoed en leren broekje! Ik was te laat om een foto te nemen, hij was de hoek al om voordat ik genoeg bij zinnen was om mijn Iphone te pakken. Dat gebeurt me nogal eens hier dus. (zie Volkswagen)

Bij PetSmart hebben ze rond de Halloween periode een hele afdeling voor je huisdier. Categorieën: TV & Movie Characters, Super Heroes, Animals & Insects, Novelty & Humorous. (in die laatste vallen ze voor mij allemaal).

De mensen bij wie ik ging eten (En waar ik ook ben blijven slapen, dat later), die hebben dus een soort van Chihuahua (Hazel). Hazel heeft 2 kostuumpjes: Een Hotdog en een hesje met een kwaaie kat erbovenop. Ze zit er totaal niet mee. Hazel heeft al een nieuwe voor volgend jaar. Is nog geheim. Gekocht op Black Friday in de uitverkoop na Thanksgiving. Thanksgiving bracht weer de jaarlijkse - inmiddels traditie - Thanksgivinglunch op kantoor Fontana op woensdag. En op Thanksgiving zelf zijn we met vrienden ergens lekker buiten de deur gaan eten. Kalkoen natuurlijk!

Terug naar Halloween. Omdat ik dus onverwacht niet thuis was die avond, zat ik wel even in met m’n snoep en zo. In het appartementencomplex krijg je een aanplakbiljet in de bus wat je op je voordeur kunt plakken als je mee wilt doen aan het Trick & Treat verhaal. (Hang je het niet op dan bellen ze niet aan, heel netjes hoor). Ik had dat biljet al 2 dagen hangen, met pompoen- en doodskoplichtjes. Ik heb zelf een extra berichtje ernaast gehangen, dat we niet thuis waren (ook dat kan hier gewoon, want we hebben inmiddels een hek :-) en verder blaas je het slot er zo uit als je dat zou willen), met de mededeling dat je snoep kon pakken en mijn snoeppot buiten gezet Toen ik thuiskwam zondagmorgen, was de snoeppot leeg.

Ik was helemaal niet van plan te blijven slapen, maar toen we terugkwamen van Trick & Treat en Halloween huizen en mensen kijken in Pomona, was het hartstikke laat en ongelooflijk druk op de weg, ze hadden nog een bed en een tandenborstel dus ik ben maar blijven pitten.

Volgende morgen lekker ontbijtje in Claremont samen. Leuk marktje hebben ze daar op zondagmorgen. Eindelijk een plek gevonden waar ze bloemen verkopen die langer dan 1 dag staan. Het is ook vlakbij een van onze favoriete wandelplekken; De Claremont Loop, dus tegenwoordig - als we thuis zijn - gaan we vaak daar hiken op zondagmorgen en scoren daarna een bloemetje op de Claremont Farmers Market.

Afgelopen zondag ook gedaan. (Zonnebloemen met kersttakken :-) En; weer een vondst! Een kennis van mij, haar vriend is biologisch bakker en staat dus ook op die markt. Wist ik niet, maar ik zag haar en lang verhaal kort; wij een brood van hem gekocht. Lekker! Het brood van de supermarkt is hier eigenlijk niet te (vr)eten. Het went, maar het is zacht, zoetig, Nah… zullen we maar zeggen. Maar het broodje van zondag was gewoon echt lekker. Helft in de vriezer gedaan, en het boet niet aan smaak in. Dus dat gaat een blijvertje worden.

Weer terug naar Halloween :-). Ik had me er eigenlijk niet zoveel van voorgesteld. Maar aankomende bij hun huis was kwam ik al niet meer bij. Helemaal over de top met versieringen. Levensgrote, elektrisch gestuurde heks voor de deur, met! stomende ketel. Als je langsliep lacht ze eng. Overal lampen en lichten, verkleed hondje. Maar dat was nog niks in vergelijking met wat er in de stad gedaan werd en rondliep. Na het eten gingen we naar een wijk waar het spul op z’n hoogtepunt was. Echt! niet! normaal! Totale Halloween huizen, met families die in de tuin zaten, ook geheel verkleed, vaak met een thema; vampiers, zombies, noem maar op. Popcornmachine in de tuin. Bij een huis was op een hoek een struik en dat bleek geen struik, maar een verkleed persoon, die dan ineens opsprong en je een hartverzakking bezorgde. Vampieren, Spoken, van alles. En natuurlijk honderden kindertjes in kostuum. Ik heb m’n ogen uitgekeken. En geen rottigheid gezien. Bij thuiskomst nog een enge film gekeken met een borrel erbij. Gezellige avond gehad.

2 November had ik een afspraak bij de kapper, maar die heb ik niet gehaald, de Interstate 15 (grote Freeway) was in beide richtingen op stopgezet omdat er (maar daar kwam ik pas later thuis achter, toen ik het nieuws aanzette) een vrachtwagenchauffeur een vrouw ontvoerd had, die vent had een geweer, zij kon ontsnappen, maar hij gaf zich niet over en bleef langzaam rijden. Dus Noord en Zuid verkeer - met die truck ergens in het midden - stond volledig stil. Heb ik 2 uur ingestaan. 2 dagen later was mijn haar weer in orde. En nou een maand later moest ik weer naar de kapper en weer mega omrijden omdat de halve County afgezet was vanwege die aanslag in San Bernardino.

Diezelfde week ook nog spanning en sensatie op de yoga. Op woensdag heeft de baas van het Vietnamese Restaurant dat onder de studio zit zijn ruit eruit gereden. Hij reed vooruit over de stoep, zo de winkel in. Ik kwam net na de klap. Overal glas. Was een enorme klap hoorde ik. Ik haal daar wel eens eggrolls (loempiaas - heerlijk!). En vroeg gisteren aan hem of hij er een drive-in van wilde maken. Hij kon er wel om lachen. Enniewee, gelukkig niemand gewond. Tijdens de lunch zit het daar vrij vol. Maar om 8 uur ’s morgens gelukkig niet.

6 December; Vandaag 2 koffertjes gepakt. Piet naar New Jersey, ik naar North Carolina. en kerstlampjes opgehangen aan het balkonrelingkje. Daarna op datzelfde balkon een borreltje met een snackje. Kerstsfeer? ;-) Allee nous sommes en terrasse! Dat dat maar zo mag blijven, want we kregen van de leiding van ons complex een briefje in de bus, dat ze - als voorbereiding op EL NINO, alle bomen extra gaan snoeien en alle dakgoten schoon gaan maken. (Nou doen wij dat in NL elk jaar gewoon standaard en lullen we nergens over maar Amerikanen verkopen alles graag een beetje met fanfare :-). En.. . Ik heb 4 plu's en een fleece pyjama, dus kom maar op! El Nino. Wel blij met het Parijs klimaatakkoord.

Ik heb die pyjama aangeschaft voor North Carolina. Daar schijnt het toch wel koud te zijn.

North Carolina was gezellig, niet koud en geen regen. Reizen ging ook vanzelf. Geen gekke dingen. Behalve dat ik op de terugreis bijna de laatste vlucht van Denver naar Ontario heb gemist. Ik kwam op Gate 4 in Denver aan, en 11 minuten later vertrok de vlucht naar Ontario van Gate 94. Verder kun je dus niet uit mekaar zitten. Ik kwam uit het vliegtuig in Denver, heb goed gekeken welke kant ik uit moest (kon me geen vergissing veroorloven). Diep adem halen en rennen. Ik kwam aan bij B94 en ze hadden me al van de lijst gehaald maar het vliegtuig stond er nog. Ik weer terug op de lijst, kom ik buiten door de slurf (gewoon op het asfalt zeg maar) staan er twee vliegtuigen maar geen trap… Wel een paar van die kofferjongens. Ik vraag: ???????, gaat er een van die mannen naar binnen om te vragen hoe het zit. Sta ik dus gewoon buiten op dat vliegveld hè? Trap erbij, vliegtuigdeur open. Ik heb nog wel even gecheckt met de stewardess of deze kist wel naar Ontario ging. Zitten, uithijgen, en nog ff Piet appen dat ik erin zit. Die had zitten duimen in New Jersey, want die kon op de site live volgen hoe het zat, en dat ik Net Wel of Net Niet zou halen. Superblij, anders had ik om moeten boeken naar LA, die ging 2 uur later, en dan nog weer terug naar Rancho natuurlijk. Ontario vliegveld is maar kwartiertje van ons huis. En mijn koffer was wonder boven wonder ook in Ontario. Die bagagelui hebben natuurlijk karretjes. Hadden ze mij beter ook op kunnen zetten, dat had weer een trap aanslepen gescheeld...

Over 9 dagen is het kerstmis. Dat iedereen maar een fijne kerst mag hebben! En alvast voor volgend jaar de beste wensen. Dat we allemaal maar gezond mogen blijven / worden!

XXXXX

PS: Derde kerst hier. De kerstsfeer wil nog steeds niet zo vlotten. We hebben niet echt plaats voor een kerstboom, we zijn zo ongeveer de enigen met kerstlampies aan het balkonnetje en ondanks dat het nu best fris is schijnt de zon volop. Conditionering is toch wel dat je een beetje slecht weer moet hebben met de kerst. We gaan met de kerstdagen naar Las Vegas. Is toch maar 4 uur rijden, ik heb een groupon leuke aanbieding hotel en show en ze hebben daar veul kerstbomen staan.

Verder is het hier koud! Vannacht tegen het vriespunt aan. Leuk; kan ik mijn pyjama weer aan! Maakt wel dat het superdroog is, nog droger dan anders. Als ik nu de reling van het zwembad aanraak s morgens; krijg ik meteen stroom. Haren staan ook overeind zonder noemenswaardig gelgebruik.

MAY THE FORCE BE WITH YOU!

Nog wat nabranders: Vanmorgen vroeg gaan hiken de Claremont Loop op. Prachtig helder weer. Voordat ik wegging zag ik nog even het een en ander aan nieuws. Zie ik toch dat Putin, Trump wel een okay figuur schijnt te vinden. Jeu! nou ga ik me echt zorgen maken.

Van de week ook naar het 5e debat gekeken tussen de 13! Republikeinse Presidential Hopefuls, zoals dat hier zo mooi heet. Nou dan is een bezoek aan de Volkswagen toch stukken leuker…

En nou moet de blog eruit want nu is het al over 8 dagen Kerst.

BANNERS & SIGNS

Ha, had ik toch vorige keer bedacht dat mijn volgende Blog de titel Banners en Signs moest gaan krijgen. Dit omdat ik hier zoveel interessante, informatieve, bijzondere en bovenal belachelijke Signs & Banners tegenkom dat ik dacht, ik moest die maar eens gaan samenvoegen en daar een verhaal over schrijven. Nou dat wordt dan maar deel 2, want deel 1 moet ik toch maar gaan wijden aan mijn tijd tijdens de Special Olympics World Games 2015 in Los Angeles. Ook hier veel Banners & Signs. Landennamen en Vlaggen, dus ik kan dezelfde header aanhouden, zodat het geen zootje wordt in Blogland.

Piet is deze week met zijn baas op klanten- en DSV locatie bezoek op diverse US plekken, en aangezien ik snot-snipverkouden ben geworden na de Olympics (logisch met zoveel mensen en 300 knuffels per dag), ben ik bang dat ik niet alleen Piet heb aangestoken maar ook half Amerika, Denemarken, Moerdijk en Venlo. Excuses! lezers die bij die groepen zitten. Het was niet met voorbedachte rade. Hier in Rancho verkouden zijn trouwens, met deze week een gemiddelde temperatuur van 45 graden, is ook niet echt lekker. Dan wil je toch lekker bij de open haard met een dekentje en een warm drankje en zo. Buiten is het niks nu en in de Airco wordt je kriebelhoest alleen maar erger. Allee, genoeg daarover. Ik heb dingen gezien tijdens de Spelen, Mensen, mensen… Buiten dat het natuurlijk GEWELDIG was om mee te maken was het ook een emotional rollercoaster. We gaan het eens proberen over te dragen:

Allereerst; Hoe ben ik daar nou toch terechtgekomen als Delegation Liaison bij de Surinaamse Delegatie? Nou, ik heb hier in Rancho al het een en ander aan vrijwilligerswerk op mijn naam staan. En als officiële Volunteer, moet je ingeschreven staan op de landelijke vrijwilligerssite; Volgistics. Daar zet je dan al je persoonlijke gegevens op, je interesses en wanneer en waar je beschikbaar bent. Je krijgt dan alle evenementen / zaken waar vrijwilligers voor nodig zijn en die matchen met je profiel in je boxje en dan kun je aangeven wat je wilt. Ik had me onder andere ingeschreven als vrijwilliger bij een aantal evenementen die op stapel stonden voor deelnemers aan de Special Olympics. Elke delegatie die hieraan deelnam heeft namelijk voordat de Spelen in LA begonnen een zogenaamde Host Town toegewezen gekregen. Dat hield in dat ze - na aankomst in LA - een aantal dagen in zo’n Host Town verbleven, en die Host Town verzorgde dan weer een programma voor de gasten. Dit is zodat iedereen een beetje bij kon komen van - vaak - lange vluchten en de eerste indrukken van de US een beetje kan verwerken. Dat je niet meteen op de dag van aankomst aan de bak moet zeg maar.

Rancho was dus een van die Host Towns dus ik dacht; Leuk!, om mee te doen. Twee weken voordat de Spelen beginnen, krijg ik een mail van de overkoepelende Special Olympics Organisatie, of ik: 1. Geïnteresseerd ben om bij de Spelen te zijn als Delegation Liason. (Dat is iemand die een Delegatie volledig begeleid van moment van aankomst in de US tot vertrek naar thuisland. Verder aangeduid als DL of Orange Shirt Person :-) Tolken, begeleiden naar sport evenementen, als er wat opdoet, van alles en nog wat. Manusje van alles oftewel Jack of All Trades. Waarom: ze hebben nog iemand nodig die Nederlands spreekt om bij het Surinaamse Team te werken. JA geinteresseerd ben ik! Of ik 2. Volledig beschikbaar was 24/7 van 21 juli t/m 3 augustus. Ja!, kan ik regelen :-)

Indien Ja op 1 en 2 of ik dan beschikbaar ben om de volgende dag een interview te doen (Facetime). Nou volgende dag dus dat interview. Dat zat goed van 2 kanten en dan ga je de molen in. Enorme background check, logisch natuurlijk, want je komt werkelijk overal binnen: Lading formulieren op de email, uitnodiging voor een live meeting om snel ingewerkt te worden, want andere - reeds ingehuurde - DL’s hebben al zo ongeveer een half jaar de tijd gehad om alles door te nemen. Een week vantevoren bericht dat mijn uniform (2 t-shirts, fanny pack en credentials) klaarligt in Carson. Ook weer zo’n verhaal. Voor mijn volunteerwerk in Rancho moet ik hebben:

White Volunteer shirt with black pants, capris or shorts (of appropriate length), (Clean and Pressed) and tennis shoes.

Dit moest ik aan tijdens het volunteer event op the 4th of July, waarvoor ik me had opgegeven. We hadden geen specifieke plannen voor deze feestdag omdat Piet de volgende dag naar New Jersey gaat. En ik vind dat je dit soort feesten met mensen moet vieren, en toch op z’n minst het vuurwerk moet gaan zien, dus dan maar van de nood een deugd maken en vrijwilliger zijn bij 4th of July Algemene Rancho Cucamonga Feest met vuurwerk (Gratis als je vrijwilliger bent + eten :-). Even kontakt opgenomen over dat T-shirt, dat zou voor mij klaarliggen. Maar… ik heb geen zwarte broek. (Ik heb dus van alles maar geen eendelig zwart). Dus maar even naar Ross getogen. Daar een zwarte linnen capribroek met zakken kunnen scoren voor slechts 11 dollar. (Linnen = koel / zakken = voor lippenstift :-)

En nou moet ik voor de Special Olympics toch verdorie een Khaki broek hebben, zie kledingcode:

All volunteers are required to wear khaki pants, shorts or shirt (longer than fingertip length)

(De speciale vermelding vwb lengte snap ik wel, want sommigen hier hebben of geen spiegel, of geen zelfkritiek of geen van beide…)

(Ik heb dus van alles, zie boven, inclusief nu 1-delig zwart maar GEEN Khaki!). Gelukkig krijg je als volunteer korting bij Macy’s als je je badge laat zien en! van een kennis bij de yoga krijg ik ook nog een Macy kortingsbon, haar man werkt daar, dus ik moet een goedkope khaki broek kunnen scoren. Ik maak maar een mandje met Volunteerspullen

Ik ga ook maar per dag bijhouden wat er zich zoal afspeelt en veel op Facebook zetten. Anders kan ik me het wellicht niet meer herinneren. Ik wil ook voor mezelf een soort van dagboek hebben voor deze once-in-a-lifetime gebeurtenis en verder moet ik ook naar mijn baas de HOD (Head of Delegation) elke einde dag tijdens de spelen een Daily Email Update maken.

Donderdag 16 juli ben ik dus mijn kit op gaan halen op een Industrieterrein in Carson. Herbalife is een van de sponsoren van de spelen en zij hadden in California de basis om voor de mensen die daar in de buurt wonen hun spullen op te halen. Dus niet alleen de DL’s maar ook alle andere volunteers. Elke soort vrijwilliger heeft een eigen kleur shirt. Zoals daar zijn: Wit, Zwart, Groen, Teal (soort van blauw), Roze en ORANJE. Oranje is van de DL’s en dat is dus de BESTE kleur die je kunt hebben. Niet alleen omdat het -geheel toevallig- de Nederlandse kleur is en! dat het leuk staat bij een bruin tintje, maar een Oranje shirt zorgde dat je werkelijk overal naar binnen kon. Superbeveiliging of niet! Op mijn badge staat ook de code A. Afkorting voor All / Alles :-). Ik bedoel maar. Je mocht hem tot na de Spelen niet op Social Media zetten. Hierbij dus nu.

Bij Herbalife, op de dag dat ik volgens schema mijn spullen op kwam halen, was het hartstikke druk. Een gekrioel van mensen die hun spullen op kwamen halen. (Je kreeg een datum en een dagdeel hiervoor door). Je werd met pijlen van de ene plek naar de andere geleid, zodat je op volgorde; je t-shirt maat kon bepalen, dan je foto kon laten maken voor de badge, dan je shirts die inmiddels klaarlagen samen met je fanny pack en je petje, kon oppikken en dan weer terug naar station nr. 2 om je inmiddels uitgeprinte Credentials te krijgen.T-shirts zijn wat groot, ik had Large Women gepast die maat was goed, maar kwam er thuis achter dat ik Large Men had meegekregen. Ze zijn niet supergroot, eigenlijk wel lekker, want te strak tekent zo af en is ook warmer. Fanny pack zit er toch omheen als een soort riem.

Je mag ze NIET strijken. Daar zitten wel 10 papiertjes en vermeldingen/waarschuwingen voor bij. En ze mogen ook niet in de Microwave :-), maar dat stond er niet op…(Cliffhanger ;-) Ze zijn van dat spul waar ik ook shirtjes voor de yoga voor heb. Even door een sopje slaan, ophangen en 10 mins. later weer droog. Ik krijg er nog 1 als ik aankom in het Olympisch Dorp (wat klinkt dat!! :-) dus ik zit prima in de t-shirts. Heb inmiddels ook twee khaki aangeschaft. Inderdaad bij Macy’s. Shorts; met zakjes met ritsjes en ook makkelijk even uit te spoelen en niet strijken. Goeie schoenen heb ik al. Nou nog even een kofferplan maken voor mezelf en voor Piet, die gaat de 25ste naar Nederland en Denemarken. Dus nog even alles bijwassen en strijken.

