Dinsdag 28 Juni, 2016

Soms lopen dagen toch een beetje anders dan in de planning zat. Vanmorgen was het een soort van koel en bewolkt. Ik had al twee weken niet gefietst omdat ik mijn teen gebroken heb (is een 3-ponds pak bevroren gehakt op gevallen toen ik het uit het vriesvak haalde). Was vroeg wakker vanmorgen dus ik dacht, weet je wat? Ik ga een smoothie halen en dan ga ik een eind fietsen, want met naar de badkamer lopen deed mijn teen niet zo’n pijn meer als de afgelopen weken.

Allee, ik een smoothie gehaald bij Robeks en dan de PET (Pacific Electric Trail) op. 18 km. de ene kant op en dan weer terug. Vertrek huis 7.15 am. Ik dacht; dan kan ik daarna ff douchen en dan nog de yoga van 10.30 van Bryan halen. (Bryan is een nieuwe yoga leraar in onze studio en wij zijn er wel een soort van zeker van dat hij, voordat de les begint, even een jointje rookt op de parking. Dit ter zijde) Ik stap op de fiets en ga mijn parcours op. Zo ongeveer op 2/3 van de rit staat er een man met een hond naar beneden te kijken. Hij zegt: er zit daar een kitten, maar hij rent telkens weg. Ik zag hem zelf ook lopen tussen de bosjes. Ben verder gefietst en dacht; ik zal straks wel even op het gemakje gaan kijken als er geen hond in de buurt is. Op de terugweg zat het beestje er nog steeds. Als je te dicht bij dreigde te komen ging hij van de ene naar de andere kant van het fietspad. Kreeg hem niet te pakken. Het was nog niet zo druk, maar ik was wel een kilometertje geleden 2 dames voorbijgefietst die allebei een soort Pitbull achtige hond aan de lijn hadden. Daar heb ik even op gewacht en vraag of ze misschien om willen keren zodat het katje niet schrok cq het aan de stok krijgt met 2 pitbulls. Ze woonden ietsje verderop dus omkeren ging niet. Maar de ene met de grootste hond ging langs het hek aan de andere kant verder en de andere mevrouw tilde haar hond op en ging voorzichtig voorbij.

Hernieuwde poging: Ik op de bibs op het fietspad met een flesje water om het beestje te lokken. Hij kwam wel steeds dichterbij, maar zodra ik bewoog was ie pleiten. Kwamen twee mensen langs: Zoek je dat katje, zeiden ze. Yep. Wij hebben hem ook gezien, maar kregen hem niet te pakken en wij zijn uit New Jersey op bezoek, dus kunnen er niets mee. Ik: Ik neem hem mee naar huis, als ik hem maar te pakken krijg. Dus wij met z’n drieën. En ja hoor! Uiteindelijk kregen we hem in samenwerking te pakken. Ik heb het in mijn kleine tasje gestopt waar ik mijn sleutels en Iphone in heb. Mijn fietshanddoekje onderop in het fietsmandje, tasje erin. Ik heb ook een zeiltje met stiek dat je om bovenkant mandje kunt doen (Er zijn hier veel van die drempels en met zo’n stiekzeiltje erover hupsen je spullen er niet uit) Kijk dat kwam van pas! Kat in het Bakkie! 15 km. terug naar huis met een heel hard miauwend katje.

Thuiskomende heb ik Robert van Maintenance verzocht voor mij de gate open te doen daar mijn sleutel in mijn mandje zat en ik durfde dat zeiltje er niet af te halen. Daarna het katje uit het mandje gepakt en Robert ook de voordeur open laten doen. Phew; veilig binnen. Denk je!!

Ander provisorisch mandje ingericht met een dekentje en ik zet hem daarin, in de badkamer (die van Piet), beetje water in een bakje, deur dicht. Naar Ralphs, kattenvoer halen. Kattenvoer gehaald (3 soorten), 1 kuipje opengemaakt en dat neer gezet. Voorzichtig de deur opengedaan maar het dingetje schrok zo dat ie ineens, ploeps, door een gaatje in de plint verdween. Shit! Nou denk ik. Ik zet dat eten neer. Hij kan erin, dan kan ie er ook weer uit. Ik laat hem maar even betijen. Inmiddels was het 10:04 am.

