Ha, had ik toch vorige keer bedacht dat mijn volgende Blog de titel Banners en Signs moest gaan krijgen. Dit omdat ik hier zoveel interessante, informatieve, bijzondere en bovenal belachelijke Signs & Banners tegenkom dat ik dacht, ik moest die maar eens gaan samenvoegen en daar een verhaal over schrijven. Nou dat wordt dan maar deel 2, want deel 1 moet ik toch maar gaan wijden aan mijn tijd tijdens de Special Olympics World Games 2015 in Los Angeles. Ook hier veel Banners & Signs. Landennamen en Vlaggen, dus ik kan dezelfde header aanhouden, zodat het geen zootje wordt in Blogland.

Piet is deze week met zijn baas op klanten- en DSV locatie bezoek op diverse US plekken, en aangezien ik snot-snipverkouden ben geworden na de Olympics (logisch met zoveel mensen en 300 knuffels per dag), ben ik bang dat ik niet alleen Piet heb aangestoken maar ook half Amerika, Denemarken, Moerdijk en Venlo. Excuses! lezers die bij die groepen zitten. Het was niet met voorbedachte rade. Hier in Rancho verkouden zijn trouwens, met deze week een gemiddelde temperatuur van 45 graden, is ook niet echt lekker. Dan wil je toch lekker bij de open haard met een dekentje en een warm drankje en zo. Buiten is het niks nu en in de Airco wordt je kriebelhoest alleen maar erger. Allee, genoeg daarover. Ik heb dingen gezien tijdens de Spelen, Mensen, mensen… Buiten dat het natuurlijk GEWELDIG was om mee te maken was het ook een emotional rollercoaster. We gaan het eens proberen over te dragen:

Allereerst; Hoe ben ik daar nou toch terechtgekomen als Delegation Liaison bij de Surinaamse Delegatie? Nou, ik heb hier in Rancho al het een en ander aan vrijwilligerswerk op mijn naam staan. En als officiële Volunteer, moet je ingeschreven staan op de landelijke vrijwilligerssite; Volgistics. Daar zet je dan al je persoonlijke gegevens op, je interesses en wanneer en waar je beschikbaar bent. Je krijgt dan alle evenementen / zaken waar vrijwilligers voor nodig zijn en die matchen met je profiel in je boxje en dan kun je aangeven wat je wilt. Ik had me onder andere ingeschreven als vrijwilliger bij een aantal evenementen die op stapel stonden voor deelnemers aan de Special Olympics. Elke delegatie die hieraan deelnam heeft namelijk voordat de Spelen in LA begonnen een zogenaamde Host Town toegewezen gekregen. Dat hield in dat ze - na aankomst in LA - een aantal dagen in zo’n Host Town verbleven, en die Host Town verzorgde dan weer een programma voor de gasten. Dit is zodat iedereen een beetje bij kon komen van - vaak - lange vluchten en de eerste indrukken van de US een beetje kan verwerken. Dat je niet meteen op de dag van aankomst aan de bak moet zeg maar.

Rancho was dus een van die Host Towns dus ik dacht; Leuk!, om mee te doen. Twee weken voordat de Spelen beginnen, krijg ik een mail van de overkoepelende Special Olympics Organisatie, of ik: 1. Geïnteresseerd ben om bij de Spelen te zijn als Delegation Liason. (Dat is iemand die een Delegatie volledig begeleid van moment van aankomst in de US tot vertrek naar thuisland. Verder aangeduid als DL of Orange Shirt Person :-) Tolken, begeleiden naar sport evenementen, als er wat opdoet, van alles en nog wat. Manusje van alles oftewel Jack of All Trades. Waarom: ze hebben nog iemand nodig die Nederlands spreekt om bij het Surinaamse Team te werken. JA geinteresseerd ben ik! Of ik 2. Volledig beschikbaar was 24/7 van 21 juli t/m 3 augustus. Ja!, kan ik regelen :-)

Indien Ja op 1 en 2 of ik dan beschikbaar ben om de volgende dag een interview te doen (Facetime). Nou volgende dag dus dat interview. Dat zat goed van 2 kanten en dan ga je de molen in. Enorme background check, logisch natuurlijk, want je komt werkelijk overal binnen: Lading formulieren op de email, uitnodiging voor een live meeting om snel ingewerkt te worden, want andere - reeds ingehuurde - DL’s hebben al zo ongeveer een half jaar de tijd gehad om alles door te nemen. Een week vantevoren bericht dat mijn uniform (2 t-shirts, fanny pack en credentials) klaarligt in Carson. Ook weer zo’n verhaal. Voor mijn volunteerwerk in Rancho moet ik hebben:

White Volunteer shirt with black pants, capris or shorts (of appropriate length), (Clean and Pressed) and tennis shoes.