Eenmaal in LA waren er geen T-shirts meer helaas dus we hadden er allemaal 2. Dat ging net. S’avonds wassen, volgende dag nr. 2 aan. enz. etc. Ik blij dat ik een klein dingetje Woolite bij me had. Gedeeld met z’n vieren, heel de Spelen mee kunnen doen. Het gewassen Shirt hing s-nachts te drogen aan het gordijnrelingkje. Ik had een hele koffer ingepakt met van alles. Ik heb aangehad: Ondergoed natuurlijk, 2 khaki shorts, 2 oranje shirts, sokken en 2 x wat anders. Ik had me het inpakken kunnen besparen, maar goed dat weet ik dan weer voor de volgende keer. Want die gaat er komen wat mij betreft.

De dag nadat ik de spullen had opgehaald kreeg ik een mail van de organisatie met informatie over wie mijn HOD - Head of Delegation zal zijn gedurende de spelen en wie de contacten zijn in de Host Town Redondo Beach, met email adressen. Dus meteen een mail gestuurd om mezelf voor te stellen. En direct leuke reacties terug.

Maandag 20 juli; Ik ben de koffer aan het pakken. Piet brengt me zo naar LA want het openbaar vervoer, wat normaliter al niet optimaal functioneert, ligt op z’n gat. Hele stukken weggespoeld. Ook een heel stuk uit de I-210 freeway ingezakt. Heel veel regen gehad afgelopen weekend… Het kan nou nooit eens normaal hier. En aangezien ik mijn auto niet nodig heb tijdens de spelen, ben ik hier wel ff heel blij mee. Anders is het weer zo’n gedoe. Ik moet pas om 5 uur daar zijn, maar we gaan vroeger dan is er niet zoveel file en is Piet niet z’n hele dag kwijt.

Ben best wel een beetje zenuwachtig. Maar het zal wel weer goedkomen. Zodra ik met wat mensen kennis heb gemaakt, gaat het meestal van zelf.

De eerste nacht heb ik een hotel voor mezelf geboekt, want mijn delegatie komt al heel vroeg aan op 21 juli. Op 20 juli - 5 uur hebben we een algemene, verplichte, DL meeting in de LMU - Loyala Marymount University in LA. Maak ik meteen al kennis met een hoop mensen. Dus ja, het gaat inderdaad weer vanzelf. Om dan na die meeting weer naar huis te rijden en dan s’ nachts weerom naar LAX is niet productief. Je krijgt je room en board gratis tijdens de Spelen (Zowel in de host town als in op de Spelen locatie), maar deze nacht is voor eigen rekening. Nou, het is wel gemak, en een paar uur extra slaap is ook wel lekker. Hotel wat ik geboekt heb is vlakbij LAX en heeft een shuttle service. Dus ik kan lekker slapen, ontbijten en dan met de shuttle naar het vliegveld om mijn team te ontmoeten. Daarna is alle vervoer geregeld door de SOWG Organisatie.

Piet dropt mij in dat hotel rond een uur of drie, ik check even in en ga dan met openbaar vervoer naar de LMU waar de DL meeting is. Na de meeting en gewapend met alle laatste informatie, ben je dus helemaal zelf verantwoordelijk voor je team. In zoverre dat je zelf naar de Airport moet en dan ook helemaal moet zorgen dat je met je team weer terug naar LMU komt alwaar iedereen wordt ingeschreven en vandaar uit weer verder gaat naar de Host Town. Dus wel handig dat ik inmiddels al aardig mijn weg weet op het vliegveld.

Op tijd op pad getogen. Mijn team komt aan om 6.35 in den morgen. Half uurtje extra genomen om de boel te verkennen en te zorgen dat ik weet waar de bussen voor het verdere vervoer staan. Het leger is ingeschakeld om de boel vlotjes en veilig te laten verlopen dus als ik daar ben krijg ik ook direct een aantal militairen toegewezen die gaan zorgen dat mijn groep veilig in de bus komt met bagage. (Het wemelt van de militairen en ook komen er steeds meer Oranje Shirts in beeld, die ook hun mensen komen ophalen) (De militairen waren trouwens ook overal tijdens de Spelen, eerste prio veiligheid natuurlijk maar ze droegen bagage, wisten alles en hebben mij zelfs geholpen met het zoeken naar en het vinden van een zoekgeraakte koffer alwaar twee teddybeertjes in zaten, zonder welke beertjes twee van mijn meisjes niet konden slapen :-)

LAX is nogal een mierenhoop en voor mensen die voor de eerste keer in de US komen kan het best een uitdaging zijn om daar zelfs maar de straat over te steken. Dus militaire begeleiding is best wel lekker. Alle delegaties komen verspreid over een aantal dagen aan. Mijn Surinaamse groep komt in drie delen aan, verspreid over 1 dag. Ik had tot aan dag 3 nog een collega DL, maar die hield het na 3 dagen voor gezien (verhaal apart, volgt :-). Maar op de aankomstdag was hij er nog en hebben wij gesplitst qua opvang. Ik nam de eerste 2, die vlak na elkaar aankwamen, groep 1 moest een uurtje wachten op groep 2, die ik dan naar LMU zou begeleiden en mijn collega zou dan groep 3 ontmoetten die om 4 uur aankwam en die groep naar LMU brengen, waarna we met z’n allen naar Redondo Beach (onze Host Town) zouden gaan.

Nou, aankomst van de 3 groepen achter de rug. En dan…Ik had vantevoren het team met de atleten bekeken op het internet en uitgeprint natuurlijk. Daar stonden ze allemaal op met naam en foto. Slechte foto’s, soort van tweedehands autoverkoper plaatjes. Dus je hebt geen idee wat voor mensen je voor je neus gaat krijgen. Ik ga er in dit verhaal een paar uitlichten voor je. Dus bij aankomst en op plaatje vorm je je een beeld. En binnen een paar uur hebben mensen ineens een ziel en een verhaal en na een paar dagen heb je vrienden en na van alles meegemaakt te hebben, moet je lachen en huilen en nu bij het verhaal optikken heb je een gat in je hart en ben je heel veel (mooie) ervaringen rijker.

Zullen we dus maar even beginnen met het verhaal over mijn collega DL’er. Op zich een aardige gast, maar hij kon niet echt / echt niet door de bocht met onze HOD (Head of Delegation). De begeleider van de groep, die al meerdere Special Olympics heeft gedaan, en inderdaad niet de makkelijkste is, maar wel van wanten weet. Mijn collega was heel leuk met de mensen, maar maakte van elk klein “dingetje” een probleem van wereldformaat, en dacht niet echt in oplossingen maar meer in rampscenarios. Dit hielp niet echt in een aantal gevallen. Onhandig was ook dat hij op een morgen in het hotel in Redondo Beach zijn shirt had gewassen, omdat hij merkte dat hij zijn andere thuis had laten liggen en het gewassen shirt even snel in de microwave wilde drogen. Bijna hotel in de fik. Dit met een aantal andere zaken leidde ertoe dat hij na 3 dagen naar huis is vertrokken… Ik zat er wel een beetje mee, want ons team was tijdens de Spelen verdeeld over 2 locaties: UCLA (University of California) en USC (University of Southern California) . Dit vanwege de sporten die op de verschillende locaties gehouden werden. Daarom hadden ze ook twee DL’s bij de Surinaamse groep. De twee locaties lagen ongeveer 1.5 uur rijden (met een shuttle bus) uit elkaar. Maar; enorm profijt van het vorig leven bij GE; managen op afstand en mijn HOD Edward wist van wanten en sprak Engels, dus hij zat op USC en ik op UCLA en ik kwam om de 2 dagen een dag naar USC en dan ging hij weer naar UCLA. Het was wel een beetje zwaarder qua reizen / tijd en organisatie maar te doen en ook wel leuk eigenlijk, want nu had je iedereen “in je pakketje”.

UCLA was mijn thuisbasis: Hier sliep ik op een zgn. Dorm. 2 kleine kamertjes met elk 2 bedden en 1 wc, 2 wastafels en 1 douche voor 4 personen. Ik had 3 Super kamergenoten: Nadet - Belgische - DL Isle of Man: Isabelle: Frans - DL Frankrijk en Pilar - Mexicaanse - DL Ecuador. Af en toe wel ambitieus met douchen en zo met 4 vrouwen die er toch een beetje leutig uit wilden zien als de dag (vroeg!) begon. Maar we hadden allemaal andere sporten en schema’s dus einde avond (begin nacht :-) maakten we even een plannetje. Wie het eerst ergens moest zijn mocht het eerst natuurlijk. Strikte doucheminuten! s’morgens. S’avonds mocht je lekker lang :-) Gottegot wat was je je daar aan toe dan, als je er nog de kracht voor had zoals Gerard Joling placht te zeggen. (Hoe is het daarmee?)

Superleuke meiden. Nadet is nu op vakantie in de US, zij komt uit België en nu is haar man over en zijn ze lekker aan het genieten in California. Vriendin voor het leven, zo ook Isabel en Pilar die beiden in CA wonen. Ook die komen we weer tegen, zeker weten!! 1 dag kwam Isabelle haar familie even kijken, met oma en opa die over waren uit Frankrijk. Nog even lekker Frans gesproken en ook mijn Spaans geoefend met Pilar. Nadet lag bij mij op de kamer dus wij spraken Nederlands. T’is toch wat hè? Een BabelDorm :-)

De Delegatie: In het Suriname team zaten totaal 36 personen: 1 HOD, 3 familieleden, 1 dokter, 5 coaches en dus 26 atleten en ikzelf. Ik licht er een paar uit.

Mijn HOD heb je al meegekregen. Interessante man, had overal contacten. De Surinaamse Ambassadeur die in NY domicilie heeft kwam speciaal met zijn echtgenote en aantal medewerkers over naar LA op onze laatste avond om het team te eren. Ik had mij daartoe beetje netjes aangekleed. Per slot ontmoet je niet elke dag een ambassadeur. Het bleek een superaardige vent en zijn gevolg was ook heel gezellig. En ze hadden —- een PIZZAtent afgehuurd... Tranen met tuiten gelachen. Maar een schot in de roos! Want Amerikaans junkfood was toch wel een van de highlights voor iedereen. Rachel bijvoorbeeld, een zwemster die als eerste in het team een gouden plak won, is bijzonder gecharmeerd van Pizza, maar ze mocht het niet te veel eten van haar Coach - Mevrouw Calli - want dan zink je naar de bodem natuurlijk. (Ik weet dit uit eigen ervaring). Maar… op de Ambassadeur Pizza Avond mocht ze haar gang gaan. Je had dat koppie moeten zien toen we zeiden: Neem wat je wilt. En de pizza’s bleven maar komen, in alle smaken :-)

De vrouw van de Ambassadeur had een zeer Californische, Gele, Cabrio Camaro. Iedereen moest erin natuurlijk, en mij leverde het een leuke, nieuwe profielfoto op voor Facebook. Kijk, normaal vraag je niet aan de Vrouw Van of je in haar auto mag poseren voor een FB foto, nu wel. Zeer bevrijdend!

Om dan meteen maar even verder te gaan met de Coaches: Mevr. Calli de Zwemcoach, had goed de wind eronder. Geweldige vrouw! Om de een of andere reden bleef het bij iedereen mevrouw Calli, terwijl het toch jij en jou was verder, ook met haar. Je hebt mensen die dat afdwingen. Marcel - de Track Coach. Hij had een supergoed team! Mijn favoriet uit dat team is Daniel. Een jongen met Down Syndrome. Ik heb voor hem vaak een foto naar zijn moeder moeten sturen. Een schat van een gast. Hij zat met zijn team op USC en als ik dan weer daar kwam na een paar dagen, werd ik helemaal bedolven onder de knuffels.

Wel heel jammer; met de Estafette ging het een beetje mis, want de officials hadden de jongens in de verkeerde volgorde opgesteld, zodat Daniel het stokje niet van Steven kreeg zoals anders, maar van Randall. Hij was toen even de draad kwijt en vertrok niet meteen… Doodzonde! Marcel stond naast me en hij moest bijna huilen.

Jennifer de Bocce coach. Bocce is een soort Jeu de Boulle. Toen ik eindelijk de kans had om eens naar zo’n wedstrijd te gaan (die werden weer gehouden in het LA Convention Center), was ik echt verbaasd. Het is niet zomaar een balletje gooien maar het is echt strategisch werk en skill! Wij hadden 2 teams: Quincy en Rishi en Jeannine en Angelique. Quincy en Angelique zijn zogenaamde Unified Partners. Dat wil zeggen scholieren zonder beperking die meedoen met de Spelen in samenwerking met de sporters met een beperking. Beide partijen trekken zich aan elkaar op. Ik was bij de wedstrijd van Quincy en Rishi en Quincy baalde als een stekker dat Rishi niet naar hem luisterde, waardoor ze een punt mistten. De coach nam ze allebei even apart wat weer resulteerde in hernieuwd begrip van beiden voor elkaar. Goed om te zien!

Dennis de Coach van de ritmische gymnastiekers. Mijn favoriete sport, want dat was binnen in het John Wooden Center op UCLA en daar hadden ze lekker fors de Airco aan en je kon daar ook gemakkelijk je Iphone opladen (dat moest wel zo’n 3 x per dag wegens heftige foto en video opnames). Dennis was echt een feestnummer en ook weer supergoed bezig met zijn mensen: Willy, Vanessa, Latoya, Samora. (Dennis is nog een keer zijn paspoort verloren. Maar hij wist het niet tot ik het alweer gevonden had - grote dosis geluk; Ik hoorde toevallig iemand zeggen dat er een Surinaams paspoort gevonden was dus ik meteen erachteraan. Ik gaf het hem terug. Bedankt zei hij, stak het in zijn zak en verder geen paniek of zo. Ik zou helemaal in de stress geschoten zijn :-)

Latoya en Samora waren publiekslievelingen en hebben allebei flink wat gewonnen. Latoya’s gouden medaille werd uitgereikt door Maria Shriver herself… (Dochter van Eunice Kennedy die deze Spelen heeft opgericht vanwege het feit dat ze zelf een dochter had met een intellectuele beperking en wilde zorgen dat haar kind en kinderen zoals zij gewoon mee konden doen). Maria Shriver is ook de ex van Arnold Schwarzenegger, die weer de ex gouverneur is van California en je kent hem vast ook wel als hersenloos acteur met enorm accent. Dit terzijde, Latoya was het een zorg, wie de medaille aan haar gaf, zij had hem mooi te pakken en het publiek ging uit het dak! Zij en Samora zijn dikke vriendinnen en zitten ook samen in hetzelfde verzorgingscomplex in Paramaribo. (Hun beertjes zijn ook weer veilig aangekomen in Paramaribo, we hadden maar bedacht ze op de terugreis niet in de koffer te doen, maar gewoon mee te nemen aan boord, konden ze ook nog wat zien door de raampjes :-)

Willy; Rustige, verlegen man, maar hij kwam steeds meer los. Hij vond agenten in uniform nogal geweldig, en hij spaarde ook speldjes. (Op alle Olympic games is het zaak dat je zoveel mogelijk verschillende Olympic landen pins aan je Badge hanger hebt zitten, dat is Status :-). En de politie deed ook mee. Willy dus is superverlegen maar wilde wel heel graag speldjes ruilen. Eerst ging ik het voor hem vragen, maar na een paar dagen zei ik, kom we vragen het samen en daarna: Hup; ga het zelf vragen. En ja hoor, de stap gezet, ze begrepen elkaar en Willy weer een pin rijker en ook nog op de foto met een pliesieman :-). Daarna stapte hij op iedereen af. Kijk, ik weet hoe dat voelt, gewoon doen en bijna iedereen is wel aardig!

Willy was de enige man in het ritmische gym gebeuren. Hij had nogal eens de neiging om in slaap te vallen. (Vanuit zijn eigen al, maar met al die drukte en jetlag helemaal natuurlijk). Dennis zei dan ook bij de training alsmaar: Willy niet te lang blijven liggen, anders val je in slaap. Geweldig! Zilver had ie!

Ik zou ze het liefst allemaal aan je voor willen stellen, maar ik heb al zoveel bladzijden. Eentje moet er nog zeker: Vanessa. Ook Ritmische Gym. Een geweldig mens. Als er iemand in de groep iets vergat mee te nemen, zag zij het. Iemand die bij het eten ketchup had op zijn neus, zij kwam met een servet. Vannessa is doof, kan niet praten en kent geen gebarentaal. Zij is begin 20 (denken we) en heeft een dochter van zeven. Ik laat een mogelijke invulling verder aan jullie over. Op een gegeven moment had ze heel veel heimwee, begrepen we uit haar akties- en wilde ze even niet mee met de groep (We waren in onze host town een beetje aan het pierewaaien). Ik ben met haar op een bankje in de schaduw gaan zitten tot de groep weer terug kwam. Heftig! Ik voelde me zo machteloos dat we niet konden communiceren en van die dikke tranen bij haar. Dus maar vasthouden en een ijsje kopen. Heb haar ook een beertje met Californisch T-shirtje meegegeven voor haar dochtertje. Inmiddels is er wel actie ondernomen op het gebarentaal gebied. Er was een gebarentolk ook bij de gymnastiek en ik heb met haar geoefend (Ik ben het aan het leren weet je nog wel, vanwege mijn dove vriendin bij de yoga) terwijl Vanessa toekeek, je zag de gulden vallen. :-)

Nog 2 in 1. Evallier en Enrique: zwemtweeling. Goud en Brons. Evallier is 2 mins. ouder en duidelijk de leider. Waar de 1 is is de ander niet veraf. Was makkelijk met in de gaten houden.

Wat nog meer: meegelopen met de groep met de Opening, waar Michelle Obama was (die liep zo vlak langs ons). Stevie Wonder trad o.a. op. Het is wat hoor als zo’n heel stadium voor je (nou ja niet voor mij natuurlijk) juicht. Dat is wel kicken.

Zelfde met de Closing Ceremony. Dat was wat losser dan de opening en toen was Suriname al naar huis, want vluchten van LA naar Paramaribo (via Miami en Dallas) gaan alleen maar op zon- en donderdagen. Als ze de zondagvlucht niet hadden genomen hadden ze tot donderdag moeten wachten. Dat ging niet.

Dus ik was in m’n eentje, maar niet eenzaam en met tig nieuwe vrienden!

Afgelopen zondag hadden we al een Picnic reünie met de “Orange Shirts” , a.s. zaterdag hebben we er eentje met het vrijwilligers team van de Host Town Redondo Beach, dat zitten ook weer mensen bij die vrienden voor het leven zijn geworden. We hebben zulke! leuke! gastvrije 2 dagen doorgebracht daar. Ze hadden een geweldig programma voor ons in elkaar gezet. De delegaties Suriname, Benin, en Malawi verbleven in RB. De burgermeester, altijd erg casual gekleed in shorts, linnen hemd, strohoed en flip flops, was overal bij. En toch herkende je hem als autoriteit, zonder dat hij daar moeite voor hoefde te doen of “belangrijk” moest zijn. Dat zijn de waren. We hebben daar sporttraining gedaan, Zumba, gebarbecued op de Beach, een grote shopping mall bezocht (iedereen kreeg van Redondo Beach 25 Dollar om uit te geven!) De grootste hit in de mall waren overigens de massagestoelen! Ik heb er 4 x 2 dollar ingegooid zodat iedereen 5 minuten kon. Geweldig! Hit nr. 2 was de glazen lift waar je de 4 verdiepingen mee omhoog en omlaag kan. Zelf doe je dat nooit 15 x achter elkaar (wat ik wel wil :) Maar nu lekker wel! Als afscheid kregen we nog een concert aangeboden door de Young Americans in The Performing Arts Center van Redondo Beach. Nou Broadway kwaliteit! En daar zong Mikasja, een atlete uit onze delegatie ook nog even Malaika voor 2000 mensen. Zomaar, alleen, A Capella op het toneel (We moesten op de bussen wachten, dus Edward haalde haar even naar voren). Niet te geloven! Een stem! Kan zo in The Voice Of.