Dus toch nog maar ff naar de yoga. Vol verwachting klopt ons hart bij thuiskomst. Helaas…

Ik had Piet ge-appt dat ik een kat in zijn badkamer had gezet (je weet maar nooit of er iemand toevallig ineens onverwacht thuiskomt). Die belde mij en was toevallig op de Milliken Vestiging om de hoek. (Heb ik dat al verteld dat een van de nieuwe vestigingen hier gewoon letterlijk om de hoek zit - hij zou kunnen fietsen :-). Piet kwam dus even alles in ogenschouw nemen. Hij denkt dat het katje er niet meer uit kan. Ik naar Maintenance. De zaak besproken en Lenny (hoofd maintenance) komt samen met Robert om de plint eruit te slopen, wij hebben nl. geen gereedschap hier. Op de zaak in Fontana wel, maar das een eindje weg en thuis op de Vliet maar zat, maar das nog verder weg). Volgende probleem; die plint zit echt muurvast. Aardbevingproof. Vastgelijmd met Gorilla Glue. Gaat niet los! Nou moet ik om 2 uur bij de tandarts zijn, dus ik zeg. Weet je wat, ik blijf hier zitten tot ik weg moet, misschien komt ie eruit. Zo niet, dan laat ik het eten staan, ga naar de tandarts en zien we wel weer verder als ik terugkom.

3:16 pm. Schone tanden - Geen kitty… dus op naar Plan B. Maintenance komt met een krik, halen de spiegel van de muur en proberen het kastje in kwestie op te krikken, unheimisch gekraak in midden kastje. Gauw stoppen voor het hele ding instort op het arme beestje. Andere aanpak; Zijkant die tegen de muur staat eraf halen. Dat lukt. Maar katje zit natuurlijk op een plek waar je er net niet bij kunt met je hand. Dus we laten het zo en kijken of ie er vanzelf uitkomt. Het is nu 4:10 pm. Wordt Vervolgd….

Lenny stelt eigenlijk al voor om de Fire Brigade erbij te halen en Animal Control. Seriously!! Ik weet dat te voorkomen. Lenny is een hele goeie vent, zorgt goed voor de tent, maar is af en toe een beetje dwangmatig neurotisch bezig. Qua manier van doen lijkt hij een beetje op Basil van Fawlty Towers. Hij belde op z’n walkie-talkie met zijn hulptroepen, en zei letterlijk. We have a SITUATION here. Ik waande me bij Wolf Blitzer in the Situation Room. (CNN Show). Ik stikte bijna. Gauw weggelopen want het hart zit op de goede plek bij Lenny. (Heeft zelf een hondje genaamd Emma). Ik zal een appeltaart voor ze bakken volgende week,

Nou ik toch aan het tikken ben met zicht op de gesloopte badkamer, kan ik net zo goed verdergaan. Of dit alles toeval is? Ons Daisy is de dag na mijn verjaardag in Steenbergen ingeslapen. Heel droevig. Maar… ze heeft het beste leven gehad dat een kat zich kan wensen en wij hebben er goed aan gedaan haar op haar domein te laten en! de mensen die de afgelopen tijd voor haar zorgden hebben waarschijnlijk zo maar een jaar aan haar leventje toe kunnen voegen door alle buitengewone liefde en zorg! 18 mensenjaren is 96 kattenjaren, dat is toch heel aardig. Ze was niet ziek, had geen pijn, maar was helemaal op. Ze ligt nu tussen de rozenstruiken en het kattenkruid. Ik vond het wel heel erg dat ik haar niet meer heb gezien sinds vorig jaar - buiten een paar keer op facetime, maar dat communiceert toch niet helemaal lekker qua kat -.Kom je precies 2 maanden later deze kat tegen…

En we hebben we hier in Del Mar muizen. Een paar, niet veel. Zeer Californische Fitte jongens die muizen; want ze eten van de appeltjes, de perziken, komkommer, en de Kale. Piet heeft muizenvallen geplaatst maar, we hebben er nog niet één muis gevangen. Wel! 1 valletje gewoon helemaal weg vanaf zondagmorgen. Piet ging checken, komt terug de slaapkamer in en zegt: Zit jij mij te stangen? Hoezo? Nou er is 1 muizenval weg! Echt niet dus he! We hebben alles afgezocht. Nergens! en zo groot is het hier niet. Dus wie weet is een kat wel handig.