Dit moest ik aan tijdens het volunteer event op the 4th of July, waarvoor ik me had opgegeven. We hadden geen specifieke plannen voor deze feestdag omdat Piet de volgende dag naar New Jersey gaat. En ik vind dat je dit soort feesten met mensen moet vieren, en toch op z’n minst het vuurwerk moet gaan zien, dus dan maar van de nood een deugd maken en vrijwilliger zijn bij 4th of July Algemene Rancho Cucamonga Feest met vuurwerk (Gratis als je vrijwilliger bent + eten :-). Even kontakt opgenomen over dat T-shirt, dat zou voor mij klaarliggen. Maar… ik heb geen zwarte broek. (Ik heb dus van alles maar geen eendelig zwart). Dus maar even naar Ross getogen. Daar een zwarte linnen capribroek met zakken kunnen scoren voor slechts 11 dollar. (Linnen = koel / zakken = voor lippenstift :-)

En nou moet ik voor de Special Olympics toch verdorie een Khaki broek hebben, zie kledingcode:

All volunteers are required to wear khaki pants, shorts or shirt (longer than fingertip length)

(De speciale vermelding vwb lengte snap ik wel, want sommigen hier hebben of geen spiegel, of geen zelfkritiek of geen van beide…)

(Ik heb dus van alles, zie boven, inclusief nu 1-delig zwart maar GEEN Khaki!). Gelukkig krijg je als volunteer korting bij Macy’s als je je badge laat zien en! van een kennis bij de yoga krijg ik ook nog een Macy kortingsbon, haar man werkt daar, dus ik moet een goedkope khaki broek kunnen scoren. Ik maak maar een mandje met Volunteerspullen

Ik ga ook maar per dag bijhouden wat er zich zoal afspeelt en veel op Facebook zetten. Anders kan ik me het wellicht niet meer herinneren. Ik wil ook voor mezelf een soort van dagboek hebben voor deze once-in-a-lifetime gebeurtenis en verder moet ik ook naar mijn baas de HOD (Head of Delegation) elke einde dag tijdens de spelen een Daily Email Update maken.

Donderdag 16 juli ben ik dus mijn kit op gaan halen op een Industrieterrein in Carson. Herbalife is een van de sponsoren van de spelen en zij hadden in California de basis om voor de mensen die daar in de buurt wonen hun spullen op te halen. Dus niet alleen de DL’s maar ook alle andere volunteers. Elke soort vrijwilliger heeft een eigen kleur shirt. Zoals daar zijn: Wit, Zwart, Groen, Teal (soort van blauw), Roze en ORANJE. Oranje is van de DL’s en dat is dus de BESTE kleur die je kunt hebben. Niet alleen omdat het -geheel toevallig- de Nederlandse kleur is en! dat het leuk staat bij een bruin tintje, maar een Oranje shirt zorgde dat je werkelijk overal naar binnen kon. Superbeveiliging of niet! Op mijn badge staat ook de code A. Afkorting voor All / Alles :-). Ik bedoel maar. Je mocht hem tot na de Spelen niet op Social Media zetten. Hierbij dus nu.

Bij Herbalife, op de dag dat ik volgens schema mijn spullen op kwam halen, was het hartstikke druk. Een gekrioel van mensen die hun spullen op kwamen halen. (Je kreeg een datum en een dagdeel hiervoor door). Je werd met pijlen van de ene plek naar de andere geleid, zodat je op volgorde; je t-shirt maat kon bepalen, dan je foto kon laten maken voor de badge, dan je shirts die inmiddels klaarlagen samen met je fanny pack en je petje, kon oppikken en dan weer terug naar station nr. 2 om je inmiddels uitgeprinte Credentials te krijgen.T-shirts zijn wat groot, ik had Large Women gepast die maat was goed, maar kwam er thuis achter dat ik Large Men had meegekregen. Ze zijn niet supergroot, eigenlijk wel lekker, want te strak tekent zo af en is ook warmer. Fanny pack zit er toch omheen als een soort riem.