Okay, zaterdag dus reünie aldaar. We gaan met ’t Campertje. Mogen we van de Burgervader op de parkeerplaats voor de feestgelegenheid stallen die nacht.

Last but not least: Bij de Special Olympics zit ook het programma: Healthy Athletes.

Wat mij betreft het belangrijkste van de hele Spelen. Heel veel deelnemers die uit landen komen als de bv. US en uit Europa zijn natuurlijk best okay voorzien van medische begeleiding. Maar er zijn ook landen waar het gewoon al niet zo best is en deze mensen komen dan onder aan de medische ladder terecht.

Elke atleet wordt voor hij/zij naar de Spelen mag ook medisch gekeurd. En tijdens de spelen hebben alle deelnemers de mogelijkheid om deel te nemen aan het Healthy Athletes Programma. Speciale faciliteit op USC waar vrijwillige dokters en tandartsen zitten en gehoor, gebit, zicht, voeten en algemene conditie nakijken. Nou, daar heb ik wat gezien. Mijn team was okay, ze hadden zelfs een eigen arts bij zich (Percy, familielid van een van de atleten), dus dat zat wel goed. Maar sommige landen…

Bijvoorbeeld: Een atleet uit St. Vincent had zo’n slecht gebit dat hij bij de check up meteen 2 uur in de stoel heeft gezeten voor een grote schoonmaakbeurt (zonder verdoving). En 2 dagen daarna vervolgafspraak voor 5! trekkingen. Zijn groep zat ook op UCLA en hun DL vertelde me de avond van het 2e tandartsbezoek, dat hij hartstikke blij was, want hij had wel last maar niet zoveel als normaal… En hij had ook al weer flink gegeten. Diezelfde avond dus hè!

Een ander verhaal, waarvan ik nog niet weet hoe het afgelopen is, is van een atleet die doordat hij geen gevoel in zijn voeten had, niet had gemerkt dat hij een infectie had aan een voet. En niemand anders had dat gemerkt blijkbaar. Kwamen ze bij de Healthy Athletes achter. Toen we weggingen einde Spelen lag hij nog in het ziekenhuis in LA, en ik hoorde dat ze eigenlijk nog niet wisten wat ze gingen doen. Amputeren… maar dan terug naar het thuisland en misschien nog een ergere infectie krijgen, of proberen de boel op te lappen…

Ook heel veel mensen die een gehoorapparaat kregen of een bril. En dan maar hopen dat ze thuis batterijen voor het gehoorapparaat kunnen krijgen. Iedereen die geweest was kreeg overigens een paar Nikes in Neongroen of Roze. Ik moest nog een keer terug omdat er bepaalde maten niet meer voorradig waren.

Ikzelf en alle andere DL’s hebben een Certificate van dienst gekregen, en deze mail kwam zojuist binnen….

Hello Delegation Liaisons,

I wanted to thank each and everyone one of you for the wonderful job you did as a Delegation Liaison for the Special Olympics World Games Los Angeles 2015. Each one of you were an asset to the delegation you were assigned to and took care of the delegates and the athletes. You performed your duties with a remarkable passion and determination. Even through adversity, you showed your skills to overcome and rise above the circumstances. You assisted, helped, and encouraged the wonderful Special Olympic athletes that came to participate and compete with courage, determination and joy. You spread acceptance and inclusion of all human beings through your support and love for these athletes. Your skills exceeded far from what anyone could have expected.

I wish you success with all your future endeavors.

Director Delegation Services - DL Recruitment

NOU, HET WAS EEN EER EN EEN GENOEGEN!!

PS: Ik heb een foto/video compilatie gemaakt. Als je die wilt hebben moet je het even laten weten, dan stuur ik het je via WeTransfer. Het was teveel om hierbij te zetten en ook te groot voor op Facebook.

Groetjes!

ANIMAL CRACKERS

Vijfde aanval door haaien (Great Whites) deze week alweer bij Surf Beach, grote brand in Big Bear (hier om de hoek en een immense brand bij Santa Clarita, vlakbij LA. Das niet best en de zomer is nog maar 3 dagen jong. Nou kwamen wij vorige week vrijdag terug van onze vakantie in Yellowstone en Grand Teton en wilden wij direct zaterdag ’t Campertje van binnen en buiten poetsen, maar daar het die dag 37+ werd zijn wij maar naar het strand getogen. Haaien of niet…

Hi Guys in Holland, is het ECHT alweer 27 maart dat ik de laatste belevenissen heb gepost? Ja, ik kreeg al berichten daarover :-). Allee, Piet is zojuist vertrokken voor een 3-daags bezoek aan een klant in Canada. D’r is niet veel op de buis behalve zomerherhalingen en een nieuwe serie genaamd The Astronauts’ Wives Club (erg leuk!). Maar daar heb ik alle tot nu toe vertoonde afleveringen al van gezien, Jimmy Fallon komt pas over een paar uur, de strijk is gedaan, dus maar even de emails geschoond en aan het blogje begonnen. Piet heeft inmiddels ook al een selectie gemaakt uit de vele foto’s geschoten tijdens de vakantie, dus die zal ik erbij stoppen.

Bijna geheel en al van Facebook en Internet verstoken moest ik toch af en toe mijn ei en mijn verhalen kwijt, dus ik heb wel het een en ander genoteerd tijdens onze trip. En af en toe ook nog wat op FB kunnen plaatsen, dus ik kan de draad min of meer nog wel ergens vinden. Voor Piet was het redelijk onhandig dat we zo weinig bereik hadden, want die moest echt af en toe op zoek naar een WIFI spot of even met z’n mensen te kunnen bellen en zijn email te doen. Voor een aantal dingen is hij de enige beslissingbevoegde omdat het nog maar zo klein is in aantal mensen en zo, en de boel moet wel doordraaien natuurlijk. Maar dat is allemaal gelukt.

We gaan maar eens starten met het heuglijke feit dat DSV Solutions 2e vestiging in Edison New Jersey met succes is opgestart en al weer een tijdje draait, en ook al goed vol zit. Het had wat voeten, en zeker wat vliegreizen Pieterzijds in de aarde, maar het is van start en het draait. In de planning zit dat Piet hier elke maand voor een paar dagen naartoe gaat.

Aangezien hij in April daarheen ging om even zijn Ops Manager live welkom te heten en bij te praten, meteen maar van de nood een deugd gemaakt en op airmiles punten achterop gevlogen. Piet zat al een week in New Jersey, ik ben er op de vrijdag naartoe gevlogen, daar hebben we elkaar ontmoet en het weekend doorgebracht in Manhattan. Ik had weer via Expedia en Groupons een hotel geboekt voor een leuk prijsje plus een show (Kinky Boots) voor een aangenaam bedragje kunnen scoren. Het is een sport.

Hardstikke leuk weekend gehad en de maandag erop kennis kunnen maken met de mensen in Edison, en hen meteen geïnterviewd voor de mei INSIDE DSV Solutions Inc. editie.

Piet is ook nog even langs de nieuwe vestiging van een klant van DSV geweest in Manhattan. Daar waren ze nog aan het verbouwen voordat de winkel half mei open zou gaan (TIGER SHOP) . Dus Piet even meten of de pallets wel door de deur konden en zo :-). Vraagt een langslopend New Yorks stel wat we daar deden, en wat voor soort winkel daar kwam, en wat ze gingen verkopen en zo. Zegt Piet: Allemaal “Conny Spul” (Bedoelt hij mee, allemaal van dat soort dingen die stikleuk zijn om te hebben, maar wat je eigenlijk in principe niet zozeer tot de eerste levensbehoefte moet rekenen. Dacht die vrouw toch dat ik de eigenaresse/designer was :-). Ha!

(Mooie spullen hebben ze, inderdaad “Conny Spul”)

Grappig ook dat je zelfs in zo’n stad je weg (een beetje) leert kennen. Op een gegeven moment zeg ik tegen Piet: Als we hier rechts gaan kom je bij een hartstikke leuk tentje waar je heerlijk koffie met gebak kunt krijgen. Ik bedoel maar…. :-)

Op dit moment van tikken, zitten wij in het Nationale Park Grand Teton. We hebben nog 5 dagen vakantie. We zijn op 3 juni vanuit Rancho vertrokken met ’t Campertje richting Yellowstone National Park. Dat is vanuit ons in zo’n twee / twee en een halve dag aan te rijden. Daar hebben we 3 verschillende campgrounds geboekt, op elk waarvan we 2 of 3 dagen staan, zodat we maximaal relaxed van dit park kunnen genieten. Yellowstone is toch een van de bijzonderste plekken op de wereld. Mooie natuur; Natuurlijk!, maar vooral bijzonder door de vulkanische oorsprong. Overal sputtert en spettert het de grond uit. Geysers…Mud Volcanos…Paint Pots…Sulphur lucht. Ook heel veel beestjes; Bisons met kleintjes, herten, beren, bald eagles. Na Yellowstone gaan we door naar Grand Teton, het natuurreservaat wat er -zeg maar- aan vastgeplakt zit. Daar hebben we ook- al in December- 2 campings geboekt. (Dat doen we zo vroeg omdat - als je in de parken zelf wilt kamperen - de mooiste plekken al snel weg zijn). Ook als je, zoals wij, in het voorseizoen op pad gaat. (Dan trekken namelijk in plaats van de de kinderrijke gezinnen de hordes senioren weer de wereld in).

Voordat we vertrokken uit Rancho, hadden we de weersvoorspelling voor dit gebied een beetje bekeken, en het zag er naar uit dat het daar vrij fris zou zijn met nogal wat regen. We hebben wel regen gehad, maar telkens of aan het eind van de dag, of ’s nachts. Verder hele prima temperaturen. Mijn bruin zit er nog op :-) Eigenlijk had ik gehoopt op iets frisser want we zitten zometeen weer 3 maanden in de 40+, maar…ik zal niet zeuren.

Wel heul veul muskieten. Ze steken je daar lek, ondanks inspuiten met (gifvrij) spul, want tegen DEET kan ik niet, maar die muggen kunnen weer heel goed tegen dat gifvrije spul. Ik zit dit nu te tikken bij een kampvuurtje vol in de rook, tranende ogen, maar de muggen blijven ook op afstand. Elk nadeel…

Dat is ook weer een voordeel in California; Nul muskieten, spontane ontbranding in de lucht denk ik.

Op het padje naast ons op de camping zijn twee knullen van een jaar of 18 met een rugbybal en een frisbee aan het gooien naar elkaar. De ene heeft in zijn linkerhand een kop koffie en met de andere vangt hij om de beurt vlekkeloos de rugbybal en de frisbee. En geen drupje koffie morsen! (Ik ben even gaan kijken of er wel wat in die beker zat, JA bijna tot op het randje vol). Very cool!

Allee, onze trip Yellowstone / Grand Teton gooi ik dus in beeld op de fotopagina. Kijk zelf maar. Foto’s zeggen meer dan 1000 woorden in dit geval. We hebben in totaal - vlgs. onze wandel GPS - 139.3 miles gehiked (in 18 dagen), en we zijn deze trip over de 10.000 mile grens gekomen op de Miles-teller van ’t Campertje!

Verder hebben we bijna de gehele trip James Taylor op de radiozender kunnen beluisteren. Dit ter ere van het uitbrengen van zijn nieuwe album (Before this World). 3 weken lang werd hij 24/7 gedraaid op Channel 17 van Sirius, doorspekt met interviews, top 10 JT songs van zijn vrouw, zijn dochter enz. enz. Er is er 1 die dit leest die dit zeker op waarde weet te schatten :-) (misschien 2…). Wij vonden het super, want James Taylor stond vroeger al op tijdens trips naar Frankrijk; eerst op een cassettebandje, later op CD en nu dus streaming via Sirius XL.

Kijken wanneer ik dit op het net kan gooien, zal denk ik pas weer zijn als we thuis zijn of wellicht eind deze week, als we uit de bergen zijn. Ook wel weer leuk om thuis in Rancho te komen, want waarschijnlijk heeft de hond van onze buurman Bob dan pups. Ken je buurman Bob nog? Van die “Eftelinghuisjes” die hij maakt van gips en dan schildert? Hij is er weer eentje voor ons aan het maken, dus ik heb ook net in Yellowstone iets leuks voor hem gescoord. En vanuit Nederland een blik met stroopwafels voor hem meegebracht. Dat vond (en vind) hij leuk, want hij is een beetje eenzaam en blij met een praatje. Buurman Bob is een al wat oudere man (in de 70 schat ik), Zo’n 1.50 lang en net zo breed. Hij heeft nogal wat meegemaakt. Als ik langs zijn garage kom en hij zit daar te schilderen, doen we altijd even een babbeltje.

Een tijdje geleden liep ik ’s morgens vroeg langs op weg naar het zwembad voor mijn (bijna) dagelijkse baantjes en toen stond Bob voor de garage. Een beetje verloren, hangende schouders, droevige blik. Dus ik zeg “Goedemorgen Bob” How’s it going? Nou niet zo goed zei hij. En ik zeg dit in het Engels met de NL vertaling erachter want in het Engels, zoals Bob het letterlijk zei, klinkt het zoveel beter: Bob zegt: My Maltezer got knocked up by a Chihuahua. (Mijn Maltezer hondje is zwanger gemaakt door een Chihuaha). Nou had ik gelukkig mijn zonnebril op, want Bob was oprecht geëmotioneerd, dus ik kon niet ter plekke instorten van het lachen. Het is zo’n buitengemeen aardige man, en hij zei het zo intens triest met bijbehorend diep droevig uiterlijk, dat een acteur in een Shakespeare act hem niet na zou doen. Maar goed, wij er even over gesproken, hij kon er niks meer aan doen, aan die pups, en ik scheurde dus doormidden in het zwembad, elke keer als ik eraan dacht kreeg ik de slappe lach en dan natuurlijk het halve zwembad binnen. Jeff de poolman vroeg wat er opdeed. Maar dat kon ik niet zeggen natuurlijk. Mocht je Bob ooit ontmoeten hier, je weet van niks. Ik ben benieuwd naar de pups. Of ik er eentje wilde. Ja, maar NEE! Gaan we niet doen, teveel weg. Hij had al wel een aantal mensen bereid gevonden die de pups een goed tehuis willen geven, dus dat komt wel in orde. Ik ben benieuwd hoe een Maltezer/Chihuaha kruizingpupje eruit ziet. Ik maak een foto. (Ik had dit verhaal al aan een aantal gemeld tijdens onze NL trip, maar ik wilde het niemand onthouden :-). Het Maltezer hondje heet trouwens Bettie (Boop) (Een klein koket dingeske; ik snap die Chihuahua wel…)

(Nu dus thuiszijnde is Bob naar zijn zoons in Indiana blijkt, met hondje. Hij geeft alle daar wonende familieleden er eentje hoor ik weer van een andere buurvrouw).Ik hoop wel dat hij foto’s maakt van die pupjes :-),

Overigens, de halve wereld in Rancho en omstreken heeft een Chihuahua of zo’n andere eenhapcracker hond. Letterlijk, want… in Rancho lopen diverse packs wilde Coyotes rond, de stad ingedreven door de droogte. Die Coyotes pakken regelmatig van die hondjes. Een vriendin van mij, Olivia, haar hondje; Romeo is laatst buit gemaakt door zo’n Coyote, zomaar in zijn eigen tuin. Ze schreef het op FB, met een waarschuwing naar iedereen. Haar kindjes; TJ en Mica, zijn ontroostbaar. Het is de natuur natuurlijk, of meer eigenlijk, de verwoesting van de natuur die de Coyotes de stad indrijft. Een drama als dat je overkomt. Die hondjes hebben geen enkele kans natuurlijk.

Een ontroerend verhaal over een ander beestje: Jones de Zwembadkat. De familie “Jones” is naar Arkansas vertrokken. Het weekend voordat wij op vakantie gingen, zag ik ze al met dozen en meubilair sjouwen, het onvermijdelijke U-Haul verhuisbakje stond voor de deur; en , inderdaad, ze vertellen dat ze op maandag 1 juni vertrekken. Dus ik al extra snoepjes gegeven aan Jones. Maak ik op maandag 1 juni toch wat mee!!! Ik had gezwommen, rond 9 uur terug binnen in het appartement. Gaat de bel. Staat daar de mevrouw van Jones met Jones erbij. Ze zegt: We gaan weg en Jones heeft zijn eigen plekje/bakje in de auto, maar hij wilde eerst langs: 1. de mensen van de Maintenance (garage tegenover ons), 2. Shauntia; het meisje van de front desk, en 3. langs jouw appartement om afscheid te nemen. Mensen het is echt, ongelogen! waar. Hij liep deze drie - plekken en mensen - langs. Even superknuffelen en kroelen en toen ging hij naar de auto, sprong achterin en toen konden ze gaan. Ik zei tegen Jones dat hij overal wel vrienden zou maken, want zo’n kat is het en heb hem bedankt voor de vriendschap. Ik vertelde dit verhaal die morgen toen ik naar de Yoga ging en ik had echt een brok in mijn keel. Niet te geloven toch? TOCH?

Nog zo’n brok in de keel verhaal. Zwemmen met dolfijnen. Ook weer via Groupon. Die aanbieding zag ik voorbijkomen in November 2014 voor een derde van de normale prijs. Ik zeg: “DAT wil ik voor mijn verjaardag” ! Voor 3 mei 2015 geboekt - Seaworld San Diego, De avond daarvoor al naar SD gereden, want we moeten ons op de zondag om 9 uur melden bij Seaworld voor instructie en omkleden (in wetsuit — Ik had driftig gelijnd vantevoren om niet al te zeer op een teletubbie te gelijken :-) . We logeren bij Arline en Dave en weer lekker gegeten bij de de Chinees met Kristin en de boys op zaterdagavond. Scott was er niet die was op zakenreis naar de Fillipijnen en Saundra kon helaas niet.

Volgende dag; op naar de dolfijnen. Ik was best wel beetje zenuwachtig :-).

Ik had toch weer mazzel! Er is een maximum aan de deelnemers van 15 per sessie. (Ik had het hele verhaal hoe het zo’n beetje in het werk ging via Kristi Keoughan meegekregen — waar ik in Januari was in Florida. Zij heeft het met het hele gezin -5- gedaan en toen zaten er nog 10 andere mensen in het water bij). Deze sessie had 2! deelnemers, ikzelf en nog een andere mevrouw van mijn leeftijd, dus wij met z’n tweeën, 2 trainers en 4 dolfijnen. Wow, Wow, WOW!!! Zowel wij als de dolfijnen (dat kon je zien en aanvoelen, hebben genoten). Wat ik het mooiste vond, zelf, is dat ik geen enkele angst of schroom had om met ze te zwemmen, en van alles te doen, en die dolfijnen ook niet, en ik ben toch een vreemde voor ze natuurlijk. Met een vreemde hond gaat dat niet zo vanzelf zeg maar. Er was van beide kanten vertrouwen. Supermooie, geweldige ervaring! Piet mocht op de kant foto’s maken (hij moest wel een entreekaartje kopen natuurlijk :-) Het blijft Amerika hoor. Er was ook nog een “hoffotograaf” van Seaworld die foto’s maakte die je dan weer meekreeg. Ik heb er dus nu zo’n 180.

Nog even een paar afsluiters: Zie net dat de Obama Affordable Care Act gered is! Goed nieuws.