Nou in afwachting van de verdere ontwikkelingen zal ik jullie maar even bijschrijven over andere vermeldenswaardige zaken

Vorige week woensdag zei een vriendin tegen me: Ben je al bij die nieuwe Salad Bar geweest bij jou om de hoek? Nee dus. Chop Shop heet tie. Inderdaad vlak om de hoek en naast de Macdonalds, dus beduidend betere keuze. Fiets ik laatst weg bij de yoga en dacht ik zo al trappende wat ik zou gaan maken voor de lunch en wat ik nog in de koelkast had. Hmmm, niet zoveel. Ik ga maar ergens om. !!! aha die nieuwe salad bar. ik kom daar aanrijden. parkeer de bike aan een paaltje, loop naar binnen… Jeu Joh, allemaal vrouwen in galakleding, mannen in tux en pak. Gewoon tussen de middag op een woensdag. Ballonnen. Ik in yoga outfit. Maar goed ik sta daar nu eenmaal en vraag. Kan ik hier een salade kopen eraan toevoegende: I am seriously underdressed :-) Dat kon. Het was die dag de officiële opening. Ik kreeg een glas champagne tijdens het wachten op mn salade. Ik was 300 meter van huis op de fiets, dus okay, niks aan de hand. Salade ook okay, maar wel beetje duur. Wel weer lachen natuurlijk.

Het is hier al weer een paar weken snoeiheet. 2 weekenden geleden was het in Rancho zelfs 113F. Das ruim boven de 40. Overal weer brand natuurlijk. Een vriendin van een kennis van ons moest hun huis uit. Het staat nog. Tot voor 2 weken hadden we hier eigenlijk helemaal niet zo goed weer (voor Californische begrippen natuurlijk, ik leef echt met jullie mee hoor). Hele periode gehad dat de dagen heel grauw begonnen en ook een aantal keer regen. Het kreeg de naam JUNE GLOOM.

Mijn Californische vrienden hadden er na een paar weken ook schoon genoeg van. Met van die Nederlandse uitspraken zoals: Wat is dit voor weer! En; Ik weet ECHT, ECHT niet meer wat ik aan moet trekken. OMG! Ik heb ze op het hart gedrukt nooit! naar Nederland te verhuizen :-)

Gezellig wat NL visite gehad in de afgelopen maanden. In mei kwam Jeannette over.Leuke tijd gehad. Zoveel mogelijk van de nabije omgeving laten zien, veel bijgekletst. Wat hebben we zoal gedaan:

Gezwommen, geyogaad, High Tea in Big Bear, winkelen, naar Chinees Theater geweest Shen Yun. Hier wilden wij al 3 jaar naartoe, maar elk jaar als het hier speelde waren wij er niet. Tadaaa nu wel. Kaarten aangeschaft vantevoren. Tja; wat zal ik ervan zeggen: Ga d’r niet naartoe. Het is een aaneenschakeling van Chinese dansen op ongeveer telkens dezelfde zeer weeïge muziek (Ze hadden wel elke keer andere jurkjes aan), aaneengepraat door een Chinese dame en heer in afwisselend Engels en Chinees (SAAAAAAAI!) Maar telkens als je indutte (Piet), gooiden ze er een Chinese opera heer of dame tegenaan. Nou die beukten erin! Dat wat ze in het Chinees zongen, werd op een scherm in het Engels weergegeven. Als je een beetje depressief bent aangelegd, gaan die teksten niet helpen zeg maar. Maar goed. Het was niet anders en we hebben wel gelachen, want op een gegeven moment moet je het loslaten en ga je de humor er van inzien. Dat aankondigingskoppel trouwens; gooide er te pas en te onpas nog het een en ander aan politieke tekst tegen de Chinese regering tussendoor. Opmerkelijk!