Je mag ze NIET strijken. Daar zitten wel 10 papiertjes en vermeldingen/waarschuwingen voor bij. En ze mogen ook niet in de Microwave :-), maar dat stond er niet op…(Cliffhanger ;-) Ze zijn van dat spul waar ik ook shirtjes voor de yoga voor heb. Even door een sopje slaan, ophangen en 10 mins. later weer droog. Ik krijg er nog 1 als ik aankom in het Olympisch Dorp (wat klinkt dat!! :-) dus ik zit prima in de t-shirts. Heb inmiddels ook twee khaki aangeschaft. Inderdaad bij Macy’s. Shorts; met zakjes met ritsjes en ook makkelijk even uit te spoelen en niet strijken. Goeie schoenen heb ik al. Nou nog even een kofferplan maken voor mezelf en voor Piet, die gaat de 25ste naar Nederland en Denemarken. Dus nog even alles bijwassen en strijken.

Eenmaal in LA waren er geen T-shirts meer helaas dus we hadden er allemaal 2. Dat ging net. S’avonds wassen, volgende dag nr. 2 aan. enz. etc. Ik blij dat ik een klein dingetje Woolite bij me had. Gedeeld met z’n vieren, heel de Spelen mee kunnen doen. Het gewassen Shirt hing s-nachts te drogen aan het gordijnrelingkje. Ik had een hele koffer ingepakt met van alles. Ik heb aangehad: Ondergoed natuurlijk, 2 khaki shorts, 2 oranje shirts, sokken en 2 x wat anders. Ik had me het inpakken kunnen besparen, maar goed dat weet ik dan weer voor de volgende keer. Want die gaat er komen wat mij betreft.

De dag nadat ik de spullen had opgehaald kreeg ik een mail van de organisatie met informatie over wie mijn HOD - Head of Delegation zal zijn gedurende de spelen en wie de contacten zijn in de Host Town Redondo Beach, met email adressen. Dus meteen een mail gestuurd om mezelf voor te stellen. En direct leuke reacties terug.

Maandag 20 juli; Ik ben de koffer aan het pakken. Piet brengt me zo naar LA want het openbaar vervoer, wat normaliter al niet optimaal functioneert, ligt op z’n gat. Hele stukken weggespoeld. Ook een heel stuk uit de I-210 freeway ingezakt. Heel veel regen gehad afgelopen weekend… Het kan nou nooit eens normaal hier. En aangezien ik mijn auto niet nodig heb tijdens de spelen, ben ik hier wel ff heel blij mee. Anders is het weer zo’n gedoe. Ik moet pas om 5 uur daar zijn, maar we gaan vroeger dan is er niet zoveel file en is Piet niet z’n hele dag kwijt.

Ben best wel een beetje zenuwachtig. Maar het zal wel weer goedkomen. Zodra ik met wat mensen kennis heb gemaakt, gaat het meestal van zelf.

De eerste nacht heb ik een hotel voor mezelf geboekt, want mijn delegatie komt al heel vroeg aan op 21 juli. Op 20 juli - 5 uur hebben we een algemene, verplichte, DL meeting in de LMU - Loyala Marymount University in LA. Maak ik meteen al kennis met een hoop mensen. Dus ja, het gaat inderdaad weer vanzelf. Om dan na die meeting weer naar huis te rijden en dan s’ nachts weerom naar LAX is niet productief. Je krijgt je room en board gratis tijdens de Spelen (Zowel in de host town als in op de Spelen locatie), maar deze nacht is voor eigen rekening. Nou, het is wel gemak, en een paar uur extra slaap is ook wel lekker. Hotel wat ik geboekt heb is vlakbij LAX en heeft een shuttle service. Dus ik kan lekker slapen, ontbijten en dan met de shuttle naar het vliegveld om mijn team te ontmoeten. Daarna is alle vervoer geregeld door de SOWG Organisatie.