Lachen nu al met de aankomende presidents verkiezingen en kandidaten. (Donald Trump OMG!! :-(((

(Clinton en Bush in de race voor President, Jurrasic World nr. 1 in de bios en eind van de maand komt de nieuwe Terminator uit… Welk jaar is het? :-)))

Terwijl we terugreden naar huis vanuit Grand Teton, luisterden we voor de eerste keer weer naar het Nieuws. Begon meteen “goed” met de moord op 9 mensen in een kerk in Charleston door die gestoorde gek.

En niet te vergeten: Gay Marriage Legalized in alle staten 26 juni 2015…

Wat staat er op de planning de komende tijd; Piet heeft een paar reizen staan. Komt morgen weer terug uit Canada.

Ikzelf ben Zaterdag 4 juli vrijwilliger bij een grootse Fourth of July viering in Rancho Cucamonga en ik hoop geselecteerd te worden om vrijwilligerswerk te doen tijdens de Special Olympics eind deze maand / begin Augustus in LA. Ze zochten mensen die meertalig zijn, dus ik heb me acuut opgegeven.

En Spaans deel 2, begint volgende week weer, aangezien de scholen weer uit zijn voor de zomer.

Groetjes! Wij wensen jullie veel ZON!

Volgende Blog: Banners & Signs

PS:

Ik denk er toch serieus over om een Go-Pro aan te schaffen voor op mijn fiets. Net terug van een Rondje Rancho over het onvolprezen Pacific Electric Bike Trail. En wat je daar toch - vooral op zaterdagmorgen - tegenkomt. Ik kan het niet echt overbrengen. Maar de leukste was vanmorgen een groep gehandicapte jongeren op aangepaste fietsen onder begeleiding van een aantal leraren. Eentje van hen had een enorme vlag achterop waar op stond: It’s Five O’Clock Somewhere. Slaat nergens op natuurlijk zaterdagmorgen om 08:30 op het fietspad maar wel typerend voor hier. Alles kan en nergens kijk je van op: Een zeer gebruinde, superfitte man met alleen een heel kort shortje aan maar wel! een ijsmuts op. Een uitermate fors type die mij in tegenovergestelde richting voorbijkomt op een echt enorme fiets met banden van wel 20 cm. breed. Rood met zwart en hij ook in het rood met zwart latex…

MARCH MADNESS

11 hours ago · Sent from Messenger

Conny Thiel

Patti, what does March Madness stand for?

Patti Craney

It's college basketball playoffs that start in March with 68 teams in the first round...then 32, 16, then what they call the final four, and finally the championship game

Conny Thiel

Thank you! I could not find it on the web.

Dus dat is March Madness. Er wordt hier ook door iedereen op deze pool gegokt. Trouwens, het was groot op het nieuws een paar weken geleden, dat iemand ik weet niet hoeveel miljoen had gewonnen bij een of andere grote loterij, maar die persoon meldde zich maar niet. (Ze hadden hem op video staan, vaak uitgezonden). En hij is ook nooit tevoorschijn gekomen. T’is wat!

Maart is ook typisch de maand waarin veel fairs gehouden worden, zoals daar zijn: Spring Fairs, Irish Fairs (vanwege St. Patricks’ Day), Medieval Fairs; met ridders, schone jonkvrouwen, vreetbanketten en meer van dat soort spul.

Op 14 maart, bijvoorbeeld, was het PI Dag: wordt op 14 maart gevierd, omdat in de Amerikaanse schrijfwijze voor data 14 maart geschreven wordt als 3/14 en de driecijferige benadering voor π 3,14 is. Deze dag wordt op verschillende manieren gevierd. Zo staan sommigen stil bij de rol die π in hun leven gespeeld heeft en proberen zich op humoristische wijze een wereld zonder π voor te stellen. (ik snap dat niet als beta-persoon). De viering begint gewoonlijk om 13:59 uur (1:59 PM), omdat de zescijferige benadering van π 3,14159 is. Mensen die de 24-uurs klokindeling gebruiken handhaven een ander begin: 1:59 of 15:09.

(Dit ter lering ende vermaak, overgenomen uit Wikipedia).

Dat is de wetenschappelijke benadering, maar hier werd de dag omgezet in PI(E) (Taart)dag. Met taartenbakwedstrijden en nog leuker: Wie kan er zoveel mogelijk taart eten in een bepaalde tijd. Er was zo’n wedstrijd in Claremont op vrijdagavond 14 maart en ik wilde daarnaartoe. Maar Piet had er geen zin in. Ik had dat wel eens willen zien. Lust je waarschijnlijk nooit taart meer.

Verder hadden wij ook een beetje soort van Mad March: Piet met zijn opstart van het 2e kantoor in New Jersey, hij heeft de afgelopen tijd meer daar gezeten dan hier. Mede doordat zijn Operations Manager NJ nog niet in de US is. Die zit nog op zijn Green Card te wachten. Dat duurt zo lang omdat de officiële instanties in het Oosten van de VS vaak gesloten waren afgelopen winter vanwege de extreme weersomstandigheden. Polar Plunges, Icestorms en dergelijke. Dus een enorme achterstand.

Dat gaat in April hopelijk allemaal goedkomen. Piet zit nu ook in New Jersey; Regen en 6c. Ik zit aan de andere kant: droog en vandaag 34c… Recordhitte voor de lente. Ook niet normaal hoor.

Vanmorgen lees ik een post op Facebook over de Gezondheidszorg in Nederland, dat een hulp al 3 maanden op haar geld zit te wachten door achterstand met PGB’s. Ongelooflijk. Nou hier is het ook niet alles: Behalve! als je je credit card trekt. Ik heb het al vaker gemeld. Je kunt hier alle zorg kiezen en elke dokter die je wilt, als je maar een goeie verzekering hebt of je credit card (met een goeie! credit rating) kunt trekken. Ik persoonlijk ben zeer voor Obamacare.

(Dat moet je op FB zetten :-); Zet het erop, wacht 5 minuten, en je hebt een werelddiscussie. Ik doe dat maar liever live met mensen. Interessant om te doen. Ik ben inmiddels wel goed op de hoogte en heb mijn eigen mening over veel zaken hier. Levert leuke en goeie discussies op.

Ik heb die stelregel van: “Zet iets op FB en wacht 5 minuten” Eens een keer uitgetest:

De issue: Zwangere Chinese vrouwen zitten in appartementscomplexen in de US (met name in California). Een aantal bij elkaar, met een soort van oppasser (zeg maar; koppelbaas) erbij. Die kinderen die dan in de US geboren worden, krijgen dan een “status” en die vrouwen automatisch ook. Kost natuurlijk een flinke duit en hartstikke illegaal natuurlijk. Voordat dit Breaking News was, zei ik al tegen Piet: Wat apart, lopen hier op het complex heel veel zwangere Chinese vrouwen rond. Ik zag ze ook regelmatig bij het zwembad. Nul Engels van hun kant, maar we konden toch Hallo zeggen en zo. (Ik heb van vorig jaar China een Chinese talencursus meegenomen en probeer zo maar wat af en toe). Niet veel kontakt maar toch hier en daar een “praatje”. Toen kwam ineens het verhaal op het nieuws, dat de politie invallen had gedaan in een aantal complexen, waaronder het onze. Waar die vrouwen nu zijn weet ik niet. Ik zit ook op een Nieuws FB site van Rancho Cucamonga, staat van alles op over wat hier in de buurt aan de hand is. Soort van Brabants Nieuwsblad zeg maar. Dus ook dit verhaal. Ik heb een comment geplaatst dat ik het ongelooflijk erg vind voor die vrouwen, verder niks. (Ik weet het, ik weet het! We gaan met deze blog geen discussie opstarten) maar… menselijk gezien is het natuurlijk een vreselijk verhaal. Ik was er echt een beetje van slag van, want die mensen hebben wel een gezicht voor mij. Ik probeer te volgen wat er met ze gedaan is, maar ik kan er niets meer over vinden. (En een commentaar op die opmerking van mij op die site. Whoa!)

Vanavond vliegt Piet terug uit Newark. Dat hij maar veilig landen mag. Aangezien er weer een aantal vliegreizen op de planning staan - alleen en samen-; heb ik maar bedacht dat ik er fatalistisch mee omspring. Net als met aardbevingen en tornadoes. Whatever will be, will be…

Allee, me goan es zwemmen en dan ga ik een komisch verhaal optekenen :-) Blijf lezen mensen, het gaat de vrolijke kant op… Echt waar!

En bij het naar buiten lopen is het al gezellig: Buurman Bob, 2 deuren verder heeft in zijn garage een hobby-shop, hij maakt, samen met weer een andere buurvrouw, keramiekfiguren. Heel mooi spul. Ze zijn helemaal enthousiast over onze KLM huisjes (die bovenop de keukenkast staan - vastgeplakt ivm aardbevingen), en de stenen kat die Daisy voorstelt vinden ze ook geinig. Bob is bezig met het schilderen van een figuurtje en dat figuurtje is voor mij! Een soort van klein paddestoel/fee/kabouterhuisje! Beetje Efteling idee. Zo leuk! Het komt in mijn Ikea vitrinekast. Het dingetje moet nog in de oven dus ik moet er nog even een weekje op wachten. Ik gooi hem op Facebook als ie klaar is.

Tijdens het zwemmen komt Jeff (de Poolman) langs en legt 4 Grapefruits voor me weg op het tafeltje waar mijn sleutels liggen. Hij doet naast Poolcleaning ook aan Organisch Groenten Kweken en staat op zondagen op de Farmers Market in Beverly Hills. Paar weken geleden bracht hij al een organische meloen mee en nu grapefruits. In ruil kreeg hij vorige keer een blikje Haagse Hopjes en een Chinees Gelukspoppetje.

En het is nog niet klaar. Tijdens het zwemmen komt een andere buurvrouw voorbij, met haar ga ik wel eens fietsen. Of ik zelfgekweekte sprouts (kiemgroenten in een potje) wil en; zelfgemaakte organische Kombucha (soort van sap met anti-radicalen en super-awesome-gezond). Dat wil ik wel, dus zij gaat dat even halen en zo stond mijn tafeltje ineens vol. Gelukkig heb ik altijd mijn blauwe Ikea zak bij me (zitten mijn flippers en googles in, dus ik krijg alles zonder probleem thuis). Patricia vraagt of ik haar wil helpen met een videopresentatie die zij aan het maken is. Feedback geven over hoe zij overkomt, en de vragen stellen - buiten beeld, zodat ze niet tegen een spiegel staat te praten. No problem. Leuk! Zij is VP bij een landelijke liefdadigheidsorganisatie en ze woont hier in Rancho omdat haar dochter Moderne Dans studeert. Hier in Rancho is een van de beste scholen op dat gebied. Ken je de film Fame? Zo’n school. Patricia is Veganistisch en specifiek: Veganistisch Rauw. (Dus ze eet alleen maar rauw voedsel — groeten en fruit en noten). Ze heeft ook een groenten/fruit droogmachine, interessant ding). Ze ziet er weliswaar supergoed uit en is ook ongelooflijk fit, maar het gaat mij toch net iets te ver. Wij eten wel gezond en zoveel mogelijk organisch, maar eten moet ook FUN zijn af en toe, toch?

Dit is een leuk bruggetje naar het volgende onderwerp: Plastic Surgery…

Laten we ermee beginnen dat ik er niks op tegen heb. Maar je moet niet overdrijven. Het levert wel weer een leuke story op.

Een kennis, hartstikke leuke vrouw, leuk om te zien, goed figuur, aardig, slim, fit. Kortom niks mis mee. Ik ken haar nu zo’n anderhalf jaar. Ze doet de ene procedure na de andere. Niks geheim, want wij (yogaclub) worden vantevoren, tijdens en na, geheel en al van alle details op de hoogte gebracht en gehouden. Ik ben altijd zeer geïnteresseerd, en - omdat ze er ook zo open over is - stel ik ook over van alles en nog wat vragen. Fascinating, zou Spock zeggen. Eind Februari zegt ze tegen me: Conny; ik moet weer voor mijn 3 maandelijks Botox en als ik iemand aanbreng, dan krijg ik korting op mijn volgende procedure (ze gaat haar armen laten doen), en de persoon die ik aanbreng krijgt ook korting. Maar; zegt ze erachteraan; Niet!! dat het nodig is hoor, You look Fabulous!, maar omdat je altijd zo geïnteresseerd bent.

Het intake gesprek is gratis en vrijblijvend… dus ik denk, Ach, waarom ook niet? Niks te verliezen en het levert wellicht een leuk stukkie blog op. Ook in het kader van ontdek alle facetten van Amerika en zo. (In Nederland doe je dit toch niet zo makkelijk). Plus, die tent zit in Pasadena, daar ben ik nog nooit geweest. Doen toch?! Het is een gerenommeerde instelling. Komt ook vaak voorbij op de reclame: Athenix, Body Sculpting Institute: Medically Advanced. Naturally You :-)

Oh, wat ben ik blij dat ik hiernaartoe ben gegaan in mijn fifties en niet toen ik 30 of zo was. Man, wat was ik hier dan onzeker geworden.

Afspraak gemaakt, naar Pasadena, leuke stad, in January wordt hier de zogenaamde Rose Parade gehouden. Misschien volgend jaar eens kijken.

Het Athenix pand zonder enige moeite gevonden, wat toch speciaal blijft voor mij. Het is een beetje eng, ik ga autorijden zowaar leuk vinden. Het moet niet gekker worden.

Prachtig gebouw, serene wachtkamer, met kunst en dure tijdschriften en verse koffie en thee (geen koekies), en een prachtmeidje aan de receptie. Mijn consultant komt me ophalen en omdat ik met Piet aan de telefoon zat, ben ik natuurlijk meteen interessant. Wat voor taal spreek ik?. Zegt ze: Ja,ik zou best in Europa willen wonen, want hier is iedereen zo met het uiterlijk bezig. ?????? Ja Duh, denk ik, waarom werk je dan hier??? Rare uitspraak om mee te beginnen in deze toko. Ik krijg ook meteen te horen wat er allemaal bij haar is gedaan.

Ze vraagt; waarom ben je hier? Nou, omdat ik een kortingsbon heb en er veel over gehoord heb en op TV gezien en zo. En ik zit hiermee en daarmee :-) (Beetje toneelspel, gewoon voor de gein). Ze zei dat ik er goed uitzag, met open einde aan de zin, je kent dat wel . Van allerlei vragen en formulieren invullen en zo.

En dan; moet de badjas aan; Ze zet me voor een soort van videoruit, blauw, waar ik zwart in silhouet op te zien ben. Zij streept aan tekent in, waar er wat en hoe er iets te verbeteren valt. Nou; en er VALT wat te verbeteren hoor! Wat zij dacht, zonder meteen te overdrijven zei ze, omdat ik zei dat ik wel van natural (!) hou… Er valt aan mij in eerste instantie voor een bedrag van… $14,510.00 te verbeteren. (incl. de korting van 300 Dollar).

Ja dahaag!!... van mijn lang zal ze leven niet!

Ik krijg het offerte pakketje en de uitdraai van de videotekening mee naar huis + informatie hoe je de zaak kunt financieren als je het niet in 1 x kunt betalen. Ik heb er thuis maar een borrel op genomen en ongelooflijk gelachen samen met Piet.

Over natural gesproken: Er is hier een commercial met een model in de hoofdrol die de All Natural Hamburger van Carl’s Jr. aanprijst. Zij is ruim geschapen. Neemt lopende op een markt een hap van zo’n hamburger. Ze draaien die reklame hier grijs. Zegt Jimmy Fallon van de Tonight Show in een uitzending laatst: Zit er een Hamburger in die reclame dan? LOL! Dat model doet ook mee aan Dancing with the Stars. Chris Soles… The Batchelor / Prince Farming doet ook mee. Het is weer leuk op de maandagavonden.

Maar, als je me tegenkomt in mei: D’r is helemaal niks aan me gedaan. Ik ben nog helemaal m’n eige. (Nou ja, vooruit dan; geverfde wimpers, en de roots en high/lowlights tegen het doorbrekend grijs).

Bij mijn schoonheidsspecialiste hier, kun je ook een behandeling doen met een zuurstofapparaat. Zo’n ding dat Madonna en Victoria Beckham thuis hebben staan. Daar wil ik wel eens over nadenken. Indien dat gaat plaatsvinden, zal ik Mary Stella een foto laten nemen als ik dat masker op heb.

Om nog even cosmetisch / in de zorg bezig te blijven. We zijn onze tandarts kwijt. Als in echt Kwijt! Telefoon wordt niet meer opgenomen, office is leeg. Hele vreemde zaak. Boe nog Bah gehoord. Nou had ik al eens geschreven, geloof ik, dat hij sterk op Antonio Banderas in zijn jonge jaren lijkt, dus misschien is hij naar Hollywood vertrokken. Maar… ik denk dat ik hem op het spoor ben. The Tale of the Lost Dentist… Will be continued…

Verder heb ik iets aan mijn knie en Piet had last van zijn rug. ik had nog een groupon voor een chiropractor (is een US fysiotherapeut). Contact opgenomen en Piet kon binnen een uur terecht (met creditcard). Das toch wel handig hier.

Mijn knie: Daar ben ik mee naar de reguliere “huisarts” geweest, maar daar kreeg ik zulke enge pillen. Via Tyona van de yoga terechtgekomen bij een Acupuncturist; Ann Chin, aardig en kundig mens. Oorspronkelijk uit Shanghai. Ik ben nu 5 x geweest en er zit verbetering in. Eerst twee behandelingen gehad met alleen naalden. De derde behandeling was met kruiden op aluminiumfolie onder die naalden en daar ging de brand in, in die kruiden, veel lekker ruikende rook. Fascinating! vond ik weer. Behandeling nr. 4 en 5 met stroom op de naalden. Morgen ga ik weer. Ik heb een knipkaart van 6, en Ann dacht dat ik het daarmee moest redden.

Als de naalden erin zitten, lig je een half uur in een kamertje. Met relax muziek. Er zijn drie van die kamertjes naast elkaar, de bovenkanten zijn open. Dus het is een gesnurk van jewelste.

Ik hoop dat het hiermee weggaat. Piet z’n rug is in ieder geval weer een stuk opgeknapt. Wij lopen nog immer samen vrolijk hier en daar een berg op, dus het kan slechter. Laatst deden we ergens een hikeje. Piet had een T-shirt aan van de Harlem Globetrotters. Heb ik voor hem gekocht bij een een Harlem Globetrotter wedstrijd. Ik had 4 goedkope kaartjes op de kop weten te tikken voor een wedstrijd in Ontario. Het plan was dat Piet en ik samen met een ander stel zouden gaan. Maar, Piet kon op het laatste moment niet mee, want die moest op stel en sprong naar New Jersey om daar iets recht te breien. Joe en Jenny hebben toen hun zoon Zach van 13 als mijn date meegenomen.

Dat is echt! gaaf zo’n Harlem Globetrotters game. Superacrobatisch Basketbal en de show!!… Tranen met tuiten gelachen. We hadden ook stikgoeie plaatsen, bijna op het speelveld. En wij zeiden tegen elkaar; Ach wat jammer dat Piet dit mist, behalve Zach, die zei heel droog: Nee hoor!

Ik heb een T-shirt voor Piet gekocht ter compensatie. Dat had hij dus aan bij die wandeling bergop. Komt er een stelletje jongelui ons tegemoet: Zegt er eentje: Je lijkt helemaal niet op een Harlem Globetrotter… Toen lag ik al dubbel natuurlijk. Zegt een ander. Maar jullie gaan nog best snel omhoog hoor. (Letterlijk zei hij: You guys go pretty fast for elderly people…). OMG! Toch maar naar Athenix?

