Hallo, hier is ze weer! Voor de argeloze lezer die ik onverhoopt niet; gesproken, gezien, gefacetimed, ge-appt, gewordfeudchat, geskyped, ge-emailed, of een ouderwetse ansichtkaart heb gezonden, hierbij maar weer eens een blog updatetje. Ook wel fijn om de hele kroniek bij te houden ter voorbereiding op een eventuele uitgave gelijk Bill Bryson (Notes from a Big Country)
der Lage Landen :-)

Goed: de laatste was alweer van 17 juli, dus het is wel weer tijd aan het worden.
Voor de beleving: het is nu 7.18 am, ik zit aan onze keuken- annex eettafel met de balkondeur open. De zon schijnt en het Appartementencomplex is in volle aktiviteit om naar het werk cq naar school te gaan. We hebben hetzelfde schema als in Nederland. Piet staat om 6 uur op en vertrekt rond 6.30 naar zijn werk. Grappig al die geluiden. Die ben je natuurlijk niet gewoon op de Vlietdijk. Piet zei dat het hier vrij rustig was en dat is ook zo, maar je moet toch wennen. Zondagmiddag gingen wij even naar het zwembad en Piet lag daar als hij ging bijna in zijn eentje, maar afgelopen zondag hadden ze ineens alle kids uit de kast getrokken. En in een appartement naast het zwembad, ging iemand trompet oefenen (type beginneling). Met een nog forse jetlag en hopende dus die middag aan het zwembad even bij te tukken, ging hem dat niet worden voor mij. Daaropvolgende dagen stuk rustiger daar de scholen weer begonnen zijn.
Onze buurman is een Griek die bij de brandweer werkt. Maandagmorgen rond 4 uur... Sirenes!!! Dus ik zeg: "is dat de buurman die naar z'n werk gaat"?

Terug naar waar we gebleven waren. Piet ging echt vertrekken op 17 augustus.
Alleen, want dan kan ik thuis nog orde op zaken stellen en kasten opruimen enz. enz. In de maand voor zijn vertrek, moet Piet er nog even hard aan trekken om te zorgen dat hij alle zaken op DSV Moerdijk en Bergen op Zoom Tip Top in orde heeft plus tegelijkertijd - op afstand - de boel in Fontana opstarten zodat de klant erin kan. In Juli is hij nog een een paar dagen daarheen geweest om interviews te doen om zijn nieuwe team samen te stellen. Zijn visumaanvraag liep toen al en eigenlijk mag je dan niet de US in (zijn ze nl. bang dat je blijft zonder visum), maar hij had gelukkig geen problemen bij aankomst. Daarna is een collega van Piet naar Fontana gegaan om de sleutel van het nieuwe warehouse in ontvangst te nemen. Pascal zorgde in die twee weken met allerlei ingehuurde mensen, dat de tent schoon was, er kantoormeubilair (Ikea) stond, de schilder langskwam, nieuw tapijtje, datalijnen leggen. Piet regelde met hem vanuit Nederland alles telefonisch. Dus je begrijpt: korte nachten.
Hier kunnen we nog wat blz. mee vullen, maar je ziet het wel zo'n beetje voor je denk ik.

Op 15 augustus kreeg Piet (en ikzelf ook een beetje, zijnde Dependant Wife :-) een afscheid aangeboden op DSV Moerdijk. Dat was in 1 woord GEWELDIG!
De kantine was op z'n Amerikaans ingericht, catering ook: chicken wings, kleine hamburgertjes, popcorn, Mojito cocktails. Er waren veel mensen en Rex gaf een speech namens het team waar we beiden emotioneel van werden (ik ben dat heel snel, Piet niet dus dat was bijzonder)
Een superleuk enorm arbeidsintensief boekje met allerlei Piet wetenswaardigheden was gemaakt en ook kregen we nog prachtige kadoos. Kortom: een middag (en een tijd) om nooit meer te vergeten! Kun je meenemen in je rugzakje en hopen dat het hier net zo gaat worden.
Ik voeg nog even een foto bij van mijn parkeerplek die middag. Zou ik dat bord kunnen krijgen? Lijkt me wel leuk om er hier mijn kevertje voor te zetten :-)

Zaterdagmorgen vroeg de 17e vertrekt Piet dus. Hij gaat met zijn leasecar naar een collega die zo aardig is hem naar Schiphol te brengen en dan meteen de auto weer meeneemt naar DSV. Is dat ook meteen maar in orde. Even slikken als de achterlichtjes de oprit afrijden.