Piet dropt mij in dat hotel rond een uur of drie, ik check even in en ga dan met openbaar vervoer naar de LMU waar de DL meeting is. Na de meeting en gewapend met alle laatste informatie, ben je dus helemaal zelf verantwoordelijk voor je team. In zoverre dat je zelf naar de Airport moet en dan ook helemaal moet zorgen dat je met je team weer terug naar LMU komt alwaar iedereen wordt ingeschreven en vandaar uit weer verder gaat naar de Host Town. Dus wel handig dat ik inmiddels al aardig mijn weg weet op het vliegveld.

Op tijd op pad getogen. Mijn team komt aan om 6.35 in den morgen. Half uurtje extra genomen om de boel te verkennen en te zorgen dat ik weet waar de bussen voor het verdere vervoer staan. Het leger is ingeschakeld om de boel vlotjes en veilig te laten verlopen dus als ik daar ben krijg ik ook direct een aantal militairen toegewezen die gaan zorgen dat mijn groep veilig in de bus komt met bagage. (Het wemelt van de militairen en ook komen er steeds meer Oranje Shirts in beeld, die ook hun mensen komen ophalen) (De militairen waren trouwens ook overal tijdens de Spelen, eerste prio veiligheid natuurlijk maar ze droegen bagage, wisten alles en hebben mij zelfs geholpen met het zoeken naar en het vinden van een zoekgeraakte koffer alwaar twee teddybeertjes in zaten, zonder welke beertjes twee van mijn meisjes niet konden slapen :-)

LAX is nogal een mierenhoop en voor mensen die voor de eerste keer in de US komen kan het best een uitdaging zijn om daar zelfs maar de straat over te steken. Dus militaire begeleiding is best wel lekker. Alle delegaties komen verspreid over een aantal dagen aan. Mijn Surinaamse groep komt in drie delen aan, verspreid over 1 dag. Ik had tot aan dag 3 nog een collega DL, maar die hield het na 3 dagen voor gezien (verhaal apart, volgt :-). Maar op de aankomstdag was hij er nog en hebben wij gesplitst qua opvang. Ik nam de eerste 2, die vlak na elkaar aankwamen, groep 1 moest een uurtje wachten op groep 2, die ik dan naar LMU zou begeleiden en mijn collega zou dan groep 3 ontmoetten die om 4 uur aankwam en die groep naar LMU brengen, waarna we met z’n allen naar Redondo Beach (onze Host Town) zouden gaan.

Nou, aankomst van de 3 groepen achter de rug. En dan…Ik had vantevoren het team met de atleten bekeken op het internet en uitgeprint natuurlijk. Daar stonden ze allemaal op met naam en foto. Slechte foto’s, soort van tweedehands autoverkoper plaatjes. Dus je hebt geen idee wat voor mensen je voor je neus gaat krijgen. Ik ga er in dit verhaal een paar uitlichten voor je. Dus bij aankomst en op plaatje vorm je je een beeld. En binnen een paar uur hebben mensen ineens een ziel en een verhaal en na een paar dagen heb je vrienden en na van alles meegemaakt te hebben, moet je lachen en huilen en nu bij het verhaal optikken heb je een gat in je hart en ben je heel veel (mooie) ervaringen rijker.

Zullen we dus maar even beginnen met het verhaal over mijn collega DL’er. Op zich een aardige gast, maar hij kon niet echt / echt niet door de bocht met onze HOD (Head of Delegation). De begeleider van de groep, die al meerdere Special Olympics heeft gedaan, en inderdaad niet de makkelijkste is, maar wel van wanten weet. Mijn collega was heel leuk met de mensen, maar maakte van elk klein “dingetje” een probleem van wereldformaat, en dacht niet echt in oplossingen maar meer in rampscenarios. Dit hielp niet echt in een aantal gevallen. Onhandig was ook dat hij op een morgen in het hotel in Redondo Beach zijn shirt had gewassen, omdat hij merkte dat hij zijn andere thuis had laten liggen en het gewassen shirt even snel in de microwave wilde drogen. Bijna hotel in de fik. Dit met een aantal andere zaken leidde ertoe dat hij na 3 dagen naar huis is vertrokken… Ik zat er wel een beetje mee, want ons team was tijdens de Spelen verdeeld over 2 locaties: UCLA (University of California) en USC (University of Southern California) . Dit vanwege de sporten die op de verschillende locaties gehouden werden. Daarom hadden ze ook twee DL’s bij de Surinaamse groep. De twee locaties lagen ongeveer 1.5 uur rijden (met een shuttle bus) uit elkaar. Maar; enorm profijt van het vorig leven bij GE; managen op afstand en mijn HOD Edward wist van wanten en sprak Engels, dus hij zat op USC en ik op UCLA en ik kwam om de 2 dagen een dag naar USC en dan ging hij weer naar UCLA. Het was wel een beetje zwaarder qua reizen / tijd en organisatie maar te doen en ook wel leuk eigenlijk, want nu had je iedereen “in je pakketje”.