Nog een afsluiter: Piet is bijna opgepakt. Hij moest naar de bank. Komt daar aan, gaat het gebouw in, helemaal leeg. Dus hij staat daar zo’n beetje, komt er een man aanrennen, helemaal in de paniek: Wat Piet wilde en hoe hij binnengekomen was. Die employee kende Piet van vorige bezoeken - Gelukkig! - want de bank was gesloten, maar iemand had vergeten de voordeur op slot te doen… Zullen ze je niet kennen en 911 bellen. Dat wil je hier niet meemaken, want ze schieten eerst en dan vragen ze pas wat.

Als hij opgepakt was, hadden ze hem alleen maar een elektronische enkelband hoeven omdoen, want Del Mar krijgt een hek rond het complex. Getver! Men brengt het alsvolgt: Er is een survey geweest en we luisteren naar jullie. Jullie willen een hek rond het complex! Dus we gaan daar meteen aan beginnen.Nou, dat is helemaal niet waar, want ik ken hier een heleboel mensen en er is er nog niet eentje die ik sprak die dat wilde, zo'n hek. Maar goed. Ze doen het toch, want dan kan de huur weer omhoog… Doe je niks tegen. Lewis, de overkoepelende organisatie, heeft appartement-complexen over heel de US en ongeveer 15 alleen al in Rancho, reken maar uit wat dat oplevert, een huurverhoging. Ons levert het op dit moment alleen maar enorm veel T-herrie op. Plus dat het lente is natuurlijk, alle heggen worden weer gesnoeid. Het ronkt en buldert lekker tegen elkaar in, en we beginnen lekker op tijd want dan is het nog koel. Hoera, Hoezee!

(Vandaar dat ik soms ’s morgens al heel vroeg een WF woord uitleg… :-)

March Madness…

EXPELLIARMUS!

Vrijdag 13 Februari, 2015

Waar waren we gebleven, maar meer nog eigenlijk waar zijn we op dit moment? Piet zit in New Jersey en ik zit in het Del Mar Club House dit blogje te tikken, want ik kan niet in het appartement. Wat doet erop? Er zijn in het blok waar wij wonen…. Cockroaches — Kakkerlakken gesignaleerd!! OMG! Wijzelf hebben er een aantal keren een paar gezien (1 of 2 telkens zeg maar, geen hordes), gespoten, extra schoongemaakt, maar toch zag je er af en toe weer een paar opduiken. Creepy, bleugh!! Zou ook kunnen omdat dat spul wat Piet gekocht heeft niet werkt op deze soort want er staat op dat ze German Cockroaches Killen en deze zijn natuurlijk Californisch.

Ik naar de front office. Shauntia (spreek uit Sjontee), die daar de boel uitermate efficient onder controle heeft, had het ook al van iemand uit een ander appartement uit dit blok doorgekregen en, zo zei zij mij met een onheilspellende blik in de ogen: Where there’s One… (Waar er eentje is…). Dus vandaag, vrijdag de 13e (het zal weer eens niet waar wezen!) wordt dit totale blok gegast / gespoten. Daartoe moet alles uit de keuken- en badkamerkastjes, de spullen moet je in het midden van de kamer zetten of op de bank/ het bed, overdekt. Alles wat open is aan voedsel in de koelkast, opeten of weggeven/gooien. En je mag het appartement niet in tot zo ongeveer 4 - 6 uur nadat ze geweest zijn. Hoezee, Hoera! Maar goed, als die engerds maar weg zijn en beter nu dan straks als het echt warm is, dan heb je zo een legioen natuurlijk. Je zal een weekje weg zijn en dan bij terugkomst…

Ik kan niet buiten zitten, want de Santa Ana waait gevaarlijk en zelfs het zwembad is gesloten, vorige keer met zo’n storm waaide er namelijk een palmboom om. Ze willen natuurlijk geen gewonde of dooie bewoners (of beter gezegd eigenlijk; geen proces aan hun broek :-). Vandaar dat ik in het Clubhouse zit.

Gisteravond alle kastjes uitgeruimd. Ook wel weer eens handig zodat je ziet wat je nog hebt. Met name het pantry kastje loopt toch wel vol. (Heb ik toch WEER 3 potten zout, net als op de Vlietdijk. en ook 4 rollen bakpapier, hoef ik voorlopig niet om).

De firma Pest Control komt trouwens regelmatig op het terrein hier, dat je niet denkt dat wij viespeuken zijn. Het is logisch natuurlijk. Warm, 1500 appartementen, veel mensen, vaak op reis, het kan zo maar gebeuren en wat Shauntia zegt; Als er eentje is…

Ik zie op televisie dat er al een brand is hier in de omgeving. Het is ook bizar warm, 86F geven ze vandaag af met Santa Ana, is niet fijn. Alhoewel het beter is dan 2 meter sneeuw natuurlijk zoals in Boston en Chicago. Piet zit deze hele week in New Jersey, hij is de laatste loodjes aan het leggen voor de opstart van het nieuwe kantoor in Edison a.s. maandag. Bureaus in elkaar zetten, datalijnen (netjes) leggen, kloksysteem werkende krijgen, contractors en schoonmaakploegen begeleiden. Enz, etc. Hij zit daar deze week in zijn eentje en heeft het megadruk, want de andere kust moet natuurlijk ook doordraaien. Maar; het gaat lukken om de boel op tijd aan de gang te krijgen (Even namens mij: Petje af Piet! :-). We hebben samen de nieuwe kleur voor de muren daar uitgezocht. Er zat een soort van kotsgroen op, nu een beetje fris blauwachtig, wat een leuke combi geeft met het beige tapijt (vind ik). Ik hoop dat de mensen die daar gaan werken dat ook vinden.

Enniewee, ik hoop dat Piet vanmiddag weer terug kan vliegen, want er is daar weer een sneeuwstorm aan de gang. Vorige week zat hij ook al ergens vast, wat maar weer eens een kort weekendje opleverde (in plaats van vrijdag, zaterdagmiddag pas thuis, en maandagnacht om 3 uur weer naar het vliegveld). Tja, had je maar een vak moeten leren (zegt ie zelf altijd :-).

Er is overigens nogal wat afgevlogen sinds het vorige blogje.

Zoals elk jaar, is Piet in Januari weer in China geweest. Ik niet, want de plekken waar hij naartoe gaat zijn veelal dezelfde en daar ben ik natuurlijk vorig jaar al geweest. (Zojuist even het blogje van toen herlezen, wat! een trip was dat. Super!). Als hij terug is uit China moet hij kort daarop weer naar New Jersey, ik rij dan met hem mee naar LA Airport, want; Ik vlieg de andere kant op naar: FLORIDA! Dat hebben wij weer eens even goed geregeld! Ik kan met Piet meerijden want onze vluchten gaan ongeveer op dezelfde tijd, edoch naar een andere bestemming en een andere temperatuur. Piet gaat naar ongeveer 0C, de Snowstorm Juno tegemoet, ik naar 23C. Tja…

We hadden dus ook allebei een totaal verschillende koffer-inhoud. Piet wordt alsmaar blijer met z’n kerstkado van 2013, die afgeprijsde, superwarme, enorm Cool staande; Lammy Coat. (We hebben er nog een muts bijgekocht en handschoenen, die zitten standaard in de binnenzak van de jas. Moet hij alleen niet vergeten de jas mee te nemen. Want als je hier met 20+ graden vertrekt, denk je daar niet altijd aan).

Ikzelf heb goeie en goedkope vluchten kunnen boeken naar Tampa/Orlando en ik logeer bij vrienden. Dus ik zit maar weer eens gebakken.

Florida zat al heel lang in de planning, maar het kwam er maar niet van. In Tampa wonen Don en Judy Simpson, die zijn daar met pensioen. Voor Don (mijn eerste VP bij GE, zal ik maar zeggen), heb ik 5 jaar gewerkt. Hartstikke fijne tijd! We hebben altijd contact gehouden en het bleef alsmaar in de pen zitten dat ik daar langs zou gaan. Nou is het dus uit de pen gekomen. Ik vertrok 28 januari. Goeie vlucht, geen bijzonderheden. Instappen in LA en uitstappen in Tampa en een hele gezellige mevrouw naast me, waar ik inmiddels weer mee bevriend ben op Facebook. OpTampa Airport halen Don en Judy me op. Geweldige, gastvrije mensen. Altijd al geweest. En zo'n lief hondje! Sasha; de Simpson Yorkshire Terrier. Stiklief, mini mini en de bazin in huis :-) Ze vond mij ook wel gezellig, want ze kwam me s’morgens vroeg meteen opzoeken en als ik aan het douchen was, ging ze gezellig naast of in mijn beauty case zitten. Een echt dametje.

(PS; ik denk dat het ook meehielp dat ik wist waar de Sasha Snoeppot stond)

Don en Judy hebben een heel programma voor me klaarliggen!!

Donderdag 29 januari: Bezoek aan het Manatee (Lamantijn) Viewing Center naast de Tampa Electric Power Company. Dit is een Electriciteits opwek fabriek, die warm water als afval afstoot in een baai en daar komen al die Manatees op af, want dat vinden ze lekker, warm water. Er zitten er tientallen! Grappig hoe industrie en natuur toch wel eens hand in hand kunnen gaan. Daarna thuis een sandwich eten en ’s middags naar Herrmann’s Royal Lippizaner Stables in Myakka Valley. Een stoeterij voor Lippizaners, die daar opgeleid / getrained worden, geleid - al generaties lang - door de familie Herrmann. Elke donderdag buiten het officiële optreed-seizoen houden ze een gratis bij te wonen “oefenshow”, zodat de paarden aan publiek wennen. Ja, geweldig hoor! Ik ben ooit eens bij een Lippizaner show in Wenen geweest, nu dus buiten in het zonnetje zittende op de Bleachers (tribunes —- nieuw woord voor mij, er volgen er nog meer) tussen de Amerikanen. Prachtig!

'S avonds gegeten in een restaurant waar ze Alligator op het menu hebben. -Iedereen die in Tampa en omstreken een zwembad heeft (veel!) heeft daar een soort van gaashek omheen staan (met dak). Niet alleen tegen de muskieten maar ook Anti zogenaamde; “Nuisance Gators”(nieuw woord — irritante alligators), dat zijn gators die zonder uitnodiging in je tuin rondlopen. Er is een Special Alligator Force die de Nuisance Gators vangen en die eindigen dan als Gator Bites of Gator Burger in dat restaurant. - Ik heb Gator Bites genomen als voorgerecht, het smaakte zo’n beetje als gebakken flip-flops zeg maar. Kijk; dat hebben wij nou weer niet in CA.

Vrijdag: Ik heb vantevoren gevraagd of het mogelijk was het Clearwater Aquarium te bezoeken. Dat is ook bij Don & Judy in de buurt. De - waargebeurde - films Dolphin Tale 1 & 2 over Winter en Hope zijn daar opgenomen. Leuk hoor, ik heb ze tijdens de kerstperiode gekeken. Clearwater Aquarium heeft als motto: Rescue, Rehab, Release. En ik was zo getroffen door de films en door het goede verhaal eromheen, dat ik direkt sponsor ben geworden. Ik kreeg in januari een leuke jaarkalender van ze, dus toen Floridareisje realiteit dreigde te worden, was het natuurlijk wel even het proberen waard om er langs te gaan. (T’is toch weer 5 uur vliegen hoor vanuit hier, dat is ook weer niet om de hoek). Don & Judy hadden dit netjes in het schema gezet(!!) en gecombineerd met een lunch met ook weer een bekende van vroeger, die tegenwoordig ook in Florida zijn domicilie heeft; Jan Gorissen en zijn vrouw Jo. Oude vrienden —> nieuwe vrienden. Het is altijd een eind vliegen om ergens te komen in de wereld, maar een notendop blijft het! Heel gezellig en lang geluncht, en daarna langs Clearwater. We hebben de Dolfijn filmsterren Winter en Hope live gezien. Otters die opgevangen zijn na bijvoorbeeld een verkeersongeluk. Schildpadden gevonden in vissersnetten. Allemaal verblijven ze daar met de intentie, Redden, Rehabiliteren en weer Vrijlaten in de natuur. Goeie zaak. Ik blijf sponsor. Je zag een aantal training sessies met dolfijnen van heel dichtbij. Goed opgelet in verband met mijn aankomend verjaardagskado ;-).

Volgende dag; naar The Ringling Circus Museum. Als je daar eens in de buurt bent: Wow! Het is het huis van John & Mable Ringling, die het als museum hebben nagelaten in beheer van de staat. Er is zoveel te zien en te doen; Een heel circus nagemaakt in het klein door 1 man. Hij heeft daar 60! jaar over gedaan; dat is met recht een Levenswerk. Echt niet te geloven als je het ziet. Kostuums, een tour door het huis met gids met een verhaal hoe het daar was, de feesten die John & Mable Ringling gaven (schathemeltjerijk maar als een arm man gestorven). Circusverhalen… te veel om op te noemen. Ook het landgoed erom heen met tropische tuinen en uitzichten over de baai, is open voor publiek. Hier kun je makkelijk een hele dag doorbrengen, wat we dan ook gedaan hebben. Ik heb een prachtig boek gekocht: The American Circus. Loeizwaar, maar ik kon het niet laten liggen. Zo’n boek is niet leuk op een Kindle E-reader, dat moet je vast kunnen houden en plaatjes kunnen kijken.

Fun Florida Continued… Zondag wonen we een Lacrosse wedstrijd bij. De kleinzoon van de Simpsons’: Zach, zit op de Auburn University in Alabama en zijn team nam het zondag op tegen een team van een Universiteit in Florida. Zach’s team komt met de bus van Alabama naar Florida om daar te spelen, dus Opa en Oma moeten daar wel bij zijn natuurlijk! Lacrosse is soort hockey met een netje (oneerbiedige, snelle definitie van mij) , hartstikke fel en spannend spel… Je moet er een flinke conditie en handigheid voor hebben. Oorspronkelijk beoefenden de native Americans / de indianen dus, deze sport. (De netjes hebben ook vaak kleine persoonlijke dingen eraan hangen zoals good luck charms en veren en zo). Leuk spel om te zien en hele leuke kleinzoon ook (alhoewel klein het verkeerde woord is; het jong is 2 m 05 :-)

Zo; inmiddels aangeland in Orlanda (zo’n 3 uur rijden van Tampa), alwaar we zondagavond beginnen met de Superbowl. Die ik bekijk bij ook weer oude GE bekenden: De familie Keoughan-Bonnier; Kristi, Jean-Louis, 3 kids en hond Stella. Hamburgers, Superbowl kijken (leuk! — vooral de reclame — Hebben jullie Deflated Ball Gate meegekregen? :-). Rond een uur of 8 zie ik vuurwerk in de achtertuin (voor mijn gevoel heel dichtbij) . Oh, zegt Kristi, dat is vuurwerk van Disney, dat is elke avond. Ha ha! Vuurwerk in je achtertuin, das toch geweldig?! Ze wonen op steenworp afstand van Disney en Universal Orlando. JL werkt bij Universal en via hem kan ik aan kaartje voor Universal komen met een aardige korting. Ik ben niet perse zo’n pretparkpersoon, maar in deze Universal is het hele Harry Potter gebeuren nagemaakt (!!) En ik ben dus WEL een enorme Harry Potter fan van het eerste uur.

Deze week elke avond een HP film gekeken om het Universal gevoel nog even vast te houden.

Mensen: Geweldig! Harry Potter in Universal. Zo echt! Of je er middenin zit. Ritje met de Hogwarts Express is onnavolgbaar. Ik heb het 6 x gedaan. En! alle Universal mensen die in het HP gebeuren werken zijn allemaal echte, originele Engelsen, in de winkeltjes, in de trein, enz. enz. Ik had pijn in mijn kaken van het smilen.

De 2e dag in Universal ben ik op m’n eentje. Maar dat geeft niet, want er is zoveel te zien en te doen. Ik ben niet in de echt enge rides geweest. Dat durf ik niet. Maar wel bijvoorbeeld in ET (Dan zit je zogenaamd op een fiets, en fiets je als ET door de lucht). Animal Actors, waar ze dieren trainen voor de films. Jurassic Parc en zo nog een paar. Ik kijk altijd eerst of het gebeuren kindvriendelijk is (tot een zekere hoogte - letterlijk; met zo’n meetlatje, weet je wel — is dat zo, dan is het ook wel ok voor mij). Een hele leuke attractie in Jurassic Parc is er eentje waar je met zo’n prehistorische vogel over Jurrassic Parc vliegt. Je hangt dan met z’n tweeën onder de metalen vogel in een zitje. Maar… je mag er alleen in als je kind bent tot aan het meetlatje, of als begeleider van genoemd kind. Dus ik heb een kind geleend. Gevraagd aan een jongetje of hij nog een keer wilde en aan z’n ouders of dat mocht. Hij wilde en het mocht! Hele leuke ride. Niks eng :-)

— Weet je trouwens nog die Indiase jongen die vorig jaar aan het leren zwemmen was? Ik weet niet of hij dat al kan, maar hij heeft nou een nieuw project: Leren fietsen, ook met z’n moeder als lerares. Net zo’n drama als het zwemproces. Ze zijn nu bezig. Achter het clubhouse op het pleintje… Ik kan precies een stukkie zien als ie links door de bocht gaat. En ik kan het heel goed horen. Hij is enig kind (snap ik, ik zou ook direkt stoppen)—

Universal: Weet je, je hoeft niet eens ergens in om het daar naar je zin te hebben. Er is zoveel te zien. Ik heb bijvoorbeeld een impressie geschoten met mijn I-phone van Selfie Stick Gebruikers in Aktie. (Hetgeen mij dus een Selfie Stick Stalker maakt). Man, je lacht je dood. Ik vind het persoonlijk de ultieme Egotrip om jezelf de hele dag met zo’n stick te fotograferen. Zouden ze mij nou op de achtergrond zien als photo bomb als ze de foto’s bekijken? Ik had einde dag een lege phone en afgesleten voetjes.

(Obama heeft een commercial gemaakt voor Obama-care waarop hij te zien is met een selfie-stick, zie ik net. Zal wel weer veel kritiek opleveren).

Ieder nadeel heb z’n voordeel, zie je maar, normaal zie ik nooit zoveel TV overdag :-)

En dan is Florida al weer over. Ik vlieg terug naar LA vanuit Orlando, op woensdagavond thuis, zie Piet nog even, die is weer thuis vanuit New Jersey, maar gaat de volgende dag (Donderdag 5 februari) naar Nashville om daar een klant te bezoeken. Hij heeft die donderdag 6! uur vertraging bij vertrek, vanwege een kapot schakelaartje in het vliegtuig. Onhandig, want hij moest om 5 uur zijn bed uit om die vlucht te halen. Maar goed, reizen brengt dat soort dingen met zich mee. T’is niet anders.

Hij kwam afgelopen weekend weer terug vanuit Nashville, ook weer vertraging, zelfs een gecancelde vlucht, zodat hij in plaats van op vrijdagavond pas op zaterdag einde dag weer thuis was en dus op maandagnacht weer weg. Tot vanavond! Piet, hoop ik.

Nog wat dingetjes die het vermelden waard zijn (vind ik);

Ik volg tegenwoordig The Bachelor. Ik vind Boer zoekt Vrouw geweldig en dacht dat dit programma ook zo iets was. Niet dus. Bizar! De Bachelor is een vrijgezelle boer (Prince Farming), is best wel een leuke vent om te zien, hij heeft 15 vrouwen om uit te kiezen, het hele zootje zit samen in een huis en doet van alles met gezamenlijke afspraken, afspraken alleen met hem, dingetjes met een aantal meiden onderling, 1-op-1’tjes in een bubbelbad. Er zitten me toch een paar domme meiden bij! en een aantal waarvan je denkt…Ooops!!! Ogen openhouden en vingers natellen. Maar lachen, LACHEN! Ik kom niet meer bij.