Daarna een forse borrel gedronken en naar een “nieuw” restaurant in LA, genaamd Clifton’s. Ik zeg “nieuw” omdat het vroeger al bestond (vijftiger jaren), het er een tijd er niet meer was en nu weer heropgericht is. Werd volop geprezen n het programma Eye on LA, dus ik dacht; laat ons dat eens opzoeken. Dat viel niet tegen! Soort van All American Diner, 3 verdiepingen met overal hoekjes en nisjes gevuld met curiosa, opgezette beren, elanden enz, enz. en er liep ook weer het een en ander rond aan bijzonder volk (waaronder wijzelf :-)

Nou die 10 dagen gingen als een trein. Ik heb nog getracht wat extra zon in haar koffer te pakken, maar dat is niet helemaal gelukt vrees ik. Zat al te vol met spullen voor de (klein)kids.

Daarna gaan wij naar Washington DC. Staat al heel lang op mijn lijstje en aangezien je niet weet waar het leven naartoe gaat, moet je het nu maar doen. Toch? Lukt het nog een keer, dan is dat weer meegenomen. Piet moest daarna naar New Jersey, ging vanuit Washington met de auto verder. Dus heen samen en ik daarna alleen terug naar LA.

Washington DC:

Prachtige open stad, met heel veel groen, brede trottoirs, schoon. Heel andere sfeer weer dan LA, NY, San Francisco, enz. We kwamen op vrijdagavond 7 mei aan. Auto oppikken en naar een hotel vlakbij Reagan Airport. Dat ligt vrij centraal, niet helemaal in het centrum, maar vlakbij een trein met metro aansluiting. Dan spendeer je toch al gauw een hoop minder aan hotelkosten, dan maar even een kwartiertje extra reizen. We hadden twee en een halve dag, dus ik had vantevoren al een plan gemaakt om zoveel mogelijk goed te kunnen zien en doen.

Vrijdagavond, bij aankomst, regende het pijpenstelen, maar zaterdagmorgen scheen er een flauw zonnetje, niet superwarm, maar droog en prima Washington Wandelweer. Op zaterdag moesten we om 11 uur bij het Capitool zijn alwaar we - op speciale uitnodiging van mijn Congresman Pete Aguilar - een rondleiding zouden krijgen. Deze en die voor het Witte huis moet je 2 maanden vantevoren aanvragen bij de congrespersoon van je State en die (zijn desbetreffende staf-persoon), gaat dan voor je aan de slag om je een plekje te bezorgen. Backgroundcheck natuurlijk. Je kunt wel opgeven welke dagen je er bent, maar geen tijden. De door hen geregelde 11 uur kwam prima uit voor ons. En je kreeg een sticker voor op je jasje dat je daar rondliep op uitnodiging van Pete Aguilar - Congresman CA :-) Dat is toch wel grappig. (Hij is democraat hoor, don’t worry). Hartstikke interessant. Goede gids. Enorm; waar een historie je dan doorheen loopt.

Dan naar de National Mall. Wij verbazen ons erover dat al de monumenten zo dicht bij elkaar liggen. Binnen loopafstand van elkaar (redelijk forse loopafstand dat wel. We hebben tegenwoordig een FitBit, Zo’n horloge waarop je je stappen en andere fitness activiteiten per dag bij kan houden.Die dag hadden we de benodigde stappen ruim binnen voor een aantal dagen. Goal is 10.000 per dag).

Voor ’s-avonds een tour geboekt met een bus; Washington by Night. Moet je ook gedaan hebben. Imponerend. Wat wel “jammer” was is dat we een hele leuke gids hadden die ons als extra attentie elke keer uit de bus liet zodat we de monumenten ook van dichtbij konden bekijken, dat hadden wij dus al die middag, 100.000 miljoen stappen eerder, al gedaan. Ik wilde alleen nog maar zitten… Maar goed hij bedoelde het okay, dus Hop On, Hop Off maar weer, zo’n 30 keer.