UCLA was mijn thuisbasis: Hier sliep ik op een zgn. Dorm. 2 kleine kamertjes met elk 2 bedden en 1 wc, 2 wastafels en 1 douche voor 4 personen. Ik had 3 Super kamergenoten: Nadet - Belgische - DL Isle of Man: Isabelle: Frans - DL Frankrijk en Pilar - Mexicaanse - DL Ecuador. Af en toe wel ambitieus met douchen en zo met 4 vrouwen die er toch een beetje leutig uit wilden zien als de dag (vroeg!) begon. Maar we hadden allemaal andere sporten en schema’s dus einde avond (begin nacht :-) maakten we even een plannetje. Wie het eerst ergens moest zijn mocht het eerst natuurlijk. Strikte doucheminuten! s’morgens. S’avonds mocht je lekker lang :-) Gottegot wat was je je daar aan toe dan, als je er nog de kracht voor had zoals Gerard Joling placht te zeggen. (Hoe is het daarmee?)

Superleuke meiden. Nadet is nu op vakantie in de US, zij komt uit België en nu is haar man over en zijn ze lekker aan het genieten in California. Vriendin voor het leven, zo ook Isabel en Pilar die beiden in CA wonen. Ook die komen we weer tegen, zeker weten!! 1 dag kwam Isabelle haar familie even kijken, met oma en opa die over waren uit Frankrijk. Nog even lekker Frans gesproken en ook mijn Spaans geoefend met Pilar. Nadet lag bij mij op de kamer dus wij spraken Nederlands. T’is toch wat hè? Een BabelDorm :-)

De Delegatie: In het Suriname team zaten totaal 36 personen: 1 HOD, 3 familieleden, 1 dokter, 5 coaches en dus 26 atleten en ikzelf. Ik licht er een paar uit.

Mijn HOD heb je al meegekregen. Interessante man, had overal contacten. De Surinaamse Ambassadeur die in NY domicilie heeft kwam speciaal met zijn echtgenote en aantal medewerkers over naar LA op onze laatste avond om het team te eren. Ik had mij daartoe beetje netjes aangekleed. Per slot ontmoet je niet elke dag een ambassadeur. Het bleek een superaardige vent en zijn gevolg was ook heel gezellig. En ze hadden —- een PIZZAtent afgehuurd... Tranen met tuiten gelachen. Maar een schot in de roos! Want Amerikaans junkfood was toch wel een van de highlights voor iedereen. Rachel bijvoorbeeld, een zwemster die als eerste in het team een gouden plak won, is bijzonder gecharmeerd van Pizza, maar ze mocht het niet te veel eten van haar Coach - Mevrouw Calli - want dan zink je naar de bodem natuurlijk. (Ik weet dit uit eigen ervaring). Maar… op de Ambassadeur Pizza Avond mocht ze haar gang gaan. Je had dat koppie moeten zien toen we zeiden: Neem wat je wilt. En de pizza’s bleven maar komen, in alle smaken :-)

De vrouw van de Ambassadeur had een zeer Californische, Gele, Cabrio Camaro. Iedereen moest erin natuurlijk, en mij leverde het een leuke, nieuwe profielfoto op voor Facebook. Kijk, normaal vraag je niet aan de Vrouw Van of je in haar auto mag poseren voor een FB foto, nu wel. Zeer bevrijdend!