Ik heb met belangstelling naar de live uitzending van de State of the Union toespraak van Obama gekeken. En het commentaar erna, op diverse zenders. Het is erg interessant als je hier echt woont om de politiek te volgen. Republikeinen vs. Democraten, de mazelen discussie, enz. enz.

Toevallig ook net na elkaar de films Selma en The American Sniper gezien. Bij beide films stond na afloop de afgeladen zaal als 1 man op voor een staande ovatie. Dat soort reacties geeft dus een aardig beeld van wat er in de samenleving hier leeft.

--

Is het in Nederland ook al in om vreemd gekleurd haar te hebben, zoals daar is, blauw, paars, groen cq een combinatie daarvan? Vreselijk! Je ziet het hier overal. Het nieuwste op Botox gebied is trouwens een Botox Blowout: Meiden met lang haar dat krul van zichzelf heeft, hebben hier vaak een zogenaamde Brazilian Blow Out.(Niet te verwarren met een Brazilian Wax). Een Brazilian Blow Out wil zeggen dat je lange krulhaar steil geföhnd wordt en een beetje (erg) bol. Daar komt de uitdrukking (Turn A-Round Bucket Hair vandaan - omgekeerde emmer haar). Als je een Brazilian Blow Out hebt gehad en je gaat sporten en je zweet dan wordt je haar weer frizzy. Dat is vervelend, want zo’n professionele blow-out is duur en kost nogal wat tijd (Schijnt, ik heb er geen ervaring mee). Nu kun je tegenwoordig Botox in je scalp laten injecteren, dan frizzed je haar niet meer als je transpireert. Oh Brave New World :-)! Zet dit af tegen de enorme discussie die hier nu is over het wel of niet inenten tegen de mazelen (met name in California), dan krab je je toch af en toe even achter de gebruinde oren…

Nieuwe woorden: Nuisance Gator, Bleachers, Snowbirds (gepensioneerden die voor 6 maanden naar Florida gaan). The Donuthole (Medische verzekering term). Wat me weer brengt op echte Donutholes. Als ze donuts maken, perst een machine het gaatje erin. Wat overblijft is een Donuthole en die kun je apart per zak kopen. Op het ABC nieuws was, dat een donutzaak, die hier vlakbij zit, tot de beste Donutzaak van de US is verkozen. The DonutmanCA.com (Gaan we van het weekend eens even onderzoeken :-). Ze stonden in de rij voor donuts gevuld met verse aardbeitjes. (Dat is dus op het landelijke nieuws bulletin, naast en tussen de vreselijke dingen die in de wereld aan de gang zijn...)

Tegenover nieuwe woorden ontdekt door mij, hier nog even een lijstje met woorden die je naar het schijnt niet meer mag gebruiken in 2015 (volgens officiële US bron)

Your 2014 banished words are:

BAE (Slang voor boy/girlfriend) (Spreekt er iemand Deens? :-)

Polar Vortex (Polar Plunge mag weer wel)

Hack

Skill Set

Swag

Foodie

Curate/ Curated

Friend-raising

Cra-Cra (Slang voor crazy, insane, cool)

Enhanced Interrogation (ondervraging met marteling)

Takeaway

---

Joh, het huis van Pierce Brosnan in Malibu staat in de fik, zie ik nu op het nieuws Pierce zit in een hele leuke commercial voor een automerk, als 007. Zo ook een aantal andere acteurs, voor weer andere automerken zoals Michael Mcconaughey (Alright!) die een hele grote stier op de weg tegenkomt en dan de Long Way Home neemt. Een andere met een bekende acteur (naam kwijt) die de President speelt. Zijn secret service mannen rijden achter de verkeerde auto aan en dan zegt hij, als hij op zijn bestemming aankomt, zo heel erg understated: Where are they :-) Onnavolgbaar. Tijdens de Superbowl komen altijd veel nieuwe reklames voor het eerst op het scherm. Ik kijk ze graag.

--

Ik ga eens kijken of ik ons huis weer in kan. Had ik nou toch maar bij Olivander een toverstaf gekocht…Expelliarmus! en alle Creepy Critters… Poof… Weg!

Happy Valentines Day Everyone! (Gaat er iemand naar DE Film? ;-)

HERE COMES THE RAIN AGAIN...

T’is wat, gaat het vandaag (17 december) toch alweer regenen!. Het moet niet gekker worden!. Vorige week ook al. En de week daarvoor. En veel: 3.5 inches (Ja, dat wordt op de halve inch nauwkeurig afgemeten hier. Het nieuws staat er ook al een week bol van. Het begint (is al begonnen) in Noord California, San Francisco area, met een enorme storm, vloedgolven en zo. En dat komt dus vanavond onze kant op.

Mudslides, flood warnings, zandzakken voor de deur. Letterlijk. Want de uitgedroogde grond kan natuurlijk voor geen millimeter water aan. Hier om de hoek is Foothill Boulevard, de naam zegt het al, ligt aan de de voet van de bergen waar Rancho rondom door omgeven is. Al dat water loopt zo van de hellingen de badkuip in die Rancho Cucamonga heet. Het verkeer staat al bij voorbaat vast…

Vorige week moest ik naar Riverside terwijl het stortregende. In Nederland sta je daar natuurlijk niet bij stil. Hier wel, en dan ook iedereen. Alles gaat volop op de rem. Of op z’n minst op halve snelheid. Ook zie je veel mensen, mezelf incluis :-) zoeken naar het knoppie van de ruitenwissers…Ik heb het gevonden, rij er wel 3 kwartier langer over dan normaal en heb bij thuiskomst ’t Kevertje moeten afdrogen. Hij glimt altijd zo mooi, en nu al die druppels... Normaliter doe ik niet meer dan hem af en toe even afstoffen en ik was hem gemiddeld na 2 tankbeurten. (Waar je nu overigens helemaal bij staat te lachen, want de benzine is goedkoper geworden). Heel grappig is dat de verkoop van grote, benzineslurpende auto’s, meteen, maar dan ook meteen, omhoog gaat. Korte termijn optimisme :-)

Allee dus, nu weer regen. Wat ze bij ons aankondigen op het weerbericht als ; Regen verwacht, gaat hier anders. Op de millimeter, als nieuws-item, waarschuwingen, Show! Weerman Dallas (achternaam Raines :-) van ABC doet wat mij betreft de regenaankondiging het beste. Hij is superongeloveloos bruin met van die latextanden en heeft er zo’n plezier in als hij mudslidewaarschuwingen geeft. Aan het einde van zijn weerpraatje draagt hij over aan zijn collega Alicia voor de verkeersinformatie. Alicia is, zoals men hier zegt; Eye Candy. Met het Barbiefiguurtje gehuld in een superstrak jurkje, turn-around-bucket haar en strak in de make-up, kondigt zij de langste files en de meest gruwelijke verkeersongelukken aan met een dazzling smile, waarvan van die diamantjes afschieten richting huiskamer, een twinkel in de grote bambi-ogen. Soort van balans kweken tussen wat je ziet en wat je te horen krijgt. Blijft lachen, ook na meer dan een jaar.

Maar; ik heb hier nog niet zoveel regen heb gezien als nu. Ik weet nog precies dat Jolanda vorig jaar aankwam en toen hadden we een bui(tje). Nu echt regen. Vorige week zelfs, ging ik ’s middags nog even fietsen en ben ik puinat geworden! Dat! is lang geleden! Er zijn al niet veel fietsers normaliter, maar toen was ik dus echt de enige. Wel blij dat ik thuis was, want ik droop echt, had geen ruitenwissers op m’n zonnebril, en iedereen zat gestrest in de auto absoluut niet op mij te letten. Dus beetje link wel.

Hoeveel er ook valt, (4 inch max. zeggen ze), het is niet genoeg om de droogte van de afgelopen 3 jaar ook maar een beetje te laven. Niemand klaagt hier dan ook over de regen en dat ze zandzakken voor de deur moeten zetten. Wel zeggen al veel mensen op woensdag af voor de yogales van vrijdag, omdat ze liever niet in de regen gaan rijden.

Wellicht komt het door die eerste bui, dat zowel Piet als ik een soort van griep hebben opgelopen. Piet als in buik, ik als in de kop. Ik was er snel weer vanaf, frisse lucht en een zonnetje is absoluut helend en gezond! Piet was er ook redelijk snel weer overheen, niet door frisse lucht want hij heeft 24 uur alleen maar de badkamer gezien. Maar! ik had een geweldig medicijn gehaald bij Rite Aid. Een soort van dubbel-actie-drankje dat ook nog lekkere smaakte en; het hielp enorm. Gelukkig maar want hij moest die week naar de East Coast om het warehouse dat hij inmiddels had gevonden te finaliseren qua contract en om van alles praktisch op te zetten met zijn project manager die ook die kant op vloog vanuit Nederland.

Ze hebben hier trouwens medicijnen voor van alles die je zo “over the counter” - bij de drogist- zonder recept, kunt halen. Je kunt het zo gek niet bedenken. Op TV is ook de godganselijke dag reclame voor medicijnen. Zowel voor Vrij Verkrijgbare, als voor medicijnen Op Recept. En die voor Op Recept reclames geven dan weer de waarschuwing voor alle mogelijke bijwerkingen. Na eerst natuurlijk te melden dat je er bijkans onsterfelijk van gaat worden…

Als er feestdagen aankomen zijn er erg veel reclames voor medicijnen om maagzuur tegen te gaan. Letterlijk: Neemt dit in en ge zult meer kalkoen, hot dogs, hamburgers etc. weg kunnen werken… (Eet minder, denk ik dan, maar das te makkelijk waarschijnlijk).

En nu, staan natuurlijk de anti griep- en verkoudheidsspullen hoog in het vaandel.

Je kunt ook overal (gewoon in de supermarkt, een griepspuit gaan halen / laten zetten, of een spuit tegen kinkhoest, gordelroos en zo, zonder recept, maar! wel met je credit card…)

Die verkoudheidstabletten die ze hier hebben werken trouwens erg goed. Vorig jaar heb ik die geslikt in China. God weet wat erin zit. NyQuil. Je hebt rode tabletten voor overdag en groene voor s’ nachts. Je slaapt ervan als een os. Ik heb ze nog liggen, maar had ze deze keer niet nodig. Ff fietsen, op tijd naar bed en een vers sapje. Paardenmiddel kan altijd nog.

12 december was het Ugly Sweater Day hier. Das nieuw (voor mij) maar ik begrijp dat het in Europa ook al de kop opsteekt. Zaak is een zo lelijk mogelijke kersttrui aan te trekken. Worden overal verkocht. Ik heb zelf een leuke Dutch Awesome Girl Sweater aangeschaft.

De Amerikaan is toch erg van het verkleden. Bij de SoCal meeting club waar ik nog steeds veel email uitnodigingen van krijg, komt om de haverklap een verkleedfeest opdagen. Pirates, 70’s, Ugly Sweater, en niet te vergeten Halloween natuurlijk.

Wat ook grappig is (om te zien althans) is dat veel mensen hun huisdier aan/verkleden. En niet alleen met de feestdagen.

Kennis van me had haar chihuahua als hot dog rondlopen met Halloween. Als rechtgeaarde US hond zat hij daar niet mee. Iemand anders die ik ken heeft een Yorkie, die meelift in het bakje van de motor, met een leren petje op haar bolletje en een stofbrilletje. Hondje heet Miss Emie.

En met de kerst zit van alles huisdier verpakt in strikjes, hoedjes en sokjes (ook tegen de kou natuurlijk ;-).

Ik zie zojuist nog iets nieuws op het Nieuws: Beard Ornaments. Kerstdingetjes om in je baard te hangen, for the Facially Hair Endowed, zoals de presentatrice het zegt. :-)))) Het is pas 8.30 am en ik lig alweer in een deuk.

Ik dacht in het zwembad; ik tik dit even op voordat ik vergeet over de regen te schrijven. Jeff de Poolman, (hij is gekleed in bontmuts, parka en boots…), zei dat ik morgen beter niet kan gaan zwemmen omdat het gaat regenen. Doe ik ook niet, je wordt weliswaar toch wel nat, maar ze geven ook bliksem af en dat is niet handig in een zwembad. Staat zo slordig als hij volgende week komt schoonmaken. Na de regen meer. Ik ga zandzakken vullen! (Gelukkig wonen wij boven de garage, misschien krijgt ’t Kevertje natte voeten).

…//…

Volgende dag: (18 december)...

HIer in Rancho niet veel drama, wat ondergelopen wegen, maar verderop in bv. Camarillo, enorme mudslides, in gebieden waar eerder dit jaar branden waren, daar groeit niks meer en stort de grond zo naar beneden met zoveel water erop en nada om het tegen te houden. (Je vraagt je dan wel af waarom ze daar dan in de tussenliggende maanden -als in zes- niks aan doen, want nou is de hele boel in de paniek geslagen, en je weet! dat het in de winter kan gaan regenen. Iedereen hoopt daar ook op vanwege de droogte. Zal wel Nederlands zijn dat je denkt; Bouw dan even een dijkje in plaats van nu Totale Paniek en Zandzakken voor de Deur, terwijl de boel al gaat glijden). Hele wijk woningen tot aan de 1e verdieping onder de modder. Geen persoonlijke ongelukken. Vreselijk gezicht wel, het zal je huis maar wezen. Een kennis heeft het eens meegemaakt en vooral de stank schijnt enorm te zijn. Wel heel erg dat veel dieren meespoelen in de modder, zoals wasbeertjes en zo.

Heel veel Fender Benders (Kop-Staart botsingen) 250 alleen al in de Inland Empire (onze regio). De wegen zijn inderdaad spek en spekglad. (Ze hebben hier geen ZOAB, en het regent nooit, dus al de olie blijft erop liggen en groeit aan en als! het dan nat wordt… net een glijbaan. Plus dat niemand zeg maar van die grip banden heeft zoals wij (’t Kevertje wel :-). Ik hou maar voldoende afstand met dit weer.

Piet heeft overigens sneeuwkettingen aangeschaft, aangezien wij met de Kerstdagen naar Big Bear gaan en daar ligt nu sneeuw (ze hoeven niet te spuiten). Ook heb ik via amazon.com een ruitenkrabbertje besteld, want die hebben we natuurlijk niet. (In Nederland in de garage liggen er 4 of 6 geloof ik). Vanmorgen zag ik ik al vanaf ons balkonnetje dat er op de toppen sneeuw ligt. Moet dus al best veel zijn als je het van hier kunt zien. Sneeuw is goed! Want dat gaat in de lente -langzaam- smelten en loopt dan gecontroleerd de reservoirs in.

--

Zo; nu parkeer ik deze blog even tot aan de 20ste, dan gaan we op een Christmas Cruise (groupon!) de 25ste naar Big Bear en de 28ste naar Holiday on Ice (groupon). Ik ga er nu even op uit om Snowboots te kopen. Sport Chalet heeft een Pre-Christmas-SALE. Gelukt! ook nog een leuk badpak kunnen scoren met 50% korting dit met het oog op warmere tijden.

Morgen kerstkadootjes inpakken voor The Spark of Love. Initiatief van ABC en ik heb me opgegeven als inpakvrijwilliger en we hebben natuurlijk ook 2 kadootjes ingebracht.

Oh! Ik zie net op Goodmorning America Breaking News; die gozer met die kraan in IJsselstein, die dat huwelijksaanzoek doet wat een beetje fout ging, qua kraan althans :-). Laatste keer dat we hier op het nieuws waren was met het Zwarte Piet verhaal… Gnuif… Leuk land toch wel, denken ze vast hier.

31 december 2014

Zo, gezellige kerst gehad allemaal? Ik hoop het! Wij ook! In Big Bear in de sneeuw, met 4 overnachtingen in de Fireside Lodge. Een jacuzzi in de kamer met een “open” haard erbij. Tenminste dat dacht ik, dat die open haard echt was. Maar; het bleek een nepperd. Hij vlamde en sputterde overigens wel leutig en gaf ook nog wel een beetje warmte af. Je kunt hem aanzetten met een tijdknopje. Wat weer wel zo makkelijk was. Wel jammer dat Piet een hele kofferbak vol met houtjes had gehakt om mee te nemen. We hebben zat liggen voor als we gaan kamperen. En een bundeltje hout kost toch gauw zo’n 10 dollar. Dus hele achterbak vol hout en in z’n vinger gehakt. (Niet ernstig!), voor noppes :-). Het hout is inmiddels weer uitgeladen.

Hartstikke lekkere 4 dagen gehad. Prachtig, open weer, met sneeuw die er nog lag van toen het 2 weken geleden bij ons zo regende en daar zo sneeuwde. (Bij jullie is volgens mij op 3e kerstdag meer gevallen…) Ik wilde nog een leuke foto van ons samen maken in de sneeuw, maar ik gleed telkens uit. Dus dat lukte niet. Maar een “4 Snowboots in the Snow” Selfie gemaakt. Volgend jaar maar een Selfie Stick meenemen. Daar loopt op dit moment heel Amerika mee rond. Geen!! Gezicht!! :-) Dat ga ik dus echt! niet! doen!

Piet moest overigens voor de kerst nog even op en neer naar New Jersey, vanwege dat nieuwe Warehouse. Een aantal lieden daar waar hij afspraken mee had gemaakt over leveringen racks en zo, kwamen niet van hun stoel. En aangezien het daar in Februari moet draaien, maar weer even zelf ernaartoe om de boel in beweging te krijgen. Gelukt.

Oops; Bijna vergeten: Op 20 december zijn we met kennissen naar een Christmas Cruise in Newport Beach geweest. Was ook weer een ervaring. Jas meegenomen, maar die hadden we niet nodig. Het was windstil weer. Met een bootje door de Newport Haven gecruised; Alle huizen langs de haven waren tot in de puntjes in de kerstversiering en verlichting en door heel de haven varen ook versierde boten. Stikleutig. Kerstmuziekje op de boot en 2 gratis drankjes. Kom je vanzelf in de kerstsfeer.

Ze hebben ook een wedstrijd landelijk hier, wie het beste/mooiste/most Awesome versierde kersthuis heeft. OMG! Een figuur zei: If you can’t see it from Space, It ain’t worth it! Nou! die moet een electriciteitsrekening gehad hebben, niet te filmen! Maar ze hebben het vast gezien, in Space!

Vrijdagmiddag 24 december zijn we, nadat Piet van het werk thuiskwam, vanuit Rancho naar Big Bear vertrokken. Ongeveer 2 uur rijden. Allebei de kerstdagen (eigenlijk hebben ze er hier maar 1), hebben wij heerlijk gehiked in de San Bernadino Mountains. Lekker door de sneeuw met de nieuwe snowboots. Dag 1 komen we bij toeval terecht op de Pacific Crest Trail. Ik heb het boek - WILD - gelezen, en vorige week ook de film gezien. Gaat over een vrouw die een beetje stuk zit en dan als therapie de Pacific Crest Trail gaat lopen. Alleen, zonder voorafgaande training. Supergoed boek, de film ook, met in de hoofdrol Reese Witherspoon. Ik had al een paar keer een trailer gezien en wat interviews met Reese op diverse tv shows. Ze vertelde dat het niet meeviel om deze rol te spelen. Ze is ook de hele film zonder make-up om het zo echt mogelijk over te laten komen. Niks van te zien overigens hoor!

De hele PCT is meer dan 1200 Mile lang van Mexico tot Canada en zij waarover de film gaat heeft hem helemaal, in haar eentje gelopen! Wow! Wij hebben 6 mijl gedaan. Ook heel aardig voor 1e kerstdag.

Elke dag op een andere plek gegeten. Ribjes, hamburgertje, het gewone US spul. En het een en ander meegenomen voor in de lodge als in toastjes en nootjes en zo.