Wij hadden uit praktische overwegingen besloten het op deze manier te doen, zoals ik al zei, opdat ik de boel in Nederland kon regelen.
Piet ging in Fontana toch eerst in een hotel, moest opstarten, dus dan leek het ons niet handig dat ik daar zat met niks en dat Piet zat te denken; Goh; ik moet maar eens naar Con, want die zit daar een beetje zonder vervoer in een hotelkamer. Het was inderdaad de goede manier om het te doen, maar dat nam niet weg, dat ik best opzag tegen die maand alleen.

Nou scheelde het natuurlijk alles dat het ongeveer de beste zomer van de eeuw is geweest, en ik zoveel leuke afspraken had gemaakt, dat ik op een gegeven moment op de rem moest trappen, omdat ik tijdens het ene gezellige bezoek begon na te denken wat ik voor de volgende gasten wilde gaan koken, het dekbed in het gastenverblijf wasmachine in en wasmachine uitging en direct het bed weer op, en dat ik er nog hard aan moest trekken om mijn Things-to-do lijst af te werken. Luxe probleem nietwaar? En wat doe je daarmee... Omarmen ! :-)

Even nog iets tussendoor wat je ook moet omarmen: familie! Die hadden nog een vrijgezellenparty after the fact voor ons opgezet. Dagje Volendam en Muiden incl. foto in klederdracht, stadstour met gids, appelgebak en diner en... overvloedige Hollandse regen. De enige regendag van de zomer!!! De foto staat hier al in de kamer hoor mensen.

Al met al hardstikke gezellig. Als rode draad in de maand zonder Piet: Vrienden/familie uit Apeldoorn die met de boot kwamen aanleggen en gelijk Philias Fogg van hot naar her gingen met trein, auto en boot. We hebben samen veel gezellige dingen gedaan, ook samen met Netty. Voor het eerst in een zeilboot op het Volkerak. Gerard riep alsmaar: Afvallen! en ik zei; Ja daar ben ik mee bezig!!! Das dus een zeilterm.
Franse vrienden op bezoek, wijn en kaas-avond tot erg laat, maar de volgende dag toch sporten. 3 x! voetjes op het Zeeuwse strand, waarvan 1 x met de pootjes van Dwight erbij.
Lunchje hier en lunchje daar, aantal in de stad en op een donderdag bij vriendin Fitnessjuf in haar tuin met de BBB club (eerst gesport met z'n allen -- weer 30 graden weer), dagje Amsterdam bij de vrienden van Priyanta, ook weer een prachtige, zonnige, gezellige dag met als klap op de vuurpijl daar een heerlijk taartje bij Pompadour.

En toen moest ik ineens mijn koffer pakken! Op naar Rancho Cucamonga, waar Piet inmiddels, naast het zakelijke, ook al het appartement had betrokken en de grote dingen zoals bank en bed etc. van Ikea binnen had gekregen en die spullen samen met Dave en Scott (onze vrienden uit San Diego) in elkaar heeft gezet. Ook had Piet handdoeken en wat survival keukenspul kunnen scoren bij ons favoriete Zweedse warenhuis. Gisteravond hebben we een en ander teruggebracht wat toch niet past en weer een en ander meegenomen voor de finishing touch; kussentjes, lampie, afvalbakje, wasmand... Piet moet nog een keer terug om de slaapbank op te halen en dan gaan we de eerste 20 jaar niet meer naar binnen daar!!!

Zo nu stop ik even, ik ga even mijn 50 baantjes zwemmen, douchen, in de (leuke) kleren en op pad. Straks ga ik met Piet naar de Bank of California. Hij heeft daar al een rekening. Ik ben er van de week geweest om mij daar te registreren. Maar hij moet er in persoon bij zijn om akkoord te geven dat ik aan die bankrekening mag. Ondanks dat hij al registratieformulieren en zo van handtekening heeft voorzien.
Allee, ons maakt van de nood een deugd. Ik ga naar kantoor, kan ik gelijk even kennismaken met zijn team dan gaan Piet en ik lunchen en dan naar de bank.

Mijn plan was om zelf brownies te maken om mee te nemen, maar ik kreeg de oven niet aan de gang. Ligt aan mij hoor, snap ik vast niet. Back-up plan, even iets lekkers bij Ralphs, de plaatselijke kruidenier, gekocht. Echt een hele leuke zaak. Vertel ik later meer over. Ik moet er voordat ik zometeen naar DSV ga, toch nog even langs, want Piet moet 2 tankjes gedestilleerd water hebben voor de accu's van de heftrucks. Het zal wel, ik ga erom. U ziet; wij doen van alles hier.

Vanmiddag meer.