Om dan meteen maar even verder te gaan met de Coaches: Mevr. Calli de Zwemcoach, had goed de wind eronder. Geweldige vrouw! Om de een of andere reden bleef het bij iedereen mevrouw Calli, terwijl het toch jij en jou was verder, ook met haar. Je hebt mensen die dat afdwingen. Marcel - de Track Coach. Hij had een supergoed team! Mijn favoriet uit dat team is Daniel. Een jongen met Down Syndrome. Ik heb voor hem vaak een foto naar zijn moeder moeten sturen. Een schat van een gast. Hij zat met zijn team op USC en als ik dan weer daar kwam na een paar dagen, werd ik helemaal bedolven onder de knuffels.

Wel heel jammer; met de Estafette ging het een beetje mis, want de officials hadden de jongens in de verkeerde volgorde opgesteld, zodat Daniel het stokje niet van Steven kreeg zoals anders, maar van Randall. Hij was toen even de draad kwijt en vertrok niet meteen… Doodzonde! Marcel stond naast me en hij moest bijna huilen.

Jennifer de Bocce coach. Bocce is een soort Jeu de Boulle. Toen ik eindelijk de kans had om eens naar zo’n wedstrijd te gaan (die werden weer gehouden in het LA Convention Center), was ik echt verbaasd. Het is niet zomaar een balletje gooien maar het is echt strategisch werk en skill! Wij hadden 2 teams: Quincy en Rishi en Jeannine en Angelique. Quincy en Angelique zijn zogenaamde Unified Partners. Dat wil zeggen scholieren zonder beperking die meedoen met de Spelen in samenwerking met de sporters met een beperking. Beide partijen trekken zich aan elkaar op. Ik was bij de wedstrijd van Quincy en Rishi en Quincy baalde als een stekker dat Rishi niet naar hem luisterde, waardoor ze een punt mistten. De coach nam ze allebei even apart wat weer resulteerde in hernieuwd begrip van beiden voor elkaar. Goed om te zien!

Dennis de Coach van de ritmische gymnastiekers. Mijn favoriete sport, want dat was binnen in het John Wooden Center op UCLA en daar hadden ze lekker fors de Airco aan en je kon daar ook gemakkelijk je Iphone opladen (dat moest wel zo’n 3 x per dag wegens heftige foto en video opnames). Dennis was echt een feestnummer en ook weer supergoed bezig met zijn mensen: Willy, Vanessa, Latoya, Samora. (Dennis is nog een keer zijn paspoort verloren. Maar hij wist het niet tot ik het alweer gevonden had - grote dosis geluk; Ik hoorde toevallig iemand zeggen dat er een Surinaams paspoort gevonden was dus ik meteen erachteraan. Ik gaf het hem terug. Bedankt zei hij, stak het in zijn zak en verder geen paniek of zo. Ik zou helemaal in de stress geschoten zijn :-)

Latoya en Samora waren publiekslievelingen en hebben allebei flink wat gewonnen. Latoya’s gouden medaille werd uitgereikt door Maria Shriver herself… (Dochter van Eunice Kennedy die deze Spelen heeft opgericht vanwege het feit dat ze zelf een dochter had met een intellectuele beperking en wilde zorgen dat haar kind en kinderen zoals zij gewoon mee konden doen). Maria Shriver is ook de ex van Arnold Schwarzenegger, die weer de ex gouverneur is van California en je kent hem vast ook wel als hersenloos acteur met enorm accent. Dit terzijde, Latoya was het een zorg, wie de medaille aan haar gaf, zij had hem mooi te pakken en het publiek ging uit het dak! Zij en Samora zijn dikke vriendinnen en zitten ook samen in hetzelfde verzorgingscomplex in Paramaribo. (Hun beertjes zijn ook weer veilig aangekomen in Paramaribo, we hadden maar bedacht ze op de terugreis niet in de koffer te doen, maar gewoon mee te nemen aan boord, konden ze ook nog wat zien door de raampjes :-)

Willy; Rustige, verlegen man, maar hij kwam steeds meer los. Hij vond agenten in uniform nogal geweldig, en hij spaarde ook speldjes. (Op alle Olympic games is het zaak dat je zoveel mogelijk verschillende Olympic landen pins aan je Badge hanger hebt zitten, dat is Status :-). En de politie deed ook mee. Willy dus is superverlegen maar wilde wel heel graag speldjes ruilen. Eerst ging ik het voor hem vragen, maar na een paar dagen zei ik, kom we vragen het samen en daarna: Hup; ga het zelf vragen. En ja hoor, de stap gezet, ze begrepen elkaar en Willy weer een pin rijker en ook nog op de foto met een pliesieman :-). Daarna stapte hij op iedereen af. Kijk, ik weet hoe dat voelt, gewoon doen en bijna iedereen is wel aardig!