Op Zaterdag de highlight, culinair gezien. Ik zie een hele leuke plek waar je High Tea kunt doen. Heb ik gereserveerd voor de 27ste. Heerlijk!! Ik heb al veel High Teas gehad en meegemaakt, deze behoort zeker tot de top 10! Gave plek ook. Supervol met dingetjes, heel sfeervol. Er staat een hele kapstok vol met hoeden en daar kun je er eentje van opzetten en dan op de foto! Ik heb er zomaar eentje gepakt, niet eens in de spiegel gekeken en dat is me toch een leuke foto geworden! Ging viral op Facebook (voor mijn doen althans… 48 Likes :-) En zo lachen, want onder de tafel heb ik een skibroek en snowboots aan.

----

Trouwens vanmorgen, ga ik even naar Ontario Mills om in een paar horloges nieuwe batterijen te laten zetten, tikt iemand op mijn schouder.. Ik kan niet bewegen u staat op mijn voet! Oops sorry, hoop dat ik u geen pijn heb gedaan. Nope zegt hij, het is een kunstbeen. OMG! Heb ik weer…Maar hij vond het niet erg toen ik mijn excuses maakte. Hij moest er erg om lachen, dus ik ook maar. Ik schaamde me dood!

----

Terug naar kerstzaterdag. Die zaterdagmorgen zijn we eerst naar het Discovery Center in Big Bear geweest, waar ze om 11 uur een info presentatie geven over de Bald Eagle populatie. (Een stuk of 8 overwinteren daar). Super interessant en… er werd goed aangegeven waar ze zouden kunnen zitten en waar je op moest letten om ze te spotten. (Ze zitten vaak op de uitkijk naar vis en eendjes aan de rand van het meer in een hoge -dode- boom, omdat ze daar - vanwege hun vleugelspan - makkelijk op kunnen landen en wegvliegen, En JA!, zondag op de terugweg van Big Bear naar Rancho over de Rim of the World Highway, spot ik er eentje! Auto langs de kant, stukkie teruglopen en zie de - door Piet gemaakte- foto’s!! Ik heb ze ook gestuurd naar het Discovery Center en die mensen daar waren er hartstikke blij mee! Misschien zien we die foto’s nog wel eens terug ergens. Hoop dat ze ze gaan gebruiken in hun presentatie.

Ik heb trouwens wel een goede titel gekozen voor deze blog, want er komt vannacht weer een storm - regen - sneeuwgebied overzetten. Maar volgende week warmt het gelukkig weer op :-)

Piet en ik hadden ook nog kortingskaartjes voor Disney’s Holiday on Ice op zondag 28 december. Dat was dus helemaal niks! Voor de Oma’s en Opa’s onder jullie zou het nog wel leuk zijn als… je tenminste je kleinkinderen van 4 en jonger bij je had. Boven die leeftijd was het niet meer te doen. Wij zijn tijdens de pauze weggegaan. Het was echt te flauw voor woorden en koud! Thuis een film van Netflix geplukt, en daar was ook al niks aan. Maar gelukkig wel lekker warm thuis. Ach; kun je zo eens hebben.

Vanmorgen ben ik naar de yoga geweest, daar kregen we na de les Yogi thee, met een stukje peer, voor Happy New Year. (Ik had eigenlijk meer zin in een oliebol, want die zie ik alsmaar op Facebook voorbijkomen). Gesprek met iemand die werkt in Hollywood als administrateur bij een bouwmaatschappij. Ze zitten in een historisch pand, dat regelmatig gebruikt wordt als achtergrond in films. Leuk toch, zou je denken. Maar hij en zijn collega’s balen ervan, want dan zijn ze hun parkeerplek kwijt. Ik ging op de fiets hoor, voor George Clooney :-)

Piet is werken maar hoopt eerder thuis te zijn, vanavond gaan we een filmpje pakken en een hapje eten ergens en er zal wel gezelligheid in de stad zijn.. Morgen willen we op Sunrise Hike gaan, om het nieuwe jaar fris te beginnen.

HAPPY 2015 EVERYONE!!!

GONE WITH THE WIND...

Gezellig, net kwam de kater die tegenover het zwembad woont, Jones, even langs, is een kletsmajoor eerste klas. Ik kwam terug van het zwembad en hij liep achter me aan. Dat ie toch aanvoelde dat ik nog wat kouwe kalkoen in de koelkast had… Hij kwam even boven kijken, en na de boel geïnspecteerd te hebben vertrok hij weer huiswaarts, zeker een ons kalkoen rijker. Ik stond nog even te praten met Robert van Maintenance, die vertelde dat ze gisteravond al een keukenbrandje hebben moeten blussen. Iets te enthousiast kalkoen gebraden blijkbaar.

Net nog weer even gezwommen voor ik naar het DSV kantoor vertrek voor de jaarlijkse (2e :-) dus inmiddels traditie - Thanksgiving Lunch met Piet z’n team. Ik heb het dessert gemaakt, een 5081 gram wegende Trifle met van alles erin; In cointreau gedoopte biscotti’s als bodem, custard, pure chocolade geraspt, cake, walnoten, blueberries, soort van zoet roze spul op de bovenkant, dit in laagjes om en om en om en om weer, en dan bovenop aardbeien en kaarsjes.

Ik ben geloof ik een beetje doorgeslagen met de laagjes want hij is niet te tillen dat ding. En die mensen moeten morgen nog zo’n hele kalkoen en ham wegwerken :-)

(Ze vonden het lekker en ik ben zelf net na terugkomst nog maar even extra gaan fietsen…)

Afgelopen Zondag verschrikkelijke Santa Ana Winds hier in Rancho. Wij hebben geluk waar wij wonen, want we zitten precies op een hoek waar het wel waait als er Santa Ana is, maar niet heel erg. Als je bijvoorbeeld in een appartementencomplex op Day Creek zit (ongeveer 2 km. verderop), dan zit je precies in de baan. De zogenaamde Fontana Tunnel. Een kennis van mij is daar daarom weggegaan. Moet je ook maar weten als je hier komt wonen.

Onze buurvrouw op het eind van ons blokje heeft op haar balkon een soort van speelhuis voor haar dochtertje met allemaal plastic keukendingetjes en zo en die waaien met deze wind altijd in onze heg. Net als vorig jaar leg ik ze dan elke keer weer bij hen voor de voordeur.

En wat ook grappig is, die vlaggen die Piet uit Nederland heeft meegenomen 2 bezoeken geleden, die waaien hier altijd precies de verkeerde kant op, zodat de tekst precies verkeerd om waait.

We wilden die zondag eigenlijk gaan hiken naar de Etiwanda Falls, daar waren we sinds de grote brand daar van vorig jaar april niet meer geweest. Maar toen we daar aankwamen was het echt niet te doen. Zand/stof stormen, voorbijvliegende tumbleweeds, gezandstraald worden kan altijd nog, dus wij zijn naar 300 meter hiken terug naar de auto gegaan. Toch nog even proberen of het ergens anders beter was, dus ff langs Potato Mountain. Helemaal windstil! Das toch opmerkelijk he?

Gelukkig want wij hadden een ruim ontbijt tot ons genomen, door mij gemaakt met een nieuw gekocht dingetje bij de 99 ct. Store. Ik moest daar zijn omdat ik een Trifle Bowl nodig had voor dat Thanksgiving Dessert op de zaak. Ik heb niet zo’n grote schaal. Kon hem ook niet vinden bij Target - Wel een echt niet normaal hele grote, maar daar zit je dan daarna weer mee in je maag in zo’n klein appartementje. Even bij een kennis van de yoga aangeklopt of zij er misschien eentje te leen had. Ook niet, ze geeft me het advies naar een 99 ct store te gaan. Daar is alles 99 cent en als zij dit soort dingen nodig heeft koopt ze ze daar en gooit of geeft ze daarna weg. Dat gedaan, Trifle Bowls gevonden en aangeschaft en dus ook nog een soort van dingetjes waar je een ei prachtig rond in kan bakken in 1 min. in de magnetron. En wie schetst mijn verbazing; Die Ei-dingetjes werken ook nog! (Weet niet of jullie dat ook hebben, maar meestal als je dat soort dingen koopt werken die voor geen meter).

Deze dus wel! Hartstikke lekker Egg McMuffins gemaakt vanmorgen. En die daarna op Mt. Potato er weer af gelopen :-)

Ik had al eerder willen beginnen aan deze blog, maar de wind blies op diverse trajecten van de verkeerde kant bij terugkomst alhier en ik moest hier een daar wat rechttrekken cq. handelen. Allemaal weer op de rails.

Piet is maandag een week geleden vertrokken naar New Jersey, waar hij hopelijk zijn 2e warehouse gaat scoren. Dit is voor een grote klant die eigenlijk in maart zou beginnen, maar die nu een stuk eerder komt. Piet had nog geen warehouse, klein detail. Maar dit zit deze week goed te komen.

Hij heeft al wel een Operations Manager en een Project Persoon, om dit nieuwe warehouse op dezelfde manier op te gaan starten als iets meer dan een jaar geleden hier in Fontana.

Hij is weer met dezelfde lawyer aan de gang als die waar hij toen een hele dag mee aan de telefoon heeft gehangen in Seaworld. Lijkt me een aardige man. Moeten we toch eens kennis mee maken. (Behalve als ie dat ook per uur rekent, die lawyer :-)

Vorig jaar hadden de ze de Polar Vortex in de regio waar Piet nou zit, nou hebben ze de Polar Plunge. 6 tot 7 METER sneeuw in Buffalo. (Fout, even gecheckt met Piet; het was dus 2 plus meter, ik dacht in Feet… Nog steeds veel sneeuw toch wel)

En…gevallen in 1 dag. OMG! Piet zit daar gelukkig net buiten. Ik heb wel al warme dingen meegenomen voor hem uit Nederland. Ik zag het al aankomen. (De hele inhoud kast van daar hangt nou bijna hier). Ik had eigenlijk bedacht toen we hiernaartoe gingen; half klerenkast hier en half daar kleren houden. Maar dat lukt toch niet helemaal, aangezien ik telkens niet meer weet wat nou daar hangt en dan toch maar weer van hier meegeef. Je moet er per slot een beetje knap bijlopen. Laatste keer dus wat van die leuke truien meegenomen, overhemden met lange mouw en hoge leren warme schoenen. Daarom waren die koffers zo zwaar Jolanda :-). Hij heeft er plezier van.

Toen Piet terugkwam uit de New York kou had ik lekker nog een prakje zuurkool met het laatste rookworstje (de US ingesmokkeld) . lekker hoor, ook met 25 graden. Zet je gewoon de airco wat hoger om het zuurkoolgevoel te krijgen. Ze hebben hier wel goede zuurkool trouwens, in potten)

Piet moet vandaag, zaterdag, nog even bijwerken op kantoor, dus ik heb alles al weer gestreken en in de kast hangen. Kan nog even aan het blogje werken en zometeen gaan we naar Victoria Gardens om wat dingen uit te zoeken voor het jaarlijkse kerstkado aan het het team. Even kijken wat ik kan besteden en wat ideeën opdoen. En meteen beetje rondkijken, want ze zijn al een aanloop aan het nemen voor Black Friday. De dag na Thanksgiving… Sales, Sales, SALES! Countdown to Black Friday noemen ze het.

Dit jaar gaan we nergens naartoe met Thanksgiving, want Piet moet waarschijnlijk vrijdag werken en even op en neer naar San Diego - en vooral terugrijden met een halve kalkoen achter de kiezen - is gewoon niet lekker.

Dus ik ben zelf in de week dat Piet weg was even langs Arline gereden, zomaar voor de gezelligheid en om alvast wat kerstkadootjes af te leveren. Want met de kerstdagen gaan wij zelf naar Big Bear. We hebben 4 dagen. Ik heb een leuk condootje geboekt met een spa in-house en een open haard. En! we hebben gegarandeerd Sneeuw, want ze spuiten het daar de stad in. Wordt lekker Amerikaanse Kitsch denk ik zo maar.

In Nederland ook al vroege kerst gedaan, dus afgelopen week in San Diego nog een keertje. Het weekend van 6 december komt de familie Dunn hiernaartoe, doen we ook kerst en dinner bij Farrell’s (alle verjaardagen vieren), Ze blijven slapen in het appartementje. Omdat we nu toch dat airbed hebben dat we moesten aanschaffen omdat die in de camper lekgeslagen was, kunnen er 2 in de logeerkamer en 2 in de woonkamer. Voor 1 nachtje moet dat gaan.

Voor wat betreft de San Diego week; Dave zat in Las Vegas en Piet in NY; dus Arline en ik hebben gezellig wat geshopt, een filmpje gekeken, lekker bij de alombekende Chinees gegeten en samen de wereldpolitiek besproken. Wij zouden het samen een stuk beter doen :-).

Arline krijgt net als vorig jaar weer een hele lading familie te logeren met de feestdagen, waaronder de vrouw en kinderen van haar kleinzoon John uit Tucson. John is helikopterpiloot bij het leger en hij is op dit moment op humanitaire missie in Sierra Leone. Transport van Medische teams en spullen in het Ebola gebied. Respect hoor!

Das toch ff wat anders dan je druk maken om Zwarte Piet en daartegen protesteren! Maar er zijn nog meer gekken, zie net op het nieuws dat ergens in Polen Winnie de Pooh geboycot wordt als mascotte van een speelplaats omdat hij alleen maar een shirtje aan heeft cq Hermafrodiet zou zijn? Daar kom je toch ook niet meer van bij? Zegt die presentator: Wie boycot er nou Winnie de Pooh? Het antwoord van zijn Anchorwoman;Idiots! (Als dat maar geen internationaal incident gaat worden). En de paus doneert heel veel gekregen geschenken is het volgende item. Waaronder een tandem…. Wie geeft er nu een tandem aan de Paus? Zegt die Anchorwomen weer,..- ze is op dreef,..- Ja die geeft hij weg want… Jesus trapt niet mee achterop als ze bergop gaan…

En dan ook nog wind tegen zeker.

Ik hoop dat zij er volgende week nog zit. Alhoewel het is een zeer liberale zender waar ik nu naar zit te kijken, dus ik denk wel dat dit soort grapjes kunnen. Op veel zenders and in real life hier, kan dit DUS NIET ;-)

Oh, zullen we het ook nog even over Dr. Huxtable hebben…

Groetjes allen, fijne Sinterklaas met wat voor kleur Piet dan ook!

Hoor de wind waait door de de boohoomen! Hier hoor je niks als de Frozen liedjes, drives you ook stapelcrazy! Ik ga vrijdag eens kijken bij die Black Friday Sales, puur voor entertainment, kijken hoe ze mekaar in elkaar slaan voor een TV.

…Define Necessity…

Nog laatste dingetje, bij DSV Moerdijk hebben ze Mollen, hier bij DSV Fontana Inc…Gophers :-) We gaan geen vallen zetten toch?!, is het geen Schatje!!

ONGEKEND / AWESOME… Tour of the West - Part 2…

Foto’s volgen, Piet is nog bezig, die was een beetje druk…

 De Route:

Fontana / Rancho Cucamonga California

Joshua Tree Park California

Grand Canyon South Rim and Caverns (via route 66) Arizona

Wupatki National Monument Arizona

Sunset Crater National Monument Arizona

Painted  Desert Arizona

Petrified Forest National Monument Arizona

Four Corners Monument AZ-CO-UT-NW

Mesa Verde National Park Colorado

Canyons of the Ancient National Monument Colorado

Hopenweep National Monument Utah

Natural Bridges Utah

Gooseneck State Park Utah

Monument Valley Utah / Arizona

Vermillion Cliffs National Monument Arizona

Grand Canyon North Rim Arizona

Bryce Canyon National Park Utah

Zion National Park Utah

Las Vegas Nevada

Hoover Dam Nevada

Death Valley California

Sequoia National Park California

Fontana / Rancho Cucamonga California

----------

Wij waren gebleven op zaterdag 7 september, bij de frisse duik die Tonneke en ik nog even nemen in ons zwembad terwijl Piet ' t Campertje ophaalt in Ontario. Tegen de tijd dat hij voor de deur staat, staan wij al fris gewassen klaar. Spullen van Tonneke inladen, alles uit de koelkast appartement in koelkast camper. Vriesvakspullen erin en Hup; daar gaan we! Eigenlijk was ik al verder met het verhaal, zie ik nu terugpakkende op deel 1 - maar ik begin maar even een stukje eerder, dan hoeven jullie die moeite niet te doen. 

Onze eerste stop is Joshua Tree national park. Dat is op ongeveer drie uur rijden vanuit Rancho, relaxed beginnen. Duurt sowieso een paar dagen voor je het kampeerritme te pakken hebt en we moeten ook nog even aan elkaar wennen...zo opeengepakt. 

Tonneke en Piet houden allebei van afwassen zo blijkt, ik niet, dus hier ligt al een goede basis voor 21 dagen harmonieus kamperen. We hebben inderdaad binnen een paar dagen een redelijk goed ritme te pakken voor wat betreft, douchen, tandenpoetsen, bedden opdekken, huishoudelijke werkzaamheden, ontbijt en diner bedenken en klaarmaken. Loopt prima. 

(Behalve eigenlijk op 1 dag dan: 13 september, ’t was geen vrijdag, maar toch; je moet iets of iemand de schuld geven.

Tonneke haar Airbed sloeg lek, een kastje ging kapot, we reden weg met de luifel nog uit, de douche werkte niet en er vloog ook nog een wieldop af. Dit alles ging iets of wat en kostte van mijn humeur, edoch de 13e ging voorbij, we hebben een nieuw airbed gekocht bij Walmart (En ons daar nog verkleed als Walmartians - hetgeen mijn humeur zeer ten goede kwam). De wieldop hebben we nog, want Piet hoorde hem gaan en we konden stoppen en vonden hem, en het Luifelfoutje is ook goed afgelopen).

De eerste dag dus een kort ritje naar Joshua Tree Park. Volgens mij was dit tot nu toe de heetste dag (in ieder geval als gehele dag).  

(Het is op dit moment 22 september -- en ik zit dit nu op de achterbank te tikken op weg naar de Hoover Dam en Las Vegas, waar we vanavond slapen.)

Toen we naar Joshua Tree reden, kon je niet eens je hand uit het raam houden, zo heet!  We moeten nog door Death Valley, en daar is het ook een soort van warm meestal. 

Leuk door Joshua Tree Park gereden, en ' s avonds de- al thuis in Rancho - voorbereide macaroni op. De volgende dag beginnen we met een tocht door de plaatselijke grot met gids. Super interessant. Tonneke vond de rotsformaties het mooist, ikzelf het feit dat er heel veel noodvoorraad nog opgeslagen staat die daar is weggezet tijdens de Cubacrisis;  Water, Rats, Kuch en Bonen maar, opmerkelijk genoeg, geen zaklampen en/of kaarsen... Er konden/kunnen (het spul is nog steeds goed) 2000 man in schuilen blijkbaar met genoeg voorraad voor een week of twee. Zie je het voor je, zonder licht en boven de grond radioactieve straling?  Ik heb meteen een Stephen King scenario klaarliggen. Ik moest hieraan denken tijdens de Earthquake training vandaag, zie einde blog :-)

We rijden door naar de Grand Canyon; de South Rim. Hier zijn Piet en ik al eerder geweest, we hebben ook ingeplanned voor deze trip dat we bij de North Rim langsgaan, dat is ook voor ons nieuw gebied.

Tja, je kunt het wel beschrijven, foto's  bijplakken, OOH en AAH roepen naar jullie. Maar… als je het zelf niet ziet, komt het toch niet helemaal precies over. Ik hoop dat je -als je het nog niet gezien hebt- ook eens de kans krijgt. Het is een bijzonder voorrecht zoveel natuurschoon te mogen zien. (Eigenlijk moet ik nou Aanschouwen zeggen ipv Zien, dan klinkt het deftiger :-)

Op de South Rim hadden we trouwens een paar fikse buien, staartje orkaan Norbert, die in Phoenix voor nogal wat wateroverlast zorgt, maar we hadden regenjassen, capes en broeken bij ons dus ook wel lekker dat we die niet voor niks meegenomen hadden. 