Zondag 8 mei: Heb ik een fietstour door Washington geboekt. Dat stond in het bijgevoegde sheetje met leuke dingen om te doen, wat bij de uitnodiging van de tour zat (Die congresman is een okay figuur :-) En voor zondag gaven ze mooi weer af, dus geboekt voor 1 uur ’s middags.

’s-morgens eerst naar Arlington Cemetary.

—Arlington National Cemetery is één van de 139 nationale begraafplaatsen van de Verenigde Staten. Hoewel het een militaire begraafplaats is, liggen er naast militairen ook bekende Amerikanen als presidenten, astronauten, politici en verdienstelijke burgers, waaronder 367 ontvangers van de Medal of Honor. Het ligt op een groene heuvel boven de rivier Potomac in Arlington County, Virginia, met zicht op Washington D.C. —

Ongelooflijk indrukwekkend! Je wordt er stil van. Rijen en rijen en rijen met witte kruisen, en er komen er maar bij… Het geheugen van Amerika…

De wisseling van de wacht bij het graf van de onbekende soldaat kunnen meemaken. Stoere jongens.

—Dagelijks vindt op de Militaire begraafplaats Arlington de wisseling van de wacht plaats. De locatie is minimaal elk uur bij de Onbekende Soldaat. Indrukwekkend door de ligging en de wijze van bewegen. Nadat de officier het publiek om respect en rust heeft gevraagd, controleert hij op bijzondere wijze het wapen en uniform van de volgende wacht.—

De wacht loopt elk uur, 24 uur per dag/nacht, 365 dagen jaar, in weer en wind precies 21 passen, draait; 21 passen terug, en wordt dus elk uur gewisseld.

Dan opschieten, want om 1 uur is de fietstour en het is nog een eindje met de metro de andere kant op. We hebben geeneens tijd meer om te lunchen tussendoor. Maar ik had die bui al een beetje zien hangen dus ik had een appeltje meegenomen van het ontbijtbuffet en ik heb altijd maaltijdrepen bij me Just In Case Off.

De fietstour was een hit. Onze gids is een student die dit doet als bijbaantje. En Washington is een heerlijke fietsstad. Veel mooi aangelegde fietspaden en dan zie je boel toch weer van een andere kant. Prachtig weer ook die middag! Een aanrader. Tussendoor kregen we toch nog even de gelegenheid om een broodje te scoren en aan het eind van de trip een ijsje, dus wij hebben niet geleden. Na het fietsen (uurtje of 4 met veel stops), zijn we lekker gaan eten in een restaurantje vlakbij de fietstour-opstapplaats. Daarna met de metro terug naar het hotel. Goed geslapen!

Volgende dag, maandag, hadden we de morgen nog, voordat ik op het vliegtuig moest stappen naar LA. Dus die morgen hadden we ingeruimd om even kort kennis te maken met een stukje Smithsonian Museum. Het kieperde van de regen, dus ook dat was weer slim bekeken.

Het Smithsonian is enorm groot met wel 20 “afdelingen”, dus je kan maar een fractie doen op zo’n morgen. Gaan we nog wel eens naar terug. Wij hebben de afdeling gepakt met allemaal opgezette dino’s en mammoeten en zo, waar ze ook een Night at the Museum hebben opgenomen, net of je er al eens geweest bent. En de afdeling waar de Hope Diamond tentoongesteld wordt. Maar die zat achter een dichte deur. Stellen ze alleen in de weekenden ten toon. Jammer, want daar heb ik in de 1e klas HAVO een Engelse spreekbeurt over gehouden. Dus ik weet er veel van. Ik kan hem zo nog geven, die spreekbeurt. Superjammer dat ik de steen niet live kon zien. We gaan nog eens.

Ook nog even meegekeken naar een hele interessante verhandeling over een Tarantula (met levend voorbeeld!). De gids legde aan allemaal ademloze kindertjes uit hoe zo’n Tarantula zich gedraagt, waar je op moet letten, bijvoorbeeld zijn lichaamstaal als hij aan wil gaan vallen (kleine voorpootjes gaan dan de lucht in, dan weet je het ook), en als klap op de vuurpijl kreeg hij (de Tarantula) een levende krekel om te verorberen. Daartoe werd hij op de grond gezet in een soort boxje met die krekel erbij. Groot hoor zo’n spin. Eerst wilde hij de krekel niet, de gids gaf hem 3 kansen. Dus ik was al aan duimen voor die krekel. Helaas ging het krekeltje bij kans nr. 3 voor gaas. Die man kon het hartstikke leuk uitleggen op een manier dat die kids er echt bij betrokken werden en geen angst hadden / kregen. Ik stond er een heeeeeeel eind vanaf.