Willy was de enige man in het ritmische gym gebeuren. Hij had nogal eens de neiging om in slaap te vallen. (Vanuit zijn eigen al, maar met al die drukte en jetlag helemaal natuurlijk). Dennis zei dan ook bij de training alsmaar: Willy niet te lang blijven liggen, anders val je in slaap. Geweldig! Zilver had ie!

Ik zou ze het liefst allemaal aan je voor willen stellen, maar ik heb al zoveel bladzijden. Eentje moet er nog zeker: Vanessa. Ook Ritmische Gym. Een geweldig mens. Als er iemand in de groep iets vergat mee te nemen, zag zij het. Iemand die bij het eten ketchup had op zijn neus, zij kwam met een servet. Vannessa is doof, kan niet praten en kent geen gebarentaal. Zij is begin 20 (denken we) en heeft een dochter van zeven. Ik laat een mogelijke invulling verder aan jullie over. Op een gegeven moment had ze heel veel heimwee, begrepen we uit haar akties- en wilde ze even niet mee met de groep (We waren in onze host town een beetje aan het pierewaaien). Ik ben met haar op een bankje in de schaduw gaan zitten tot de groep weer terug kwam. Heftig! Ik voelde me zo machteloos dat we niet konden communiceren en van die dikke tranen bij haar. Dus maar vasthouden en een ijsje kopen. Heb haar ook een beertje met Californisch T-shirtje meegegeven voor haar dochtertje. Inmiddels is er wel actie ondernomen op het gebarentaal gebied. Er was een gebarentolk ook bij de gymnastiek en ik heb met haar geoefend (Ik ben het aan het leren weet je nog wel, vanwege mijn dove vriendin bij de yoga) terwijl Vanessa toekeek, je zag de gulden vallen. :-)

Nog 2 in 1. Evallier en Enrique: zwemtweeling. Goud en Brons. Evallier is 2 mins. ouder en duidelijk de leider. Waar de 1 is is de ander niet veraf. Was makkelijk met in de gaten houden.

Wat nog meer: meegelopen met de groep met de Opening, waar Michelle Obama was (die liep zo vlak langs ons). Stevie Wonder trad o.a. op. Het is wat hoor als zo’n heel stadium voor je (nou ja niet voor mij natuurlijk) juicht. Dat is wel kicken.

Zelfde met de Closing Ceremony. Dat was wat losser dan de opening en toen was Suriname al naar huis, want vluchten van LA naar Paramaribo (via Miami en Dallas) gaan alleen maar op zon- en donderdagen. Als ze de zondagvlucht niet hadden genomen hadden ze tot donderdag moeten wachten. Dat ging niet.

Dus ik was in m’n eentje, maar niet eenzaam en met tig nieuwe vrienden!

Afgelopen zondag hadden we al een Picnic reünie met de “Orange Shirts” , a.s. zaterdag hebben we er eentje met het vrijwilligers team van de Host Town Redondo Beach, dat zitten ook weer mensen bij die vrienden voor het leven zijn geworden. We hebben zulke! leuke! gastvrije 2 dagen doorgebracht daar. Ze hadden een geweldig programma voor ons in elkaar gezet. De delegaties Suriname, Benin, en Malawi verbleven in RB. De burgermeester, altijd erg casual gekleed in shorts, linnen hemd, strohoed en flip flops, was overal bij. En toch herkende je hem als autoriteit, zonder dat hij daar moeite voor hoefde te doen of “belangrijk” moest zijn. Dat zijn de waren. We hebben daar sporttraining gedaan, Zumba, gebarbecued op de Beach, een grote shopping mall bezocht (iedereen kreeg van Redondo Beach 25 Dollar om uit te geven!) De grootste hit in de mall waren overigens de massagestoelen! Ik heb er 4 x 2 dollar ingegooid zodat iedereen 5 minuten kon. Geweldig! Hit nr. 2 was de glazen lift waar je de 4 verdiepingen mee omhoog en omlaag kan. Zelf doe je dat nooit 15 x achter elkaar (wat ik wel wil :) Maar nu lekker wel! Als afscheid kregen we nog een concert aangeboden door de Young Americans in The Performing Arts Center van Redondo Beach. Nou Broadway kwaliteit! En daar zong Mikasja, een atlete uit onze delegatie ook nog even Malaika voor 2000 mensen. Zomaar, alleen, A Capella op het toneel (We moesten op de bussen wachten, dus Edward haalde haar even naar voren). Niet te geloven! Een stem! Kan zo in The Voice Of.