Zoals altijd op dit soort trips: laagjes inpakken qua kleding, want je kunt op 1 dag regen, hittegolf en in de avond flinke afkoeling hebben.  We rijden per slot het meest door woestijngebied waar ook af en toe een tornadofrontje langs afschampt. Ook nooit!! onvoorbereid gaan hiken zonder voldoende water, wat snacks en vooral! Goed schoeisel.  Je ziet soms mensen;  Echt! Onverantwoord! Een hike hier is geen wandeling rondje bos in BoZ of rondje Vliet. Het minste gevaar is dat het langer kan duren dan je denkt als je eraan begint en dan is water een absoluut vereiste bij 34 graden bergop. Goed schoeisel ook. Idioten die eraan gaan beginnen met teenslippers.... 

Tja.... Die komen dus mogelijk in zo'n lijstje wat er hangt in het visitor center van de South Rim.... laatste 12 maanden… 68 doden/ongevallen op de South Rim, ongelukken (van het randje afgegleden; weg kwijt en door uitdroging omgekomen, verdronken in een zgn. Flash  Flood, enz. ) en ook zelfmoorden... In zo'n lijstje wil je niet, dus wij doen het verantwoord en gaan ook niet boven ons kunnen. Ik zeker niet, want ik ben een superscheiterd eerste klas.   

We moesten een keer tijdens een hike met een ladder naar het volgende level qua rots. Best te doen en heel stevig laddertje weliswaar, maar ik heb afgehaakt en gewacht op een rotsblok  tot Piet en Tonneke weer naar boven kwamen. Ik dacht: ik zie de foto’s  wel. Conditioneel was  het geen probleem voor me maar als je bang bent moet je het niet doen, want dan komen er ongelukken en das niet gezellig. 

Op onze camping op de South Rim hebben we meteen al een paar Elk (soort van groot type hert) voor de deur, Kodakmomentje :-) we hadden Tonneke al gemeld dat we dat vaak gehad hadden zelf,  ze keek wat sceptisch, dus toch wel leuk dat dat we dat meteen al meemaken :-) 

Vanmorgen, in ZION, hadden we reetjes (Ma met twee kleintjes, die zo over ons kampeerplekje liepen, een paar dagen geleden een hele kudde bizon langs de kant van de weg, natuurlijk hele ladingen hagedissen, konijntjes, eekhoorns, kalkoengieren!, vogeltjes van allerlei pluimage en een heuse Sidewinder slang... Nu nog een beer of wat (hoop is gevestigd op Sequioa National National Park (laatste 2 dagen), dan zeuren we nergens meer over. 

Bij een andere camping overigens; na het ontbijt ’s  morgens; ruimt Tonneke het tafelkleed van de tafel. Ach, zegt ze, kijk nou toch wat een interessant spinnetje. Was dus een zwarte weduwe. Moet je niet je neus bijhouden, want deze spinnensoort is een aanvallerig / agressief type. Gelukkig goed afgelopen. Ik heb persoonlijk liever een beer, die kan je nog zien aankomen in plaats van die gluiperige spinnen. Ik heb het er niet op. Kijk ook altijd mijn schoenen na hier voordat ik erin stap. Er zijn hier ook zgn. Recluser spinnen. En als je die eenmaal opgezocht hebt op het internet, wordt je ook een beetje paranoïde :-) Piet heeft gespoten bij thuiskomst. Met name in mijn walk-in kast. Deze campingplek hadden we eigenlijk voor 2 dagen, maar het was heel moeilijk rijden het park in (Sequoia), dus we hebben deze camping (met black widow spider) gelaten voor wat hij was en een plek geboekt aan de andere kant van het park, zodat we die moeilijke weg niet nog eens in omgekeerde richting terug moesten en de dag daarna weer andersom…(De spin was een bijkomstigheid in dit geval, alhoewel ik wel blij was dat we bij hem weg waren. ). Die bijgeboekte campground heet Sun & Fun, en ’s avonds rijdt daar een trein doorheen… zo’n 10 x per nacht, 10.000 wagons en enorme fluitsignalen.  Ik zou hem niet nog eens boeken..

Nog een leuk camping verhaal eigenlijk als ik toch bezig ben: We hadden er eentje waar alsmaar alsmaar Gieren boven ons rondcirkelen. Zgn. Turkey Vultures. Omdat ze een rode nek hadden had ik ze de naam Redneck Vultures gegeven, maar na opzoeking op het daar toevallig beschikbare internet, bleken het dus Kalkoengieren te zijn. Echt ongelooflijk hoe die als zweefvliegers door de lucht gaan. We ontmoetten daar ook nog een aardige oude baas, die bij ons aanschoof (na uitnodiging :-) aan het ontbijt de volgende morgen. Ik vond hem een beetje eenzaam overkomen, maar hij vertelde dat hij in de zomer zijn familie ontvlucht en lekker alleen gaat kamperen en! dat hij een Mormoon is (Zou hij thuis 6 vrouwen hebben dan, denk ik dan meteen, krijg acuut de slappe lach en moet het niet vergeten aan jullie te melden). Aardige man hoor. Na het ontbijt rijdt hij weg van de camping met zijn kofferbak wagenwijd open. Wij trachtten hem nog te stoppen, niet gelukt. Hoop dat het goed gekomen is. 

Kom; we stappen weer in ’t Campertje. Na de grotten, rijden we door naar Flagstaff, daar slapen we op een zeer nette en georganiseerde seniorencamping ( om de paar dagen heb ik een camping gereserveerd waar we zgn. Full Hookup hebben (water, electricitet en rioolaansluiting)-of in ieder geval electriciteit, zodat we de eerste levensbehoeften zoals daar zijn: Iphones, Pads, Kindle en Electrische tandenborstels en camera kunnen opladen. Ja, ja, valt niet mee hoor kamperen....

Soms, maar niet altijd hebben we op zo’n camping ook WIFI, dan heeft de camping het zelf wel, maar dan is er toch geen goed bereik, want we zitten toch wel vaak in The Middle of Nowhere en tussen de bergen. Maar,  om de zoveel tijd lukt het toch om even met Nederland te Facetimen cq Facebook dingetje te uploaden zodat ik de draad voor deze blog niet kwijtraak. 

We gaan ff een Starbuckje pakken en chauffeur wisselen. Straks verder.  F..k weer een Slug Bug score voor Tonneke. Had ik haar nooit moeten leren...dat spelletje. Had ik dat al eens geschreven? Kinderen doen hier in de auto het spelletje genaamd Slug Bug. Er rijden in CA nogal was Kevertjes rond, ze maken ze nl. in Mexico net over de grens hier dus redelijk goedkoop en heel veel huisvrouwen (;-)! rijden er dan ook in. Het is een sport zoveel mogelijk Slug Bugs (slang voor Kevertjes) te spotten. Ik heb dit feitje in een van de eerste weken van mijn verblijf hier geleerd van Kristin - aangezien Wyatt en Dylan dit spel ook spelen (Toen ik de eerste keer bij hen voorreed met ’t Kevertje, klonk er uit vier monden: SLUG BUG! BLUE! . Ik weet nog precies dat ik voor een stoplicht stond te wachten in Rancho, ramen en dakje open, naast mij in de andere baan stopt een politiewagen, ook ramen open en de ene agent zei tegen de ander: SLUG BUG! En ik wist wat ze aan het doen waren dus.  Duim omhoog naar de politieauto. Zo gelachen! Nou goed, dit spel heb ik dus aan Tonneke geleerd en zij bleek er erg goed in.Ongelooflijk goed zelfs. Wij (Piet en ik) stonden soms 13 - 0 achter. Het leek wel Duitsland - Brazilie…

De regels: Je moet zeggen, Slug Bug, met de kleur, de ander moet hem ook zien, en hij mag niet bij een VW garage/verkooppunt staan, en eenmaal gespot telt ie maar 1 x.  En het spel begint elke dag opnieuw, dus wel nieuwe kansen…

- Het is nu vrijdagmiddag 3 oktober, en ik kijk vaak even naar het programma The Chew voordat ik boodschappen ga doen. Altijd leuke tips voor nieuwe en makkelijke recepten. En wie stapt daar het programma binnen: Michelle Obama! Ik heb al eens eerder geschreven dat zij echt een  voorvechtster is voor gezond eten overal en met name op scholen, en daar ook veel aan doet. Nou komen er natuurlijk binnenkort verkiezingen aan - verwacht wordt dat de Republikeinen de senaat gaan overnemen, en dan is Obama natuurlijk helemaal vleugellam, dus Michelle wordt nog even ingezet als charme offensief. Maar, ik vind het een Oke mens. Ze komt hartstikke goed over en ze is ook met supergoeie dingen bezig. Wel grappig, dat dan de hele crew vol verbazing reageert als ze binnenkomt (ja Duh!!) Ik ga straks een Quinoa salade maken (recept Petra) en morgen een groentenschotel a la Tonneke mode. Erg lekker. En ff wat dingen halen om mee naar het strand te nemen. We krijgen morgen namelijk weer een soort van hittegolf. Hij gaat weer over de 100 F heen zegt Garth, mijn favoriete weerman (op Ed Aldus  - Radio Rijnmond - na dan :-)

Verder met het reisverslag. Ik heb even onze route erbij gepakt en die bovenaan geplakt, want het is een beetje saai om precies te beschrijven hoe wij van het ene park naar het andere gaan, maar,… ik wil ook niet dat jullie iets missen… Dus je kunt zelf als je wilt de parken / plaatsen googelen als je een beter beeld wil krijgen van waar we precies geweest zijn. Het is moeilijk te beschrijven wat je daar ziet, want het is vaak inderdaad zo Onbeschrijfelijk Mooi en Weids. ONGEKEND! was een vaak gebezigde uitdrukking door Tonneke :-). Fijn als iemand er zo van geniet. Net als wijzelf. 

Door via Wupatki, Petrified Forest naar Canyon de Chelly. Op onze allereerste US trip (1987) zijn we hier ook geweest. Toen in juni. We hadden toen een open jeeptour en het was KOUD! echt IJskoud met IJSregen. Nu was het Warm! en weer een jeeptour, al vantevoren geboekt. Want wij vonden het toen zo imposant. Waar duizenden jaren geleden de indianen woonden in de grotten en daar hun tekens en leven hebben achtergelaten, zodat wij het nu kunnen zien.  Tour werd gegeven door Howard Smith, onze Native American Campingbaas. Je mag deze Canyon alleen maar in onder begeleiding namelijk, met een officiële gids met een permit. Het was overigens maar goed dat we deze camping hadden geboekt, want… er stond helemaal niemand :-). Echt heel stil, met een prachtige heldere sterrenhemel ’s avonds. Dan voel je je toch soort van met de natuur verbonden. (Wel fijn dat we een magnetron, ijskast en douche aan boord hebben)

Natural Bridges, Gooseneck State park; zie foto: Ook die hadden we gezien in 1987. Je rijdt een parkeerplaats op via de (toen) onverharde weg, dan denk je, Nou het zal wel en DAN, dan zie je het. Ongekend! Awesome. Als je in de buurt bent, nooit overslaan!

Four Corners Monument: waar 4 staten (Nevada, Utah, Arizona en New Mexico) bij elkaar komen. Buiten dat we daar wel een geinige foto maken met een yogapose van elke arm en been in een andere staat by Conny, en ons Tonneke vice versa omgekeerd eronder, vinden we er weinig aan. 

5 dollar om erin te komen, niks te zien eigenlijk en openbare toiletten waar die, die je op de Route du Soleil tegenkomt, brandschoon bij zijn. Maar goed: Been There, Done That!

Monument Valley, daar doen we een hartstikke leuke hike om zo’n enorme Rock heen. Fluitje van een cent dachten wij na 2 uur lopen tot ongeveer op 2/3 van de route, maar toen ging hij ineens omhoog door het rulle,  hete zand. Oef, dat was even heel heftig, ook omdat we daar net op het middaguur liepen, dus lekker warm. We hadden hele rooie hiking boots nadien. Bij Bryce werden ze weer geel. Er kwam ook heel wat gekleurd stof uit ’t Campertje en de dekbedovertrekken bij poetsen en wassen. 

Door naar de Grand Canyon, de North Rim. Totaal anders dan de andere kant. Ja vraag je dan, welke kant is mooier? Das niet te zeggen, want beide kanten zijn anders en niet te vergelijken. 

Dan Bryce Canyon. (Het houdt niet op he?, dachten wij ook, maar die 21 dagen waren echt zo voorbij, niet te filmen). Bryce vind ik persoonlijk de “mooiste” Canyon. Je loopt erin, heel, heel erg naar beneden en dan heb je een uitzicht naar boven. Wow! rode rotsen met felblauwe lucht. Zo! prachtig. Klein dingetje is dat je dan ook weer naar boven moet - nooit een lift - maar goed, kun je daarna weer een Subway Sandwich nemen, nietwaar?! (Die Tonneke overigens na een paar keer oefenen, ook helemaal wegkreeg in een hap of drie). 

We hadden nog superveel geluk; de dag dat wij Bryce in gingen hiken, was het prachtig weer, warm, maar niet te, de volgende dag regen: Dan kun je er niet in, want dan is het zo glad als wat en levensgevaarlijk. Die regendag reden wij toch naar Zion, dus geen probleem. 

(Nog een kudde bizon onderweg gezien, toch leuker dan koeien). Bij Bryce stonden we op Ruby’s campground, Alles daar in de buurt was van Ruby. Soort van Syndicaat. Ook ’s avonds bij het eten werd de Westernshow gesponsord door Ruby. Met een twee-keuzenmenu. Zalm of Steak, lekker maar duur en de show was ook veel reclame. 

Hierna gaan we naar Las Vegas. Sowieso leuk om eens wat anders te zien. En even kijken of de reis kunnen terugverdienen :-) Plus, hebben Piet en ik stiekum (Onder het dekbed in de achterkamer) geregeld dat we naar een Cirque du Soleil show gaan als we daar zijn. Af en toe even gecheckt of er een leuke aanbieding was, en of het goed liep met de tijdsplanning, en dus geboekt. De show van CdS - MYSTERE deze keer. Ongekend! Awsome! ;-) En Tonneke won ook nog even BIG in het casino :-)  Ze had 15 dollar in een Machine gestopt en kreeg er buiten die 15, nog eens 31 dollar en een beetje extra bovenop voor terug. Daarna heel verstandig gestopt met gokken, want je bent alles zo weer kwijt.  We hebben ons voor het avondje Vegas eens even leuk aangekleed, weer eens wat anders dan in je korte broek met een topje. Lekker gegeten ook voordat  de show begon met een cocktail vooraf. (Ik kreeg zo’n volle dat ik eerst even moest aftoppen voordat ik hem van de tafel kon pakken :-)

Oh ja, voordat we Las Vegas ingingen, zijn we nog even gestopt bij de Hoover Dam. (Dit prop ik er ook nog maar even tussendoor). Hier zijn we met de kerst ook geweest met Jolanda, en we wilden ook Tonneke niet onthouden. Klein stukje “om” maar. En de vorige keer had Piet alleen maar z’n Iphone bij zich, dus nu nog een keer wat profi foto's maken. Eigenlijk wilden we over de dam heenlopen (met de kerst had ik slippertjes aan, dus dat was geen goed idee), maar nu was het weer veuls te heet. 43 graden. Dus van schaduwtje naar schaduwtje lopen.  Maar absoluut de moeite van de stop weer waard. 

Death Valley, waar we na Las Vegas nog doorheenrijden, was nog veel heter. Er werd ook gewaarschuwd dat je beter niet kon gaan hiken die dag. We zijn alleen uit de camper gestapt om het Visitor Center (met airco) in te gaan. Het was echt letterlijk of je in een oven stapte als je de auto uitging. Ik kan best wat hebben, maar dit was echt erg. Death Valley gaan we ook niet meer naartoe. Het is wel grappig dat je een eitje kunt bakken op je auto, maar voor mij hoeft het niet meer. 

De allerlaatste stop is Sequoia National Park, waar die enorme bomen staan en waar we inderdaad de gehoopte beer tegenkomen, of hij ons... Piet heeft z’n kont op de foto kunnen zetten (van die beer dus). Er zitten er heel veel, maar die andere waren ons te vlug af. Maar goed, bij ons zijn er jaren voorbijgegaan voordat we onze eerste, echte, wilde beer zagen, dus we zijn maar blij met zo’n kont. 

Jee, we zijn aan het eind, we zitten weer in Rancho. Camper uitladen, koffer inpakken en ’s-avonds gaan Tonneke en ik nog even naar de Nails & Spa, dat is toch een culturele ervaring die je iemand moet meegeven. We hebben meteen maar een combi gedaan Mani / Pedi met Gellak :-) Kan ze mooi weer 3 weken de show mee stelen, met die nagels, en onze voetjes konden ook wel wat gebruiken na al dat  gehike. 

De laatste avond eten we Panda Express Take-a-Way in het appartementje en de volgende morgen gaan we nog even zwemmen cq in de hot spa en dan brengen we Tonneke naar LA, waar we haar uitzwaaien tot het laatste gaatje…

                                                          ~THE END ~

PS.1;  Vanmiddag 6 oktober een Earthquake Training gehad. Gegeven door de St. Bernadino Fire Dept. in de persoon van Vassili Carnakakis (alias Basil - onze Buurman). Na de vorige aardbeving hier in Napa Valley, stonden hij en ik er zo een beetje over te praten en hij vertelde dat hij Earthquake, During and After Training geeft. Dus dat meteen maar even opgezet voor DSV Inc. Fontana. Voorkomen kun je het niet maar als je niet in de blinde paniek schiet en wat voorbereiding hebt gedaan en weet  wanneer je wat moet doen of laten, en dan helpt dat toch. Kijk we hebben niet voor niets in het CAT team van GE gezeten natuurlijk :-). Het was heel interessant en leerzaam. Dat vond ook heel Piet z’n crew. 

PS.2.: Ik ben vanmorgen nog bij een nieuwe kennis geweest die aan “Energized Water Promotion” doet. Ik mag dat water gratis 2 weken proberen. Moet ik om de 2 dagen 5.5 liter Energized Water halen en opdrinken. Het komt gewoon uit de kraan en gaat dan door een apparaat om “Energized” te worden. Schijn je Superwoman van te worden. (Verder hoef je niks te doen of te laten, en dat sprak mij wel een soort van aan ;-). Hier staat dus nu 5.5 liter 7.5 point Energized Water, woensdag ga ik naar 8 point en dan zo door naar 10.

When in Rome do as the Romans do, toch? We zullen zien.

(Ik laat me ook alles aansmeren he? :-)

PS.3.: Zit ik nu de foto’s die Piet heeft uitgezocht als beste van hemzelf en Tonneke, en nog een paar die ik zelf ook wel leuk vind eigenlijk bij elkaar te zetten (ik kan ongelimiteerd, want dankzij die grote storing van toen op de Reis.Mee.site, heb ik als troost heel veel foto ruimte gekregen. Komt nu van pas. Maar zie ik net dat ik nog iets vergeten ben. Tonneke en ik hebben helaas geen gelegenheid meer gehad om hier in Rancho Potato Mountain te beklimmen, maar ze heeft wel een heuse Potato Gun afgeschoten bij Carl en Joy van de Plumeria farm. Vraag me niet waarom ze het leuk vinden,  Potato Guns, maar ze vinden het leuk en het is een ding in Californie…

                                                              ~ The End ~ Really!