Over enge beestjes gesproken: De Zoo in NY heeft een leuke gimmick. Ze hebben daar van die hele grote Cockroaches / Kakkerlakken en voor 10 Dollar mag je er eentje naar je Ex vernoemen. Het is een enorme hit! Kakkerlakken kweken als gekken, dus ze kunnen vooruit. Er schijnen ook al een heleboel Donald’s rond te lopen :-)))

Tegen de lunch zet Piet mij af op Washington Airport, hij gaat door naar New Jersey. En ik was ’s avonds weer thuis in Rancho.

Na Washington kregen we nog een weekje bezoek van Vriendin Aletta met haar dochter Jolie. Eigenlijk zouden ze naar NY gaan en ze vroegen of ik ze daar kon ontmoetten. Leuk! Maar ik had/heb geen vliegpunten meer, dus dat zat er even niet in. Dus ik stelde voor: Kom naar hier. Zo gezegd, zo gedaan. Ze zijn hier een week geweest en tussendoor nog 2 dagen naar LA, want Jolie moest natuurlijk sjiek shoppen. Samen zijn we naar de Musical 42nd Street geweest in Hollywood, Shoppen, naar de Prom van de dochter van een collega van Piet. Piet was daar officiële hoffotograaf! Prachtige reportage. Prachtige dochter ook. (Zowel Amanda van Joe en Jenny als Jolie Fleur van Aletta en Hendrik)…Naar de beach, naar het zwembad en toen was die week ook alweer voorbij.

Tegenwoordige tijd: 6.25 pm. Piet is thuis, hij zou eigenlijk gaan eten met collegae, maar die zijn er morgen ook nog dus hij komt kijken of hij nog wat kan doen. We hebben net Panda Express gehaald. Katje miauwt, dus is okay. Piet besluit om na het eten drastischere maatregelen te nemen en het kastje eruit te slopen…

Is ie nu aan het doen.

7:20 pm. Kastje is echt onbreekbaar, we geven poesie maar weer meer tijd en gaan er weer voor en voor zitten…Het badkamermeubel is wel een soort van goed naar de filistijnen zeg maar…

10:25 pm. Katje heeft kattenvoer van mijn vinger gegeten. Daarna weer naar achteren verdwenen. Piet heeft zijn spullen naar de andere badkamer verplaatst, weer maar eens, :-)

Morgen verder…

Om kwart over 3 nog even gaan kijken. Geen geluid. Om 6:45 am er weer bij gaan zitten. Hoera ik zag hem weer! Hij heeft wat gegeten en gedronken, maar verder dan pootjes en 1 oor uit het gaatje komen we niet. Piet komt om 7.45 weer naar huis met een boor/zaagmachine en zaagt nog een stuk van de onderste plank weg. Nou zijn er weer minder verstop-plekken. Alhoewel ik eigenlijk niet weet hoe ik het precies moet gaan doen als we hem eronderuit krijgen. Dit is niet echt een Kitty Proof Appartement. Zien we dan wel weer. Voorlopig was het gisteren 45 graden, dat had ie vast niet overleefd of hij was een coyotesnack geworden. Ik heb overigens op dat fietspad ook al 2x een flinke slang gezien. Geen idee wat voor type, maar vast niet vriendelijk voor hele kleine katjes.

Gelukkig hebben we hier geen alligators net als in Florida. Verschrikkelijk van dat jongetje bij Disneyworld! Wel weer haaien, maar ik ga niet te ver de oceaan in. Zeker niet na het zien van de film The Shallows…

De meningen hier in huis over toekomstig katopvangbeleid verschillen nogal. Piet is meer van de Kexit. Ik ben al namen aan het verzinnen.