Naar de bank geweest, lading papieren ingevuld. Piet heeft dat allemaal al een keer gedaan, en... we moeten het allemaal, helemaal, nog een keer doen, want 30 september gaan we een Social Security Number aanvragen (sofinr. US) En dan moet je alles opnieuw doen qua bankzaken. Waarom dan niet wachten vraag je? ...
...Salaris wordt op een US rekening gestort en als je het niet regelt met de bank en je inschrijft kun je het geld er niet afhalen. En een SSN hebben we nodig, want je mag maar 6 mnd. op je NL rijbewijs rijden hier. Om dat aan te kunnen vragen moet je minimaal 10 business dagen in de US zijn en dan duurt het zo'n twee maanden voordat je het hebt. Toch wel fijn als je dan bij je centjes kunt.
Als je dan eenmaal een SSN hebt ben je een ander soort persoon - rechtsgeldig - en daar heb je weer andere forms voor nodig voor de bank, dan ben je als het ware nieuw. En NEE, dat kun je niet even aanpassen. Het is hier of rechts of links en het moet gaan zoals het gaat. Geen onverwachte afslagen of creatieve oplossingen of out-of-the-box ideetjes. In ieder geval niet op ambtelijk gebied. Dus wij gaan maar gewoon met de flow mee in dit soort zaken, want dat ga je toch niet winnen. Op zakelijk gebied komt Piet veel vergelijkbaars tegen, maar daar gaat hij wel tegenin natuurlijk. De klant wil niet voor niets Nederlandse service en manier van zakendoen.
Maar 10 punten...soms een beetje burocratisch edoch wat een voorkomende en respectvolle aardige mensen overal in winkels en zo. Rancho is een goede gemeente wat ik sofar sogood meemaak.

Ik ga je nog even over mijn reis hiernaartoe van afgelopen zaterdag vertellen. Dat was me weer wat. Allereerst bracht Daisy 's morgens een levende muis mee naar binnen. Mijn koffer lag open onder aan de trap en toen ik naar beneden kwam zag ik het muisje lopen en ineens... weg muis. Ik dacht dat hij wellicht de koffer in was geschoten. Op zich een slimme zet van zo'n beestje. Hier bij aankomst geen muis ontdekt, dead or alive... Of hij moet stiekem ontflipt zijn.
Ik zat er toch een beetje mee in, want stel je voor dat zo'n muis ontdekt wordt op een scanner. Zou echt weer iets voor mij zijn...

Ik werd naar Schiphol gebracht door een vriendin en dat was erg fijn. Instappen voor de deur, uitstappen bij de ingang en fijne gesprekken onderweg.

........
Tijdens de vlucht werd een passagier onwel, een paar rijen achter mij. Eerst leek het beter te gaan maar plotseling ging het helemaal mis. Reanimatiekit erbij, alle crew in rep en roer. Man werd in het gangpad neergelegd en men riep om of er een arts aan boord was. Er waren er twee.
Ze deden van alles, en wat opviel is dat de andere passagiers allemaal supernetjes hier mee omgingen. Niet gaan zitten kijken of in de weg lopen of zo. Ondanks heftige geluiden waar je van ineenkromp soms. Op een gegeven moment heeft men de passagier naar het stuk gebracht waar de toiletten zijn, midden vliegtuig, en daar heeft men een spoedoperatie op hem verricht. Ze hebben een volledige operatiekoffer aan boord dus.
Hij kreeg zo'n buisje in zijn keel. Het leek op een heel erge astmatische aanval.
We waren al te ver weg van Amsterdam om terug te keren, en een tussenlanding ergens anders was blijkbaar ook niet mogelijk. Besloten en omgeroepen werd dat we door zouden vliegen naar LA. (nog 5 uur). De passagier lag dus op de grond met een provisorisch infuus aan het plafond en wij mochten en konden daar natuurlijk niet meer langs. Er bleven nog 2 toiletten over waar we met z'n allen gebruik van konden maken. De crew was overigens werkelijk bewonderenswaardig! (KLM).

Bij aankomst - we kregen voorrang met landen - werd de man van boord gehaald door ambulance personeel vergezeld van politie en douane. Daarna mochten wij.
Weet niet hoe het afgelopen is.
Ik was blij dat ik er was en Piet bij de uitgang zag staan!
----------

Ik ben hier nu al bijna weer een week! Vanavond gaat Piet eten met een klant, die heb ik ook zojuist ontmoet op kantoor en men nodigde mij ook uit. Leuk! Rosa's!
Hoef ik niet meer langs Ralphs om avondeten te scoren.

Volgende blog: The Bag Lady