Okay, zaterdag dus reünie aldaar. We gaan met ’t Campertje. Mogen we van de Burgervader op de parkeerplaats voor de feestgelegenheid stallen die nacht.

Last but not least: Bij de Special Olympics zit ook het programma: Healthy Athletes.

Wat mij betreft het belangrijkste van de hele Spelen. Heel veel deelnemers die uit landen komen als de bv. US en uit Europa zijn natuurlijk best okay voorzien van medische begeleiding. Maar er zijn ook landen waar het gewoon al niet zo best is en deze mensen komen dan onder aan de medische ladder terecht.

Elke atleet wordt voor hij/zij naar de Spelen mag ook medisch gekeurd. En tijdens de spelen hebben alle deelnemers de mogelijkheid om deel te nemen aan het Healthy Athletes Programma. Speciale faciliteit op USC waar vrijwillige dokters en tandartsen zitten en gehoor, gebit, zicht, voeten en algemene conditie nakijken. Nou, daar heb ik wat gezien. Mijn team was okay, ze hadden zelfs een eigen arts bij zich (Percy, familielid van een van de atleten), dus dat zat wel goed. Maar sommige landen…

Bijvoorbeeld: Een atleet uit St. Vincent had zo’n slecht gebit dat hij bij de check up meteen 2 uur in de stoel heeft gezeten voor een grote schoonmaakbeurt (zonder verdoving). En 2 dagen daarna vervolgafspraak voor 5! trekkingen. Zijn groep zat ook op UCLA en hun DL vertelde me de avond van het 2e tandartsbezoek, dat hij hartstikke blij was, want hij had wel last maar niet zoveel als normaal… En hij had ook al weer flink gegeten. Diezelfde avond dus hè!

Een ander verhaal, waarvan ik nog niet weet hoe het afgelopen is, is van een atleet die doordat hij geen gevoel in zijn voeten had, niet had gemerkt dat hij een infectie had aan een voet. En niemand anders had dat gemerkt blijkbaar. Kwamen ze bij de Healthy Athletes achter. Toen we weggingen einde Spelen lag hij nog in het ziekenhuis in LA, en ik hoorde dat ze eigenlijk nog niet wisten wat ze gingen doen. Amputeren… maar dan terug naar het thuisland en misschien nog een ergere infectie krijgen, of proberen de boel op te lappen…

Ook heel veel mensen die een gehoorapparaat kregen of een bril. En dan maar hopen dat ze thuis batterijen voor het gehoorapparaat kunnen krijgen. Iedereen die geweest was kreeg overigens een paar Nikes in Neongroen of Roze. Ik moest nog een keer terug omdat er bepaalde maten niet meer voorradig waren.

Ikzelf en alle andere DL’s hebben een Certificate van dienst gekregen, en deze mail kwam zojuist binnen….

Hello Delegation Liaisons,

I wanted to thank each and everyone one of you for the wonderful job you did as a Delegation Liaison for the Special Olympics World Games Los Angeles 2015. Each one of you were an asset to the delegation you were assigned to and took care of the delegates and the athletes. You performed your duties with a remarkable passion and determination. Even through adversity, you showed your skills to overcome and rise above the circumstances. You assisted, helped, and encouraged the wonderful Special Olympic athletes that came to participate and compete with courage, determination and joy. You spread acceptance and inclusion of all human beings through your support and love for these athletes. Your skills exceeded far from what anyone could have expected.

I wish you success with all your future endeavors.

Director Delegation Services - DL Recruitment

NOU, HET WAS EEN EER EN EEN GENOEGEN!!

PS: Ik heb een foto/video compilatie gemaakt. Als je die wilt hebben moet je het even laten weten, dan stuur ik het je via WeTransfer. Het was teveel om hierbij te zetten en ook te groot voor op Facebook.

Groetjes!