De maintenance mannen die die boel gisteren gesloopt hebben heten Robert en Lee. Dus ik dacht al aan Robert E. Lee. Maar daar heb ik tegen besloten, want Robert E. Lee was een Confederate General, en dat ligt niet zo lekker meer hier. Bij mij ook niet. History is history, maar je moet niet blijven hangen. Ze zeggen hier ook wel “I’m white but not Nascar white”. Omdat Nascar (autorace) besloten heeft dat dat je daar niet meer met de Confederate vlag mag zwaaien. Dit mag ook al een tijd niet meer (ergens vorig jaar van kracht geworden) bij officiële instanties in de US. (Terecht). Dus Robert E. Lee gaat het niet worden.

Als ie zou blijven (’t katje), gaat de huur ook omhoog. Zelfde als in NL met de hondenbelasting; Als je een St. Bernhard hebt van 100 kg. hebt betaal je hetzelfde extra huurbedrag als voor een katje van 6 Inch.

Orlando twee en een halve week geleden, nu Istanbul, Parijs, Brussels, ga nog maar even door. Ik kan de wereld niet redden maar misschien wel een katje en onze eigen 10 M2 beter maken. En hij is ook wel heeeel erg schattig!

Dus; gisteravond: Katje heeft gegeten, z’n business gedaan (op een wegwerppoezenwc). En plotsklaps om 6 uur is het weer spoorloos verdwenen. Shit! Piet komt thuis, die is ook wel benieuwd natuurlijk. Heeft hem nog niet live kunnen zien. Maar zelfs geen miauw meer te horen…

Donderdag 30 juni

Nog steeds geen kat. Alles afgezocht, durf ook geen (af)was te draaien. Piet is al weg, en ik denk; Nou, ik zoek tot ik naar Victoria Gardens moet voor mijn 9 o’clock. En verdomd als het niet waar is, zie ik ineens een staartje uit de lektuurmand komen. Duurde toch nog even voordat ik het te pakken had. Maar toen ook maar niet meer losgelaten. In de speurtocht met daarbij appen naar verschillende belangstellenden, was ik ook mijn Iphone ergens kwijtgeraakt en die stond nog op stil. Heb ik inmiddels ook weer gevonden achter de TV.

Piet gemeld dat hij weer terecht was en die neemt straks even een reisbakje mee. Afspraak gemaakt bij het Terra Vista Animal Hospital voor een check-up en een vlooienband, want je ziet ze lopen. Naar de front office geweest om te melden dat katje weer gevonden is en dat de mannen de badkamer weer kunnen komen herbouwen. Morgen komt toevallig het exterminatorbedrijf on site. Die zouden bij mij in de garage nog wat extra muizenvallen komen zetten. (Muizen zijn groter dan katje, schat ik in).

Exterminator zal ook even preventief tapijt en bankstel spuiten tegen aanstormende hordes kattenvlooien.

We pakken um per dag. Morgen weer ééntje. We zien wel. Ik ga eens zwemmen, dat is er ruim bij ingeschoten. Katje ligt nu in bakkie te snurken in mijn badkamer met alle gaten en kieren gecheckt cq dichtgeplakt, behanddoekt.

Mogelijke namen opgeschreven en uitgetest met mensen en het onderwerp zelf. Weet ik toch nog niet of het een jongen of een meiske is! En NEE, ik heb nog geen besluit genomen, want het is zeer onhandig logistiek gezien.

Vrijdag 1 juli, 2016

Nou, het is een katertje, hij weegt 05.1 kg. Hij is in bad geweest bij de dierenarts, heeft vlooientherapie gehad. Ik ben naar het Terra Vista Animal Hospital gegaan, vlak naast de Ralph’s Supermarkt hier om de hoek. Krijg je korting als je in Del Mar woont. Kreeg gratis eten mee om het ventje wat op te vijzelen, want hij heeft bloedarmoede vanwege de vlooien.

En hij heet: SPANGLE (met als extra mogelijkheden Quarma en Yazz). Is een hele COOLE CAT!

HAPPY 4TH OF JULY ALLEMAAL, DAT HET ZONNIG MAG WORDEN!